De laatste maanden hebben we regelmatig op tv gekeken naar een serie die gaat over een aantal pandjesbazen in Vegas die niet alleen maar zaken in onderpand nemen tegen betaling van vaak geringe bedragen, maar ook vaak antieke dingen krijgen aangeboden. En die zaken willen ze vaak maar al te graag kopen, tegen een uiteraard voor de verkoper vaak teleurstellende prijs. Vandaag gaan we daar een kijkje nemen, gewoon omdat het leuk is, maar ook omdat we willen kijken of ze daar een ring voor ons trouwen hebben.
Maar niet dan nadat we van ons eerste Amerikaanse ontbijt(je) hebben genoten bij Dennie's met een French toast slam en een All American Slam.
Voordat we richting de zaak uit "Pawn Stars" lopen (is maar een klein stukje) kopen we eerst een paar dagkaartjes voor de Deuce. Dat is een bus die de hele dag door Vegas rijdt en waar je overal op kan stappen.
Dan op weg naar de pawn-shop. Na een tijdje beginnen we ons toch af te vragen of het inderdaad maar een klein eindje is, het duurt toch wel even voordat we er zijn. Eindelijk komt het in zicht en dan zien we dat er een aantal mensen bij elkaar staan en dat er van die geleidebanden staan om een rij te vormen. Moeten we in de rij staan om naar binnen te mogen. Waarschijnlijk de prijs van bekendheid. Even twijfelen we, want het is half negen en de zaak gaat dan pas om negen uur open. (En dat voor een shop waar een bord hang: 24 hours open. Maar dat blijkt voor het pawn-window te zijn waar je zaken kunt verpanden of terughalen.)
Maar er staan nu ook nog maar een handjevol mensen en je weet niet hoe dat is als je later terug komt. Dus besluiten we te wachten.
Dan zien we ineens een aantal mensen naar buiten komen, waarvan een met en camera en iemand met zo'n clipboard wat je wel eens op tv ziet, waar een script op geklemd zit. Dus kennelijk zijn ze opnamen aan het maken.
Dan zien we een auto aankomen, waarin een ook uit de serie bekende figuur zit, die allerlei zaken weer helemaal opknapt. Heeft trouwens inmiddels ook een eigen show zagen we laatst. Deze loopt een paar keer, met zijn hulpje, de zaak in en uit met een voorwerp onder een doek wat kennelijk wordt gefilmd en wat ze een paar keer opnieuw moeten doen: Take five. Het lukt ons nog wel een foto van deze twee te maken.
Als we naar binnen gaan, moeten we aan de linker kant blijven, omdat ze binnen ook nog bezig zijn met opnamen.
Dan op,zoek naar ringen. Nou dat valt vies tegen. Die liggen er wel, maar met prijzen ver, ver boven ons budget. Gelukkig hechten we er allebei niet aan dat het dure ringen moeten zijn. Het heeft voor ons echt die symbolische betekenis van verbondenheid en dan hoeft een ring geen 2500 dollar te kosten.
We beginnen ons overigens af te vragen of de hoofdzaak van deze zaak nog wel verpanden is of dat door de bekendheid het verworden is tot een "gewone" winkel, waar de prijzen ook nog eens omhoog schieten, omdat je in deze van tv bekende winkel loopt.
Tegen negenen krijgen we te horen, dat iedereen de zaak weer moet verlaten omdat ze ook binnen weer gaan filmen en dan waarschijnlijk met de hoofdpersonen van de serie. Nou we waren toch al van plan weg te gaan, dus dat komt mooi uit.
Na weer een stukje lopen stappen we op de Deuce en rijden down-town. Nu op jacht naar schoenen voor onder mijn trouwkleren bij Sketchers. Daar slagen we eigenlijk heel snel en dat vieren we met een "koffie" bij Starbucks.
Als die op is gaan we eens kijken wat er allemaal achter die eerste rij winkels waar we op dat moment tegen aan kijken, is te vinden. En dan is het verbazingwekkend te zien hoeveel winkels zich daar dan nog bevinden, verdeeld over nota bene drie verdiepingen. Qua "verkoop"strategie lijkt ons dat toch en gemiste kans als mensen niet echt aan de voorkant kunnen zien dat er nog veel meer te vinden is.
Na hier een tijdje te hebben doorgebracht en ook nog een paar schoentjes voor Marja te hebben gekocht, gaan we weer verder de Strip af. We zien dat er sinds de vorige keer op sommige plekken toch weer aardig gebouwd is en nog wordt.
En het is al met al als je daar eenmaal loopt toch weer een aardige tippel,die je maakt. Daar komt bij dat het erg heet is (misschien wel 36 gr.) en dat maakt dorstig. Dus op zoek naar iets te drinken. Misschien wel aardig om in het Venetian een terrasje op te zoeken ook al is dat dan misschien wat duurder. Maar echte terrasjes om wat te drinken zijn daar niet echt. Verder op zoek: Serendipity, hmmm ook niet helemaal. Dan zien we een tentje waar ze van die drinkbare waterijsjes verkopen. En we hebben erge dorst dus nemen we de grootste maat. Dat Doet dan qua prijs weer niet veel onder voor Venetian. Maar ben je in Las Vegas of niet?
Na deze versnapering gaan we via het Bellagio, waar ze de apparatuur aan het testen zijn en er helaas geen fontein-shows zijn, naar de M&M-store en de Coca Colastore. In die Coca Colastore kun je op de foto met een ijsbeer. Geen echte natuurlijk maar een man in een ijsberenpak. Maar wel een bijzonder pak. De kop die er op zit is nl. best bijzonder. Het ziet er redelijk natuurlijk uit, voor zover een glimlachende ijsbeer er natuurlijk uit kan zien. Maar de persoon die het pak bedient heeft er duidelijk zin in en maakt er echt een show van. Daarbij neemt hij bijvoorbeeld een paar keer het hoofd van een van de mensen in zijn bek (van het pak dan) en trekt vervolgens een snuit alsof hij zich heel erg vermaakt. Echt heel erg leuk.
We besluiten dan om niet eerst weer terug te gaan om dan weer naar de Strip te gaan om bij Outback wat te gaan eten. Dat doen we deze keer wat vroeger dan normaal. We nemen weer eens de fameuze gepaneerde uien-bloem met een heerlijk sausje als voorgerecht. Stevige kost die maakt dat je daarna eigenlijk niet zoveel trek meer hebt. Toch gaan de steak (sirloin noemen ze dat hier) en de shrimps met pasta er nog best in. En voor de cheesecake van Marja is er altijd nog wel een plekje. Ik ben dan al aan de koffie.
Terug in het hotel probeer ik nog wat aan het verslag te werken, maar mijn ogen vallen dicht en ik ga er even bij liggen. Marja heeft haar ogen dan ook al dicht. Ik zet wel nog even de wekker. Maar als die afgaat kunnen we allebei niet zo goed wakker worden, zodat we pas een half uur later echt weer op de been zijn. We gaan maar even nog een Starbucksje halen beneden in het casino van het hotel. We zijn 45 secondes te laat. Ze sluiten net af. Gelukkig zijn er nog meer tentjes waar ze koffie verkopen.
Daarna proberen we even onze vakantie terug te verdienen aan de automaten. Uiteindelijk moeten we met 2 en 5 dollar verlies ons meerdere erkennen in die automaten. Maar onze tijd komt nog wel!
Tijd om naar bed te gaan. Marja vraagt nog aan me of ik geen last heb van de tijdsverschillen. Ik heel stoer :nee hoor dat valt bij mij wel mee. Nou daar kom ik nog wel achter.