De eerste een beetje normale sunrise, voor zover we weten, en Marja slaapt er door heen. Redelijk uniek. Maar ze heeft morgenochtend nog een kans. We starten dus rustig op en bedenken wat we gaan doen. Naar Coronado fietsen is toch wel weer een heel stuk. De andere kant op, waar we een Starbucks weten, lijkt een betere optie. Daar ligt ook een natuurgebiedje. Dus we hijsen ons weer op de harde, keiharde zadels en richten onze blik naar het zuiden (ongeveer). Eerst is het nog even zoeken hoe we op het fietspad kunnen komen. Maar na even om ons heen kijken zien we de toegang. Onderweg kan Marja weer mooie foto's maken van een aantal witte reigers, een Osprey die een vis zit te verorberen. Grappig is dat er vlak achter deze Osprey een gier zit, die zit te wachten tot hij misschien wat left-overs achterlaat. Maar hij laat zich eerder door onze aanwezigheid afschrikken dan de Osprey. Verderop zit ineens op een paar meter van het fietspad een Red-Tailed-Hawk. Deze zit rustig om zich heen te kijken en het lijkt erop, dat hij op jacht is op salamanders. Op een gegeven moment doet hij namelijk wat lijkt op een soort danspasjes vooruit met een klauw en zien we dat hij probeert wat te pakken te krijgen. Mislukt. Ook bij een volgende poging krijgt hij niets te pakken. Kort daarop vliegt hij een eind verderop. Het is wel bijzonder te zien, dat dit soort vogels zich zo dicht bij de bewoonde wereld ophouden.
Verder fietsen we. En dan merk ik dat mijn linker trapper (peddle noemen ze dat hier, dat jullie niet denken dat we tijdens kanoën een peddel verloren zijn) een vreemde beweging maakt. Het lijkt wel alsof hij een ovale cirkel beschrijft. Dat is meetkundig gezien een onjuiste benaming, maar zo voelt het wel. En dan merk ik iets verderop, dat deze trapper eigenlijk gewoon los zit. We stappen af en ik pulk een dopje los, zodat we kunnen zien wat er los zit. Blijkt dat de moer waarmee de trapper vastzit er bijna af is. Dus voor de zekerheid haal ik hem er zelf maar af. Maar wat nu. Gelukkig komen we een andere wielrenner tegen die ons weet te vertellen dat er een eindje verderop een auto-onderdelen shop is, die ons misschien wel kan helpen. Maar hoe behulpzaam ze ook zijn, ze hebben geen passende 'wrench'. Dan ziet Marja aan de overkant een andere onderdelen shop. Dus daar maar naar toe. En na veel zoeken weet deze alleraardigste Mexicaan een opzetstuk te vinden dat past. Dus ik kan de trapper er weer stevig opzetten. Voor de zekerheid zet ik de moer op de andere trapper ook nog maar even extra aan. Stel je voor.
Het idee om aan RoadBear in Las Vegas te vragen of we de fietsen daar zouden kunnen 'opslaan' (volgend jaar beginnen we daar weer), laten we na deze ervaring (en met de harde zadels in het achterhoofd) na deze ervaring toch maar varen.
Inmiddels zijn we bij een Pollo-zaak aangeland, waar we wat gerechten met kip (dat hier veel gegeten wordt hebben we begrepen) verorberen.
Daarna gaan we op zoek naar de Starbucks om onze laatste mails even te kunnen checken en Facebook e.d. En Marja kan gelijk ook al weer even een van de vogels uploaden. En het internet bij Starbucks is by far het beste internet dat we hier in de States ervaren. Soms ben je al ingelogd voor je het zelf weet en het is erg snel. Geeft ons maar weer een extra reden om af en toe een Starbucks aan te doen.
Dan gaan we weer op de weg terug. Het lijkt alsof we toch de wind tegen zullen hebben, dus dat valt weer even tegen. En het lijkt alsof we allebei nog maar weinig energie over hebben. Misschien dat je door die harde zadels op een andere manier gaat fietsen. Onderweg stoppen we nog even bij een bruggetje, waar zich - met het opkomend tij - heel veel visjes verzamelen (sardientjes, ansjovis). Grappig om te zien hoe deze vissen heel dicht op elkaar kruipen.
Daarbij komen we ook nog even in gesprek met een paar locals, over de navy-seals die hier hun trainingsgronden hebben. Wij staan vlak naast een strand waar ze oefeningen doen.
En dan maar weer verder tot aan de campground. We halen het.
Even lekker zitten op een wat zachtere ondergrond, dat scheelt. Marja gaat aan de slag met haar foto's en ik lees even wat verder in mijn boek. Maar al snel vallen mijn ogen dicht. Ik denk dat ik maar even ga liggen. En ik denk dat ik heel snel in slaap ben gevallen. Was ik even aan toe. Als ik wakker wordt gaat de zon bijna onder. En dan weet ik dat ik Marja ergens op het strand moet zoeken. En daar tref ik haar ook aan. Het wordt de tot nu toe denk ik mooiste zonsondergang die we deze reis hebben gezien (vooral omdat het meestal 's-avonds bewolkt was).
Daarna is het weer tijd voor een heerlijke steak van de barbecue.
En we liggen al weer vroeg op bed.