Een deel van de dag heb ik gister al beschreven. Tenslotte hoort half vijf in de ochtend tot deze dag. En als je dan naar de sterren staat te kijken en een verslag schrijft zit er al een deel van de dag op. Marja gaat een half uurtje later ook nog even de "berg" voor onze deur op om nog wat foto's van de ochtendzon te maken. Maar dan ziet ze ineens ook een coyote voorbijkomen. Voordat ze haar camera goed in de aanslag heeft is het beest eigenlijk al weer te ver om goeie scherpe foto's te kunnen maken.
En omdat we dan toch al vroeg op zijn kunnen we net zo goed ook vroeg op pad gaan. Als ontbijt nemen we eerst allebei een yoghurtje. En dan op pad.
We gaan vandaag richting Convict Lake. Maar daarvoor moeten we eerst Death Valley nog door. Omdat we zo vroeg zijn is het erg rustig op de weg. Alleen moet je wel uitkijken. Want we zijn nog maar net vanaf de campground de weg opgereden of Marja ziet aan de kant een Coyote staan. Klaar om over te steken. Maar als hij ons ziet aankomen waagt hij het toch maar niet. Verstandig, zo'n camper komt hard aan. Marja springt uit de auto en achtervolgt het beest bijna om een paar foto's te kunnen maken. Zoveel levende coyotes hebben we tot nu toe, behalve die van Marja van een uur eerder, nog niet gezien. Een serie foto's verder kunnen we weer door.
Overstekende coyote
Soms waan je je alleen in deze bizarre omgeving. Zeker als je een bergrug over komt en dan een weg voor je uit ziet liggen, die dwars een vallei oversteekt. En vaak is zo'n vallei kilometers, we hebben grofweg uitgerekend wel 20 km, breed. Dus je kunt een aardig eind voor je uit zien en de auto's die aan de andere kant de vallei binnenkomen zijn slechts kleine bewegende stipjes.
Lange lege wegen
Eén van die stipjes blijkt echter iets anders te zijn. Eerst denk ik dat het zo'n spiegeling door de warmte is. Want ondanks het vroege tijdstip is het toch al weer aardig warm. Maar als we dichterbij komen blijkt ook dit een coyote te zijn. Op zijn dooie akkertje slentert hij dwars over de weg. Geen wonder dat je ze zo vaak dood langs de weg ziet liggen. Echt slim is het niet. Maar hij geraakt gelukkig heel aan de andere kant. En daar blijken het twee exemplaren te zijn. Uiteraard worden hier ook weer een aantal foto's van gemaakt.
En passant neemt Marja onderweg ook nog even een paar shots van de sanddunes waar we gister ook al waren. Het blijven bijzondere dingen die sanddunes. Die soms wel 300 meter hoog zijn, zoals in de Great Sand Dunes.
Dan zijn we Death Valley door. ook hier ligt weer een lange weg voor ons. En we zien hier redelijk veel fietsers rijden. Je verzint het niet, want je vraagt je echt af of je wel goed bij zinnen bent om daar te gaan fietsen. Want welke afstand ze al afgelegd hebben of nog moeten afleggen: het is geen blokje om, dat kan ik verzekeren. En dat in die hitte.
We zien ook een fietser waarbij we ons afvragen of we niet even moeten stoppen om te vragen of het allemaal wel goed gaat. Er zit geen vaart meer in, maar die krijg je ook alleen als je de trappers laat rondgaan en dat doet hij nauwelijks. Uiteindelijk besluiten we toch om door te rijden.
Dan moeten we rechtsaf. En dan komen we langzaamaan te rijden langs de bergrug, waar o.a. de Tiogapas over heen gaat. Als er tenminste geen sneeuw ligt. Een imposante bergrug. Waar we af en toe ook sneeuw op zien liggen. En we moeten straks een stukje die bergen in.
Maar niet dan nadat we in Bishop even een Starbucksje genomen hebben en daar even van hun internet gebruik gemaakt, om onze mail te checken, terwijl Marja het berichtje van gisteren plaatst.
De kruidenier (supermarkt) wordt ook nog even aangedaan, waar we o.a. onze eerste houtvoorraad voor deze reis inslaan.
En dan kunnen we eindelijk richting Convict Lake. Onderweg hebben we al herfstkleuren gezien langs de weg. Het geel begint al weer aardig de overhand te krijgen. En als we in de buurt van Convict Lake komen is dat zeker het geval.
