We laten San Diego achter ons en stellen het vizier scherp op Malibu. Dat is het eindpunt van vandaag. In principe maar 2½ uur rijden, als we alles via de freeway zouden doen. Maar zo zijn wij niet. We willen tenslotte ook nog iets van de omgeving zien. En dat kan niet als je alleen maar freeway doet.
La Jolla
Eerst doen we dan ook La Jolla aan. Een half uurtje rijden van de camping. We willen daar de camper even neer zetten. Maar dat valt nog niet mee. Want hadden ze van de week een loop tegen het geweld of zoiets, nu moet er weer gefietst worden. Waartegen of waarvoor weet ik niet. Gevolg: geen plekje te vinden, zeker niet voor een RV. Maar na een kwartiertje rondrijden en een paar keer dezelfde verkeersregelaars (vanwege het fietsen) begroet te hebben vinden we dan eindelijk toch een plekje.
We lopen een stukje langs de kust en kunnen dan ook gelijk zien voor welke problemen ons aller Arnold (Schwarzenegger) zich gesteld ziet. Eens kijken of hij de zeeleeuwen in opdracht van de rechter al heeft weggejaagd van het stukje strand dat voor kinderen bedoeld schijnt te zijn. Mooi niet, die exterminator heeft andere (financiële) zorgen met zijn staat. “Gelukkig” maar anders hadden wij nu naar een leeg stukje strand staan staren. Nu waren er tenminste nog een paar van die diertjes lekker aan het zonnen en één liet zich lekker meerollen met de golven (heen en weer, heen en weer).
Freeway
Na La Jolla moeten we dan toch een stuk freeway rijden. Daar ontkomen we niet aan. En dat is dan ook gelijk een heel druk en zeker ook een saai stuk en dat op zondagochtend rond een uur of half tien. Marja doet ook even een tukkie naast me.
Het eerste stuk van deze weg valt nog wel mee, met de drukte dan. Alleen lijkt het wel of die Amerikanen allemaal de weg op komen op het moment dat wij voorbij rijden. En al gauw is het razend druk. Soms twaalf rijen breed en steeds voller. Gekkenhuis. Je vraagt je af wat al die Amerikanen om die tijd allemaal doen op de freeway. Waar gaan jullie naar toe? Wij hebben tenminste nog een doel: Malibu!
Op een gegeven moment besluiten we alvast een stukje Highway 1 te doen, langs al die beaches. Zoals Long Beach, Laguna Beach. Als je daar rijdt vraag je je af of die mensen die daar wonen ook last hebben van de recessie. De rijkdom straalt er nog wel vanaf. Of dat alleen nog maar uiterlijke schijn is?
Drive-through
Als we door Laguna Beach rijden roept (of schreeuwt eigenlijk) Marja ineens: Starbucks. Want we zijn wel aan een bakkie koffie toe. Als ze buiten een sigaretje staat te roken (je mag hier echt nergens meer binnen roken en soms buiten ook pas op een bepaalde afstand) vraagt een vrouw die in de Drive-through bij Starbucks staat waar ze die mooie ketting heeft gekocht die ze om haar hals draagt. De quizvraag voor de trouwe lezers van deze verslagen: waar hebben we dat kettinkje gekocht. Heel goed, dat was in Julian.
Dat Drive-through gebeuren hebben die Amerikanen trouwens ook tot een kunst verheven: begonnen met de MacDonalds hebben ze nu Drive-throughs voor koffie dus, maar ook voor de bank (geld opnemen vanuit je auto, te gek), de drank (jawel) en zelfs voor de apotheker. Het moet ook niet gekker worden: pillen halen omdat je niet gezond meer bent omdat je te weinig beweegt en dan met de auto pillen halen in de drive-through.
Duur parkeren
Nu blijkt trouwens ook dat we de tour die we maken de verkeerde kant om maken. Want als we in Santa Monica nog even willen stoppen zitten alle parkeerplaatsen aan de verkeerde kant. En als we denken dat we toch een parkeerplaats gevonden hebben waar we met onze RV terecht kunnen blijkt dat je daar $ 9,-- voor moet betalen. En we zijn niet voor niets Nederlanders, dus ras gekeerd (kost wel een keer of drie steken en een paar stoepjes). Dan blijkt ook dat die Amerikanen ze niet altijd op een rijtje hebben volgens mij. Want als we weer terugrijden naar de weg zien we in het wegdek een soort weerhaken met een bord erbij: Don’t back up, severe tire damage???? Welk doel deze dingen hebben is ons nog niet duidelijk. Maar je zit wel even raar te kijken als je daar met je campertje overheen moet rijden (en niet één maar wel twee van die dingen) en maar hoopt dat je niet terugzakt. Zou toch lullig zijn als je RoadBear moet bellen met de boodschap dat je vier lekke banden hebt.
