Vandaag is Marja weer vroeg op. Waarschijnlijk omdat we zo vroeg in bed lagen. Ze is dus al vroeg weer met de camera in de weer en schiet een paar zonsopgangen. Maar ze heeft ook al weer zeehonden gespot. Als ik me bij haar aansluit zien we ook regelmatig pelikanen laag over het water voorbij-scheren. Ik probeer er een paar ook op de film te krijgen, maar het is nog even wennen aan die camera voor mij. Dus ik ben ze af en toe kwijt uit beeld. Dus die filmpjes zullen niet helemaal geslaagd zijn.
Als Marja me op een bepaald moment even wat foto’s laat zien en ik even opkijk vliegt er net een koppel van wel 8 pelikanen voorbij. We zijn net te laat om er een mooie shoot van te maken.
Moeizaam maken we ons los van de oceaan, want je weet maar nooit of er misschien toch ineens een grote walvis opduikt, en gaan we ons opfrissen om vandaag touristje te spelen in Los Angeles. We komen tijdens onze rit ook nog door Malibu en zien onder andere een aantal beachhouses op palen die lijken op de woningen uit de serie Two and a half men met Martin Sheen. We rijden naar de Santa Monica-pier om daar kaartjes voor deze hop-on hop off bus te kopen. Op de pier kijken we om ons heen om te zien waar het loket is, waar we de kaartjes kunnen kopen. In eerste instantie zien we dat niet. Maar als we ons dan omdraaien blijkt dat we zo’n drie meter voor het loket staan. Dus maar snel de tickets gekocht en op weg naar de halte.
De eerste bus waar we instappen is een gammele oude bus, stinkend naar de diesel en met een chauffeur die boven het bandje dat wordt afgespeeld probeert zelf ook nog de nodige informatie naar de passagiers te schreeuwen. Op een bepaald moment komt hij zelfs nog even naar boven (jawel we zitten als rasechte toeristen bovenin deze dubbeldeks bus over de wereld uit te kijken) om ons te vertellen, dat een blok terug het huis staat waar Marilyn Monroe dood is gevonden en dat achter een aantal bomen en een schoolterrein het huis van O.J. Simpson staat. Hele boeiende informatie, maar het is net zoiets als dat ik nu vertel in welke straten deze huizen staan, maar niemand ze kan zien. Overigens weet ik die namen uiteraard al lang niet meer.
De tocht gaat verder en het bandje stort de ene wetenswaardigheid na de andere over ons uit en we rijden door een stad, waar je - wil je alles zien - misschien wel een paar weken nodig hebt. Uiteraard ontbreken in de rit een aantal van de meest beroemde straten niet in het programma. En de meest beroemde daarvan is natuurlijk Rodeo-drive. De straat waar je alleen maar durft uit te stappen als je echt tot de rich and famous (maar vooral rich) behoort. De namen die je daar om de oren vliegen hoor je normaal gesproken echt alleen maar in films. In deze straat komt de chauffeur ook weer naar boven gerend (de bus staat op dat moment uiteraard even stil) om ons te vertellen dat iets verderop een auto geparkeerd staat die 2,6 miljoen dollar kost. Die staat gewoon op straat dus en daar rijdt onze chauffeur, die nogal wiebelig rijdt, dus ook langs. Het is een Bugatti-Veyron, die waarschijnlijk nog wel wat extra features heeft, waardoor hij zo duur is. We rijden er vlak langs en Marja kan er vanaf het bovendek een paar aardige foto’s van maken.
Op stop nummer 7 stappen we van de gele bus over op de rode (ja we zijn echt goed bezig) die ons verder meeneemt het Beverly Hills district in (of was het nou het Hollywood-district). Hier krijgen we allerlei informatie over alle studio’s die hier gevestigd zijn, over Farmers-market, het Hollywood-teken e.d. over ons heen. Over dat Hollywood-teken wordt verteld, dat er eigenlijk eerst Hollywood-land heeft gestaan. Toen het stuk “ land” naar beneden was gevallen heeft men dat zo gelaten. Later hebben, waarschijnlijk in de flower-powertijd, een aantal alternatievelingen er nog eens Hollyweed van gemaakt en uiteindelijk heeft het dus zelfs een monumentenstatus gekregen.
Bij Farmers-market stappen we uit om deze te bekijken en er een hapje te eten. Toch wel weer een bijzondere plek die je dan midden in zo’n stad als LA aantreft. Met allerlei eettentjes en slagerijen, groetenstallen e.d.
Daarna steken we over naar de Grove. Ook weer een winkelcentrum met opnieuw hele dure winkels. Midden in deze straat staat een opstelling, waar een heleboel mensen (vooral vrouwen) omheen staan. Er staat iets over “give-away” op borden. En dan zien we een figuur op een podium staan die ons vaag bekend voorkomt. Blijkt het de presentator te zijn van dat Amerikaanse dansprogramma, waarin dansgroepen het met elkaar opnemen voor de titel van beste dansgroep van Amerika. Ik ken hem, maar ik ken zijn naam niet. Marja zegt nog: maar hij is zo klein.