Convict lake campground
We rijden de campground op en gaan op zoek naar een mooie plek. Die hebben we snel gevonden. En dan moeten we nog even gaan betalen. Dus de fietsen van achteraf gepakt en trappen maar. Dat valt nog niet mee, maar we bereiken toch met veel gepuf en gehijg het " betaalpunt". Envelopje in de gleuf en weer terug naar beneden. Onderweg geeft een bordje aan welke richting ons plekje ligt. Alleen stond dat pijltje nou rechtdoor of linksaf. Ik draai even terug, maar moet dan weer een stukje tegen een helling op. Dus ik duw even flink op de trappers:
RAMPSPOED *&%}#@ SNAP (lees: SNEP) ..... de ketting breekt.
Nou dat wordt lekker fietsen dan. De helling af gaat nog wel en dat scheelt want naar de camper is alleen nog maar naar beneden. Maar dat wordt morgen weer even een bezoekje aan de Wallmart.
(Eindelijk) terug bij de camper besluiten we onze schoenen aan te trekken en een wandelingetje te maken naar het meer. Ik heb bij het terugrijden van de dump (dat heb ik tussendoor ook nog even gedaan) namelijk een paar Eagles boven het meer zien vliegen (dat dacht ik toen tenminste nog).
Convict lake campground
Dus toen ik terug was van de dump (;)) trokken we onze schoenen aan en gingen op pad. Op de campground zie ik ineens een hert oversteken. Een stukje verderop blijken het er drie te zijn: twee volwassenen en een jong. Hele grote oren en totaal niet schuw. Eigenlijk een beetje zorgelijk dat die zo weinig angst hebben voor mensen. Op de terugweg zullen we ook zien waarom dat is.
Verder gelopen dan maar weer. Een lekker wandelingetje waarbij we een stukje langs het meer komen. En op een gegeven moment drukt Marja haar waterflesje in mijn handen en pakt haar camera, want dààr vliegt iets. Als het dichterbij komt zien we dat het een .......... ZEEMEEUW is. Een zeemeeuw? Dus helemaal geen Eagles, maar gewoon een zeemeeuw. Wat doet dat beest hier zover van de kust? Laat ie terug gaan naar wij hij thuishoort. Worden wij tenminste ook niet misleid. Een zeemeeuw. Moet niet gekker worden. (Of bestaat er ook zoiets als landmeeuwen?)
Dus zonder foto's van een vissende Eagle of Visarend keren we terug naar de campground.
Daar zien we onze vrienden de herten weer terug en dan begrijpen we waarom ze niet schuw zijn. Ze staan namelijk bij een camper te kijken of er daar nog iets te snaaien valt. Dat valt daar nog wel tegen, maar wie weet wat de mensen allemaal laten staan wat dan ten prooi valt aan deze herten. Of waar we voor gewaarschuwd zijn: Racoons. Of beren.
Onderweg komen we nog even in gesprek met een Amerikaan. Die is even voor een paar dagen uit LA overgekomen om hier te vissen. Dat is ongeveer 300 mijl hier vandaan. Zijn zoon is er ook. Die is aan de andere kant van de berg aan het jagen op herten. Die woont zelf 800 mijl hier vandaan. Wij gaan die kant ook nog uit.
Daaruit blijken wel een aantal verschillen tussen de Amerikaanse cultuur en de Europese (of Nederlandse). Je zult bij ons niet zo snel vader en zoon samen op jacht zien gaan. En wij gaan ook geen drie uur heen en drie uur terug rijden op een vrijdagavond om even ergens iets te gaan eten en een bioscoopje te gaan pakken. Wij vinden 60 kilometer voor familiebezoek (en dan ook nog terug) eigenlijk al te veel.
De mensen hier zijn overigens allemaal erg vriendelijk. Erg makkelijk aanspreekbaar en toegankelijk (heerlijk die openheid).
Bij de voorbereiding van ons maal (steak op de grill) begint ons nog een ander verschil op te vallen, maar dan een verschil met een dag eerder. Toen lag de temperatuur overdag tegen de 40 graden en was het 's-avonds misschien nog wel 30 graden. Dus tamelijk warm nog.
Hier bij Convict Lake ligt dat anders. Overdag zal het nog best in deze omgeving zo'n 25 graden of misschien zelfs nog iets hoger zijn geweest. Het grote verschil zit hem in de temperatuur nu: volgens de voorspelling op AccuWeather.com zou de temperatuur vanavond zo op 1 graad (jawel 1 graad) maar dan wel boven nul zijn. Dat scheelt zo'n 25 graden met de dagtemperatuur. En dat is goed te voelen.
Wat een verschil.
