Een record voor mij denk ik. Vanochtend om even over half zes op. Iets later dan Marja, dat wel. We laten de campground van Valley of Fire dan ook al heel vroeg (nog voor zevenen) achter ons.
We hopen – nu het nog zo vroeg is – op wat wildlife. Maar voorlopig moeten we het helaas doen met een paar dode herten langs de kant van de weg.
Als we het park verlaten rijden we eerst een stuk freeway richting St George. Het is de niet de bedoeling helemaal naar St George te rijden, maar we moeten voorlopig wel die kant uit. We rijden daar weer door de door ons zo geliefde omgeving: eindeloze vlaktes (nou ja niet echt eindeloos natuurlijk, maar wel groot) met rondom bergen. Het geeft ons het gevoel in het ‘echte’ Amerika rond te rijden.
Om wat foto’s en verslagen te kunnen uploaden gaan we ook op zoek naar een Starbucks. Die hebben geweldig (gratis) internet. Er lijkt er een in Glendale te zitten. Op de kaart te zien een klein plaatsje langs de grote weg. We nemen dan ook die afslag, rijden onder de grote weg door en daar staat een bordje: Glendale rechtsaf. En dat doen we dus. Om tot de ontdekking te komen, dat we een paar mijl verder weer teruggestuurd worden de grote weg op, zonder Glendale ooit gezien te hebben.
Nou heb je hier af en toe plaatsjes, nederzettingen zou je ze bijna kunnen noemen, die heel erg klein zijn met bijvoorbeeld 10 – 20 woningen e.d. Maar zo klein dat je helemaal niets ziet, nee dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Misschien is Glendale wel iets anders dan een stadje? We zullen het nooit weten.
Dan besluiten we bij afslag 100 (tussen Glendale en St George) van de weg af te gaan en richting Cathedral Gorge te rijden. Maar als we in de buurt van die afslag komen, rijden we toch maar door naar St. George omdat daar zeker wel een Starbucks zit.
Onderweg stoppen we nog even bij en viewpoint, dat uitkijkt onder andere over de Virgin river (op dit moment eigenlijk niet meer dan een beek). Dezelfde river die ook door Zion stroomt.
In St. George zoeken we de Starbucks op die Google aangeeft, maar die zit in een supermarkt en die hebben meestal nou juist weer geen internet.
Een tweede Starbucks zit een paar minuten verderop. Dus dan maar die kant op. En dat is inderdaad een zelfstandige Starbucks, dus met internet.
Als we daar onze business gedaan hebben (Marja verslagen en foto’s uploaden en ik een paar rekeningen van mijn moeder betalen die mijn zus met fototjes naar me heeft geappt) gaan we weer verder. Het is inmiddels toch al weer later geworden dan we wilden. En ik moet ook nog even tanken. De eerste 60 dollar zitten snel in de tank. Dus we kunnen weer flink wat kilometertjes vooruit.
Onderweg passeren we de grens tussen Utah en Nevada. En dan roept Marja ineens: hé we hebben en uur gewonnen. Dus dat het inmiddels wat later was is ineens geen issue meer doordat het in Nevada een uur vroeger is.
Nevada blijkt overigens niet alleen maar de staat van de droge, dorre vlaktes zoals rond Las Vegas. Het is ook een staat met veel groene, glooiende hellingen en mooie views over vlaktes waarin meerdere kleuren de boventoon voeren.
Onderweg stoppen we bij zo’n weidse vlakte, met loeiende koeien in de verte en een gier die ons even komt scannen of er iets te halen valt. We zetten de stoeltjes even buiten en eten daar onze boterhammetjes met pindakaas en nutella, gewoon lekker langs de kant van de weg.
En om maar even een beeld te scheppen van de ruimte die men daar beschikbaar heeft: op een bepaald stuk van de freeway liggen de rijbanen voor de twee rijrichtingen misschien wel 30-40 meter uit elkaar. Daar is dus nog ruimte voor een paar extra rijbanen in de toekomst. Geeft wel aan de uitgestrektheid van de gebieden waar we doorheen rijden.
Omdat we een uur hebben gewonnen door die zomertijd zijn we nu lekker vroeg bij de campground en daar is nog voldoende plek. Dus we zoeken ons een mooi plekje uit en Marja haalt weer even zo’n betaal evenvelopje. Je ziet we hebben geleerd van gister: eerst je plekje uitzoeken, betalen komt later wel.
Als we een tijdje hebben gezeten om bij te komen van de rit gaan we nog een wandelingetje maken naar de Cathedral Gorge. Daar zijn we tenslotte voor gekomen. Het zijn weer bijzondere figuren die de natuur voor ons heeft uitge’frased’ lijkt het wel. Als of er met een grote vork verticale inkepingen in de bergen zijn gekrast. Maar ook vanbinnen worden die bergen uitgehold. En dan sta je in een soort grot, die aan de bovenkant, zo’ 10 meter boven je, wel gewoon open is. Dus kennelijk zorgt vooral regen zo te zien voor het uitslijten van deze bergen.
En zo kunnen we weer een nieuwe ervaring aan ons lijstje toevoegen.
Dan lopen we nog een stuk van een trail, die aangeeft, dat we ook naar een viewpoint kunnen lopen (nou ja, lopen) met een overview over de omgeving. We moeten daarbij flink omhoog langs treden die ingelegd zijn in de grond zelf, maar ook via een paar stalen trappen. En je loopt over stukken, waar je denkt – als je kijkt naar hoe het uitgesleten is links en rechs van je – hier moet ik niet te hard stampen, want dan kun je zo maar naar beneden storten.
We hebben het erover, dat ze hier in Amerika wel heel erg makkelijk met dit soort ‘risico’s’ omgaan. Zeker gezien het gemak waarmee in Amerika iemand aansprakelijk wordt gesteld. Je zou verwachten dat ze in een geval als dit toch ook wel een waarschuwing of zo zouden neerzetten. Dan ziet Marja een bordje, met de tekst aan de andere kant en daarop staat: Caution, use at own risk (of zoiets). Ja das handig, zo’n bordje neerzetten als je net helemaal naar boven bent geklauterd en dan ook nog naar de verkeerde kant gericht.
Als we nog een paar treden hebben gedaan begrijpen we waarom. Helemaal boven is namelijk het feitelijke officiële beginpunt van deze trail. Dus dat bordje staat er eigenlijk niet voor mensen die van beneden komen.
Je zult begrijpen dat we naar beneden heel voorzichtig hebben gedaan.
Onderweg zien we ook overal bordjes over de planten en dieren die in deze omgeving leven. Best wel leuk om te lezen dat de JackRabbit in feite een haas is. Aan het begin van de avond zien we zo’n JackRabbit, dat inderdaad wel wat weg heeft van een konijn maar dan met de oren van een haas.
Terug bij de camper is het even bijkomen en dan maak ik de Pulled Pork klaar met een patatje erbij. Lekker en lekker simpel. In een paar minuten klaar en goed te eten.
En zoals het hoort sluiten we deze copieuze maaltijd af met een kop koffie met een stevig stuk cheesecake erbij.
Dan rest alleen nog de afwas en het schrijven van dit verslag. Het verslag is nu klaar, de afwas moet nog worden gedaan.
Morgen een rijdag naar Convict Lake, waar we drie nachten zullen staan, waarover later meer.