Een perfecte dag om een rustdag in te lassen. Dat was het gister. Noodgedwongen in de camper blijven omdat het de hele dag (en avond - en nacht) regent.
Dus als we vanochtend wakker worden en nog steeds regen op het dak van de camper horen, staat het vast: we rijden weer verder.
Even een momentje uitzoeken waarop het iets minder regent om alles af te koppelen. En nog even wachten tot het iets lichter wordt. Ik begin zo langzamerhand wel aardig te wennen aan die campers. Maar ik heb er toch wel graag wat licht bij.
Het eerste stuk is een beetje een herhaling van de eerdere dagen: bomen. Maar op een gegeven moment komen we weer langs de Umpquariver te rijden. En dat is een erg mooie rivier. Waarschijnlijk is ie wel wat breder geworden door de vele regen van gister en vannacht. Maar dat maakt de omgeving er niet minder om.
Op drie kwartier van de campground moeten we, als het goed is, op een punt komen waar Elks te zien zijn. Inmiddels is het aardig opgeklaard. De zon schijnt weer en we zien veel blauwe lucht. Voordat we bij de Elks komen is er langs de rivier nog een punt, waar we een goed overzicht over de rivier en zijn omgeving hebben. Er ligt zelfs een soort piertje, aan gigantische palen waar langs hij met het water mee kan stijgen. En als je naar die palen kijkt zou dat wel een aantal meters kunnen zijn. Alhoewel je je dat moeilijk kan voorstellen als je ziet op welk niveau de huizen aan de overkant van de rivier staan. Die komen dan echt helemaal onder water te staan.
Vanaf dat piertje kan Marja een paar mooie foto's maken. Alsof je midden op de rivier staat. We moeten wel heel stil staan, want dat piertje drijft dus.
Verder op weg naar de Elks. En ja hoor een hele kudde. We kunnen aan de linker kant parkeren en een aantal op de plaats en de film vastleggen. Verderop zien we een andere, betere parkeerplaats. Dus daar rijden we heen. En als we daar de Elks staan te bekijken, ziet Marja ineens twee Bold Eagles in een weiland landen. Natuurlijk worden onmiddellijk foto- en videocamera in stelling gebracht. Daarna men er ook nog een paar witte reigers over. Dus we hebben al weer aardig ons deel van wildlife gehad, zeg ik op het moment dat ik een paar honderd meeuwen voorbij zie vliegen (we staan inmiddels vlak bij het strand).
Daarna toch maar weer verder. Bandon-beach is het doel voor vandaag. Daar gaan we naar de campground van het statepark. Nauwe paadjes daar zeg. Maar het lukt. Inmiddels is het weer overigens weer aardig omgeslagen en trekken er een paar aardige buiten over.
Dat kan niet voorkomen, dat we toch de fiets pakken en een stukje gaan rijden. Pittig ritje met weer eens een paar flinke en flink steile klimmetjes. Als Marja, als we boven aan zo'n helling staan, ng een weg wil inslaan die steil naar beneden loopt vind ik het genoeg. Die moet je ook weer terug naar boven rijden. Dus we gaan terug naar de camper om daarna vrij snel toch weer de schoenen aan te trekken voor een stukje wandelen. Ondanks de dreigende luchten blijft het redelijk droog en we krijgen een aantal spectaculaire beelden te zien.
Door een van die orkanen die op de Stille Oceaan (waar komt die naam toch vandaan, zo stil is dat ding niet) ronddolen is de zee namelijk erg wild/ruw. Huizenhoge golven beuken op de kust. Zelfs op een afstand voel je de dreunen gewoon waarmee ze tegen die rotsen aan knallen. En dan dat water dat omhoog en over die rotsen wordt geslagen.
En op een bepaald punt kun je zien wat dit soort geweld deze kust aandoet. Er liggen namelijk twee gigantische rotsen vlak voor de kust, die overduidelijk ooit aan elkaar gezeten hebben. En nu zit daar een gigantisch gat tussen. Dat moét wel weggeslagen zijn. Je vraagt je toch af tot hoever de kustlijn lang geleden misschien wel gelegen heeft.
Het avondmaal wordt een simpel soepje met brood. Zo'n fietstochtje en een wandeling daarna is toch wel vermoeiend, dus we liggen toch weer redelijk vroeg op bed (waarom zeggen we eigenlijk altijd dat we "in" bed liggen?).