Rubi's Inn laten we achter ons als we ons vanochtend om ongeveer half tien (wat zeg je: half tien, zooo laat? Ja, zo laat was het.) op weg begeven richting Zion. Zion Canyon waar wij al twee keer eerder op de Watchman-campground hebben gebivakkeerd. De omgeving waar we door rijden wordt weer gekenmerkt door de grote variatie. Rotsen in allerlei kleuren, grote vlaktes tot aan de horizon, bossen. You name it, you got it.
En dan rechtsaf richting het park. De route van vandaag hebben we in omgekeerde richting al eerder gereden. Maar er is bij Marja en mij weinig herkenning van wat we tegenkomen. Dat zal aan de ene kant denk ik komen, omdat we inderdaad alles nu van de andere kant bekijken, maar ook omdat we merken dat er in die paar jaar dat we hier niet geweest zijn, wel heel veel veranderd. Bij plaatsen waar we door heen rijden zien we allerlei nieuwbouwwijken de grond uit rijzen. Dus dat zal er allemaal wel mee te maken hebben.
Als we in de buurt van de toegang van het park komen, staat er een kleine rij auto's en bussen voor de hokjes waar de rangers zich ophouden om ons toe te laten. Voor ons wordt een bus doorgelaten, die iets verderop stopt en achteruit een parkeerplaats op rijdt. Eerst denk ik, dat hij daar gaat parkeren. Maar dan steekt hij weer naar voren en zien we hem weer terugkomen. Een motorrijder die voor de bus rijdt hoor ik dan tegen de chauffeur van de auto voor ons iets zeggen dat klinkt als 'blocked'. Blocked? Het zal toch niet waar zijn. Maar toch.
Als we bij het hokje komen horen we van de Ranger, dat een bus broke down in de tunnel. Precies daar dus he. En als je weet dat je met een bus of camper maar in een richting tegelijk er doorheen kan (je moet vanwege de lage hoogte in het midden rijden om te voorkomen dat je de kanten raakt.) begrijp je dat de heleboel geblokkeerd is, van twee kanten. Dus de vraag is wat doen we. Wachten we terwijl het onzeker is of het inderdaad maar een uur duurt voordat dit probleem verholpen is? En het probleem is natuurlijk denk ik, dat er eerst vanaf Springdale of zo, via een heel bochtige weg materieel omhoog moet worden gebracht om zo'n bus uit die tunnel te kunnen halen. En dat duurt wel even.
Of draaien we ook om en maken we een omweg van ongeveer 2 tot 2 en een half uur. We besluiten met meerderheid van stemmen het tweede te doen. Dat brengt ons bijvoorbeeld weer op een weg die wij ook niet eerder hebben gereden. En langs die weg treffen we ook nog eens een national monument aan. Spring Pipe Een nederzetting waar eerst een indianenstam en later de mormomen zich gevestigd hebben, als ik het goed heb omdat hier water voorhanden was en er bovendien veel land was met goed gras. Alleen dat laatste hebben de mensen toen om zeep geholpen door vele duizenden schapen en ander vee op de toen nog grazige weiden te laten rondlopen. Het hielp daarbij ook niet, dat het weer na 10 jaar vochtig en gemiddelde temperaturen ineens omsloeg en het erg droog werd.
Zo komen we dan toch ook op plekken die we nog niet eerder gezien hebben en waarvan we de indruk hebben, dat nog niet veel mensen deze plek bezoeken. Gelet op de enthousiaste reacties van de Rangers daar.
Verderop langs deze weg rijden we door Colorado-city en Hildale Deze plaatsen staan bekend om de sekte die hier gevestigd is en die is opgericht door ene Jeff Warren
Een vreemde gemeenschap met 'veelwijverij', waarbij vooral jonge meisjes van een jaar of 13 - 14 moeten trouwen.
Verderop kunnen we in Hurricane nog wat boodschappen doen bij een Walmart. Een van de dingen die de dames meenemen is een nogal uit de kluiten gewassen Chocolat-fudge cake. Dat wordt smullen vanavond. Niet dus.
Want eenmaal aangekomen in Zion en het bereiken van onze plek op de campground besluiten we in Springdale nog wat te gaan eten. Omdat de shuttle-bus al om kwart voor acht de laatste bus rijdt gaan we met de camper. Lopen is net ff te ver. Zeker voor zo'n ouwe vent als ik.
Bij het vertrek van de camping merken we, dat ook op deze campground de herten gewoon rondlopen. Erg leuk, zeker met jongen erbij.
We moeten, zoals wel vaker, even wachten voordat we aan tafel kunnen. Dus lopen we nog even door de winkel die eigenlijk een geheel is met het restaurant. Daar koop ik een paar wandelschoenen, Marja een pyjama (met paardjes) en Isabella een pyamabroekje. Beide dames kopen ook nog een paar slippers, die (wat marja betreft) matcht met de pyama.
Dan buzzt onze buzzer en kunnen we aan tafel. Helaas niet in een booth, zoals we graag willen en die de hele avond ook onbezet blijft (tot wij weg gaan), maar gewoon aan een tafeltje.
Dat wordt dus minder tip.
Uiteindelijk zijn we weer terug op de campground, waar Marja en ik nog even een praatje van een Ranger over het wildlife in het park beluisteren en we gelukkig geen hertjes (in het donker) meer tegengekomen zijn.
Rest alleen nog het schrijven van dit artikel, want de fudge komt vanavond de ijskast niet meer uit.