Voordat we weer op de bus stappen halen we nog even een Starbucks-koffie. Als we daarmee weer buiten lopen zien we de bus al aankomen. Dat wordt rennen door de Farmers-market, kleine straatjes en we halen het. Pfff, dat valt niet mee op mijn leeftijd.
De volgende stop is de Walk of Fame. Die moet je natuurlijk ook gezien hebben als je in LA bent. En wat hadden we ons dat anders voorgesteld. Het ziet er eigenlijk best wel een beetje vervallen uit en het zijn in feite alleen maar een hoop tegels met sterren daarin waar je over heen loopt. Natuurlijk is het leuk al die beroemde namen te lezen, alhoewel er wel heel veel (heel) oude namen tussen liggen of voor ons toch onbekende namen. Maar misschien zijn wij wel te nuchter om er echt van uit ons dak te gaan. Dan komen we ook nog bij de plaats waar een aantal beroemdheden hun handen en voeten (in schoenen) in het cement hebben gedrukt. Ook daar weer een aantal foto’s (wordt weer een flink aantal foto’s vandaag).
Onderweg langs de walk of fame wordt mij op een gegeven moment een cd in de han gedrukt door een donkergekleurde medemens. Een voorbeeld van zijn ganstarap roept hij erbij en het kost 20 dollar. Als ik de cd wil teruggeven zakt de prijs ineens naar 1 dollar. Als ik dan zeg dat ik geen cd-speler in mijn auto heb roept hij dat hij het dan beter doet, want hij heeft tv en nog iets in zijn auto en hij voelt zich als black-man ineens bezwaard.
Marja wil eigenlijk van een aantal van de tegels van ons bekende sterren een foto maken om daar iets mee te doen op haar computer. Een daarvan is Kevin Costner. Maar die zien we zo gauw niet. Dus maar een paar andere op de foto gezet.
Als we op het punt staan weer op de bus te stappen rent Marja ineens een stukje door, want daar, op nog geen 4 meter van de bus ligt die tegel van Kevin Costner. Toeval bestaat niet.
We kunnen weer verder of liever terug. Want voor ons is het wel weer genoeg geweest met het touristje spelen.
Na nog een overstap van de rode op de gele bus en nog weer een keer langs de Bugatti-Veyron van 2.6 miljoen komen we eindelijk bij onze laatste stop. We lopen daarbij nog een klein stukje over het pad over het strand (veel fietsers, joggers, body-builders e.d.) om weer in onze camper te kunnen stappen.
Nu op weg naar de campground voor de komende drie nachten (Dockweiler-beach). Ook nu weer langs een stuk van Highway 1. Als we bij onze bestemming aankomen rijden we de ingang in eerste instantie voorbij. Dus zien dat we ergens kunnen draaien. Als we er voor de eerste keer langs rijden ziet Marja dat de plek die we gereserveerd hebben bezet is door een camper. Dat pikken we niet roept ze, die moet er af. We hebben niet drie maanden van te voren gereserveerd om dan iemand anders op onze plek te zien staan.
Bij de registratie melden we dit en die geeft aan da ze de snoodaard van de plek zal sturen, omdat hij er één naast moet staan. Zij rijdt achter ons aan, maar dan blijkt dat er niemand “thuis” is. Dus voorlopig zetten we de camper op de plek ernaast in afwachting van de aankomst van de “boef”. Na enige tijd komt er een man met zijn dochter op de fiets aanzetten en ik stap uit om hem te spreken. Hij is al gebeld zegt hij en ja, dan moet ik de hele boel verplaatsen. Tja vertel ik hem, wij hebben deze specifieke plek al drie maanden geleden gereserveerd, dus we willen er echt wel graag staan. Of ik dan maar even een stukje wil back-uppen, zodat hij zijn RV en zijn mercedes-SLK weet ik veel ook achteruit kan zetten om op de plek ernaast te gaan staan. No problemo (het is geloof ik een Mexicaan), zo gezegd, zo gedaan. Dus we staan nu op onze plek.
Ik begin aan het verslag (van twee dagen, gister vergeten) en Marja loopt even het strand op in afwachting van opnieuw veel spectaculaire (en dat zeg ik zonder te overdrijven) foto’s van de zonsondergang.
Wat ik verder nog wil vermelden is dat Marja het één van de vorige dagen had over het hardlopen hier in de States, waarvoor ze speciaal haar schoenen en renspullen heeft meegenomen. Tot nu toe heeft ze nog niet gelopen, maar ze is volgens haar wel aan het trainen voor de Marjathon. :)
Morgen gaan we whalewatchen als het weer wil meewerken tenminste. Maar dat zien we morgen dus wel.
Wat verder nog opviel:
Er bestaat hier een restaurant keten genaamd: Wienerschnitzel... ongelogen!
We zagen ergens een bordje met: French Apple Torte...