Druk op zondag
Terug naar de Freeway maar weer. Want als we de rit naar Malibu helemaal langs Highway 1 willen doen zijn we bijna 6 uur onderweg.
Dit is weer een langer stuk en we komen dan al in de buurt van LA. En er hangt een vieze bruin-gele damp boven de stad en ook op de weg merken we dat het wat wazig wordt. Niet zo gek met z’n allen de stad ontvluchten en dan wat smog veroorzaken.
Op een gegeven moment wordt het zo druk dat we zelfs nog in een heuze file komen: om half twaalf zondagochtend als ze allemaal bij hun schoonmoeder op de koffie hadden moeten zitten. Gelukkig ziet Marja een eerdere afslag die ons na wat omzwervingen toch weer op Highway 1 brengt.
Maar ook hier is de gekte nog niet over. Van het beeld dat wij van Highway 1 hebben klopt nog niet veel. Een vierbaansweg, met veel verkeerslichten en vooral veel, heel veel verkeer. Dus tijd om te genieten van deze mooiste Highway van Amerika hebben we dus niet. We gaan er maar van uit dat dat één (of twee of drie) van de volgende dagen nog gaat komen als we die drukte een beetje achter ons kunnen laten.
Boven de oceaan
De Tom-Tom laat, als we in de buurt van de camping komen, ook niet of nauwelijks winkels in de buurt zien, waar we nog even wat boodschappen kunnen doen. Nou ja we hebben nog een kliekje macaroni in de vriezer staan. Warmen we dat wel op.
Maar eerst nog naar de Campground. Nou dáár is niks mis mee. Gelukkig zit deze wel aan de rechter en dus voor ons goede kant van de weg. Dus we kunnen er zo rechtsaf insteken. Dan een klein klimmetje en we hebben de campground bereikt. Plaats 17 hadden we een tijd geleden al gereserveerd. En die is lang niet gek. Het is weliswaar een back-in plek, maar met alles erop en eraan. Zeker voor wat het uitzicht betreft: Wow, schitterend. We zitten een meter of 30 boven de oceaan, of liever gezegd boven de weg die langs de oceaan loopt. En vanuit ons slaapgedeelte, dat ook een beetje boven die diepte hangt, kijk je zo uit op de oceaan. Marja heeft er een foto van gemaakt. Ze vraagt ook nog of ik de handrem van de RV wel goed heb ingetrapt. Dat wordt heel stilletjes liggen vannacht, zo boven die leegte.
Zonsondergang
Voor en na het eten wippen we (daar kan het wel) nog even naar het strand. De tweede keer om van een werkelijk grandioze zonsondergang te genieten. Alleen klopt het beeld niet helemaal. Want we dachten dat de oceaan ten westen van Amerika ligt en dat de zon dus in de zee onder zou gaan. Maar kijk maar naar de foto’s, niets is minder waar.
Hij gaat bijna recht voor ons uit (dus in onze rijrichting) en misschien zelfs nog iets rechts daarvan onder. Dus we rijden helemaal niet naar het noorden. Zitten we nog wel op onze route? Maar als we op de kaart kijken blijkt het te kloppen. Straks maken we een bocht naar rechts en gaan we echt in noordelijke richting verder.
Vanaf onze kampeerplek heeft Marja ook nog wat foto’s gemaakt van wat bewegingen op zee, waarvan we denken dat deze veroorzaakt zijn door zeehonden of zeeleeuwen. Op één of twee van de foto’s kun je misschien nog net een ruggetje of zo onderscheiden (toch maar sparen voor een 500mm lens).
En ook een paar vogeltjes worden vastgelegd voor het fotoboek van vandaag. Dan worden het er toch nog aardig wat.
Morgen doen we Pismo-beach aan, waarbij we onderweg misschien in Solvang even kijken of we een bezoekje kunnen brengen aan de beroemde paardenfluisteraar Monty Roberts. Of dat lukt kunnen jullie morgen weer lezen en misschien zelfs op de foto’s zien dan.
