Vanmorgen is het al weer later dat we opstaan. Zo tussen kwart voor zeven en zeven uur. Het deze keer vroeg weg rijden gaat vandaag niet lukken. Zeker niet, omdat Marja een lekker ontbijtje met pancakes en siroop en scrambled eggs klaar maakt. Dan gaat zij nog even douchen en moet daarna nog even afgewassen worden, zodat alles weer op zijn plek ligt en staat.
Maar dan toch op weg, op zoek naar die mooie plek met al die mooie kleuren. Dat lukt vandaag nog niet, We hebben waarschijnlijk een afslag niet genomen, die we wel hadden moeten nemen. Maar dat kan morgen altijd nog.
Wel gaan we op weg naar Oxbow Bend (turnout). Een schitterende plek aan de oever van Snake River, waar de rivier in een grote bocht langs je stroomt. Vandaar denk ik de naam: Oxbow Bend, schat ik in.
Ook hier lopen volgens de overlevering regelmatig moose’s langs de rivier. Vandaag nog niet. Dus rijden we weer verder. We nemen weer de afslag naar de Gros Ventreweg, omdat dit een lekker rustige weg is. Omdat het al wat later op de dag is en al aardig warm hebben de Bison’s ergens de schaduw opgezocht, net als de Pronghorns. Wel stoppen we nog bij Mormon row historic district. Daar staan een aantal oude gebouwen en schuurtjes, die je doen terugdenken aan de serie Little House on the Prairie. Ook hebben ze daar cabins die je kan huren. En die zien er best aardig uit (van buiten) en liggen zeker op en geweldig mooie plek.
Ook nu rijden we weer naar Jackson voor ons dagelijkse portie koffie en nieuws. Ik zoek daar het nummer van onze overbuurman even op om hem even te bellen. Ik heb namelijk al de hele week hier in Amerika een wat onbestemd soort ‘voorgevoel’ over onze auto. Heeft waarschijnlijk te maken met het feit, dat de achterklep van de auto de nacht voor ons vertrek open heeft gestaan. We denken dat ik bij het oppakken van de sleutels van de auto per ongeluk de knop van de klep op de afstandbediening twee keer heb ingedrukt en dat niet gemerkt heb.
Om dat onrustgevoel van me af te gooien bel ik de overbuurman en vraag hem, nadat ik uitgelegd heb waarom, of onze auto er nog staat. Ja hoor, die staat er nog. Hij biedt zelfs aan te checken of hij op slot zit. Maar, zeg ik, als de spiegels ingeklapt zijn is ie op slot. En dat zijn ze.
Ik bel ook nog even met mijn zoon en probeer nog met mijn zus te bellen, maar die neemt niet op.
Op de terugweg zien we dat er aan de overkant van het meer een bosbrand is uitgebroken. Dat wordt een stuk duidelijker als de eerst nog dunne rook is overgegaan in witte rook en ook heel duidelijk te zien is waar de brand moet zijn. Gelukkig ligt het meer er tussen, anders zou je je misschien toch zenuwachtig maken.
We besluiten de Jenny Lake route terug te nemen en zien dan een afslag waar Marja het eerder vandaag over had: the Moose-Wilson Road. Daar zouden ook Moose’s te zien moeten zijn. Dus die slaan we in. Als we de weg zo’n 10 meter ingereden zijn, zie ik een bord met een aantal voertuigen die verboden zijn. Daaronder ook RV’s. Shit, dat is jammer. Onverrichter zake weer terug. Als we bij de ingang van het park komen willen we aan de dame daar vragen of dat verbod inderdaad vanaf het begin geldt of dat dat, zoals het op de kaart staat aangegeven, pas een eind verderop geldt. De dame begint dan onmiddellijk uit te leggen dat we voor de Moose-Wilson road een stukje terug moeten en dan rechtsaf moeten. We zitten dus in een camper he. Dus wij reageren: ja maar geldt dat verbod voor campers vanaf het begin, waarop de dame doodgemoedereerd ‘ja’ zegt. Alsof ze niet gezien had dat we in een camper zaten.
