Marja heeft haar ritme van andere jaren al weer te pakken. Om half zes is ze al weer op. Ik draai me - zoals gewoonlijk - nog even om. Om toch ook uiteindelijk voor zevenen op te staan. Marja bakt een eitje met spek voor ons allebei en dan kunnen we op pad.
Ook vandaag willen we weer een early start maken want vandaag hebben we één van de weinige lange rijdagen. Overigens niet een om je te vervelen. Eerst moeten we echter Las Vegas uit zien te komen. En dat valt op zich wel mee (met Tom-Tom), maar deze stad is zo uitgebreid dat het toch wel even duurt voordat je de city-limits hebt bereikt. En daar begint alweer het besef over de uitgestrektheid en diversiteit van dit land. Oneindige wegen over weidse vlakten tussen een scala aan bergen, die je volgens mij bijna nergens anders tegenkomt. Maar dat is maar een inschatting van mij. Maar neem nu bijvoorbeeld Zwitserland of Oostenrijk. Daar heb je bergen die onderaan groen zijn, met bomen, dan een stuk boven de boomgrens dat kaal en rotsachtig is en dan sneeuw. Hier in Amerika heb je rode rotsen, bergen met groen, bergen die uit een berg rotsblokken en blokjes bestaan, bergen met zandduinen ervoor, grijze bergen, bruine bergen met strepen er in. Zoveel variaties, het is geweldig.
En vandaag voert de tocht ons door Joshua-land. Het land van Red-dead-redemption, het land van Yuca’s, cactussen, rotsen en motorrijders.
Maarrrr eerst nog even naar de Primm-outlet, omdat we nog een paar dingen nodig hebben en omdat door zo’n centrum lopen best wel leuk is. Moeten ze wel open zijn. Blijkt die outlet pas om 9 uur open te gaan en we staan daar om kwart over acht. Marja weer helemaal teleurgesteld. Want we kunnen er gewoon niet in.
Bijna tegenover de outlet staat overigens een knots van een achtbaan. Wat mensen daar toch aan vinden. Beats me.
Verder gaat de rit en hier begint ongeveer de variatie in de omgeving. We hebben allebei soms langere tijd gewoon stilletjes zitten genieten van het landschap.
Eerst rijden we richting, langs en dan door Mojave National Preserve. Dit is een woestijnachtig gebied, met steeds meer cactussen, yuca's en de Joshua-trees. En dat alles omringd door de bijna altijd aanwezige bergen. Maar af en toe zie je ineens ook vrij lage heuvels van wat wel lijkt verkruimelde bergen, gevormd door rotsblokken van allerlei formaten. Marja leest daar later over dat dit komt doordat lava de rotsen omhoog drukt en dat daardoor die rotsen verbrokkelen. Zo merken we wel vaker, ook tijdens eerdere reizen, dat Amerika kennelijk toch ook een nogal vulkanisch land is.
In dit deel van de rit zit ook een stop bij Kelso Depot en de Kelso sand dunes ingepland. Kelso was, lezen we op informatieborden als we daar zijn, in 1944 de plaats waar heel veel oorlogsmateriaal maar ook staal op transport werd gezet, om aan het eind van de tweede wereldoorlog te worden gebruikt. Marja heeft een foto gemaakt van het volledig gerestaureerde depot, waarin nu ook het visitor-center is gevestigd. We kopen daar weer eens een magneetje voor onze verzameling op de ijskast.
Als we verder rijden vragen we ons af of we de Kelso sanddunes nog willen of kunnen bezoeken. Als we de inrit naar de weg richting deze duinen, die ook weer 180 meter hoog zijn (echt onwaarschijnlijk) zien, begrijpwen we dat we ons die vraag niet hadden hoeven stellen. Het is namelijk een dirt-road. En als echte hollanders wagen we ons daar niet aan (is niet verzekerd he).
Daarna rijden we een gedeelte dat we al eens gereden hebben. Het is dat stuk waar we heel veel verlaten huizen zien, vervallen, met wrakken van auto's, waarbij je je afvraagt waar al die mensen gebleven zijn die daar hebben gewoond. Maar ook wat die mensen daar deden toen ze daar nog woonden. En heel simpel:waar doen die mensen hun boodschappen?
Het is ook die weg, waar de zijwegen allemaal zandpaden zijn met hoogdravende namen eindigend op bijvoorbeeld avenue, waar soms rijen van een stuk of tien brievenbussen langs de weg staan.
Tijdens deze rit worden we ook weer een paar keer getrakteerd op het imposante schouwspel van die treinen die hier met een slakkengangetje door het landschap rijden. Treinen met vaak drie tot vijf locs ervoor en rond de honderd wagens daar achter. Toch worden zelfs dit soort treinen in een gebied als waar we nu doorheen rijden tot speelgoedtreintjes, waarbij je soms nog heel goed moet kijken om ze te zien.
Maar het is ook tijdens deze rit dat we ons realiseren dat er soms gebeurtenissen zijn die je met weer eens met beide benen op de grond zetten.
In een bocht zien we iets verderop een aantal politieauto’s met zwaailicht staan en een aantal motoren en motorrijders. In het voorbijrijden ziet Marja een figuur met een laken over zich heen op de grond liggen. Dus waarschijnlijk is een van de motorrijders daar verongelukt en om het leven gekomen. Iets verderop zien we ook een dood dier liggen. Of dit iets met elkaar te maken heeft weten we niet, maar het doet je beseffen dat in een fractie van een seconde het leven van heel veel mensen volledig op zijn kop gegooid kan worden.
Wij gaan verder en rijden naar onze campground van de dag, Blackrock Canyon Joshua tree. Gelukkig hebben we een plek gereserveerd, want er staat een bordje “ full” (vol :)). Maar wij kunnen er op. We krijgen een mooie grote plek toegewezen en installeren de camper. Met een leveler proberen we de camper zo vlak mogen neer te zetten, zodat we niet uit bed rollen vannacht.
We zien daar ook een paar heel mooie blauwe vogels. We kunnen alleen niet achterhalen wat voor soort het is, want in de folder van het park staan wel veel dieren vermeld, maar niet dit vogeltje.
Ook hier ontmoeten we een paar mensen, die Marja kent van een forum en ook met hen wisselen we wat ervaringen uit.
Daarna is het zover voor onze eerste steak op de barbeque die we gisteren meegekregen hebben. En dat werkt perfect. De kooltjes worden snel heet en al gauw ligt de steak met een beetje sla ernaast op onze borden. Marja heeft ook het hout, dat we van een paar mensen die nog wat proberen te verdienen met het verkopen van zelf gesprokkeld hout tegen een “contribution” hebben gekregen, in de fik gekregen. En het moet gezegd, het fikt lekker en geeft veel warmte.
Dan is het ook weer tijd voor weer een paar geweldige rode avondluchten, die Marja op de gevoelige plaat vastlegt.
Na het eten wordt al snel duidelijk dat het vanavond weer een vroegertje gaat worden voor ons. Marja zet nog even de foto’s op de laptop, ik schrijf nog even het dagverslag en hup in bed en lekker pitten.