Vandaag dus geen Moose-Wilsonroad.
Met nog wat stops onderweg, vooral om auto’s achter ons langs te laten, rijden we terug naar de campground, eten wat aardbeitjes met chocoladesaus en nemen ons gemak er van in onze stoeltjes.
Straks gaan we namelijk weer terug naar de Oxbow Bend, waar een ranger ons meer zal vertellen over de omgeving en zijn inhabitants, zoals Moose en dergelijke.
Om kwart voor vijf vertrekken we richting Oxbow Bend voor de talk of the ranger. We zijn gelukkig vroeg, zodat er nog plek is voor onze camper. En dan is het wachten op de ranger. Het wordt langzaamaan razend druk. Er komen ook veel mensen voor de zonsondergang met de Terons in een hoofdrol, denk ik zo maar. En een flink aantal mensen hebben kennelijk meegekregen dat dit een plek is waar je Elks en Moose’s te zien kunt krijgen, net als wij.
Dan verschijnt de ranger. Die begint ijverig om zich heen te kijken met haar verrekijker om vervolgens op te merken: Nee nog geen Elks. Uuhh, dat hadden we zelf ook al wel gezien.
Er komen ook steeds mensen naar haar toe om te vertellen, dat ze iets gezien hebben. Dat kennen we. Meestal zijn dat schaduwen of struiken.
Omdat het steeds drukker om de ranger heen wordt lopen wij een beetje van deze groep weg. We houden daar niet zo van. En van een echte ‘talk of the ranger’ lijkt het niet echt te komen.
En dan ineens is het raak. Er zwemmen drie otters in de rivier. Die had Marja nog niet op haar lijstje staan. De beestjes zijn goed te volgen over deze brede rivier. Op een bepaald moment komen ze dicht bij de oever. Hun hol neem ik aan. Maar dan komt er weer zo’n idioot, die geen respect heeft voor de leefruimte van deze beesten, heel dicht bij. To close for comfort, verzucht ik. Dus keren de beestjes om om weg te zwemmen. Marja ziet later op de foto, dat daar waarschijnlijk inderdaad een hol zit, waar op dat moment net nog een Otter om het hoekje komt kijken.
Een man die ook beneden langs de rivier staat, wijst Marja erop, dat er een stukje verder ook een Bever zou moeten zitten. En waarempel, die zien we ook verschijnen. Het beestje is druk bezig, ook voor zijn hol, vermoeden wij. Dus nog een species toegevoegd aan het lijstje.
Inmiddels is de zon ook aardig achter de Tetons aan het wegzakken, wat (hoop ik, omdat ik ook wat foto’s heb gemaakt) tot wat mooie plaatjes heeft geleid.
Maar het lijkt er niet op, dat we mooie rooie luchten krijgen. Daarvoor hangt er een te dikke laag wolken tegen de horizon aan, waardoor het zonlicht de wolken niet meer kan bereiken.
Jammer daarvan, maar toch wel weer een stukje voldoening.
Terug naar de campground. Lichten aan want het is al aardig donker. Een stuk verderop zien we een aantal auto’s en mensen aan de kant van de weg staan. Een vrouw duidt een richting aan waarin anderen moeten kijken. Stoppen of niet. Nee toch maar niet, want het is inmiddels zo donker dat we waarschijnlijk 1. Niet meer zullen zien wat ze aanwijzen en 2. Als we al wat zien er geen foto meer van kunnen maken.
Dus door gaan we naar de campground. Omdat het geen full-hook-up is hoef je de camper alleen maar op zijn plek te zetten en de slide-out uit te schuiven. Klaar ben je.
Ik bak een eitje voor ons allebei met ham en kaas als avondeten en daarna vul ik het verslag met de laatste gebeurtenissen.
En morgen gaan we kijken of we een plek kunnen bemachtigen op de Moose-campground.