Verder in de voetsporen van Lewis en Clark. Alleen eerst even bij de Dennies ontbijten. Dat hebben we deze vakantie nog niet gedaan.
Ik doe een simpele French toast met gebakken ei, bacon en sausages. Marja neemt wafels met banaan en overgoten met een caramelsaus. Een machtig ontbijt, dat er dan ook niet helemaal in gaat.
Dan pakken we eerst een stuk freeway. Dat schiet al een beetje op. Alleen is dit maar een redelijk kort stuk freeway, die weer overgaat in de 12 waar we al eerder op reden, die van Lewis en Clark.
Achter Naches moeten we, om de 12 te blijven volgen links af. En dan verandert het landschap opnieuw. We komen nu in een schitterend stuk, langs de rivier de Tieton. Een wildstromende grijsgroene rivier, die we een heel tijd volgen. Marja wil daar graag een foto van maken. Het is alleen dunbezaaid met plekken om even langs de weg te staan. En als ze er al zijn bevinden ze zich soms net na een bocht of net over een bult in de weg. En als het even tegenzit, zit er dan ook nog een andere auto achter je, zodat je niet zomaar even op je rem kan trappen.
Uiteindelijk lukt het dan ook niet even te stoppen op een mooie zonnige plek.
We bedenken, dat we volgend jaar weer in deze omgeving zullen zijn. Wellicht dat we dan de gelegenheid hebben hier weer langs te gaan en wel een stop te kunnen maken.
Verderop komen we bij een Road Work aan. En als we aan de beurt zijn om verder te gaan worden we omgeleid. Een detour. Nou een detour is het zeker. We worden daarbij om het Clear Lake geleid.
Een lange omleiding, waarbij we gelukkig niet de langzame zijn. Want het is een smalle weg, met nauwelijks de zgn. pull- of turn-outs voor het langzame verkeer.
Dan zien we een rivier en een meer, dat wel bijna drooggevallen lijkt te zijn en een plek waar we even kunnen stoppen. Als ik uitstap word ik aangesproken, door een man van ongeveer mijn leeftijd. Hij vraagt of ik weet waarom het meer zo laag staat. Ik heb geen idee, vertel ik hem. En dan raken we aan de praat en vertellen we van onze reis tot nu toe. Hij vertelt ook over zijn tijd in de military in 72/73, waarbij hij in Duitsland gelegerd is geweest. Ikzelf ben in 70/71 in dienst geweest. Dus dat ontloopt elkaar niet zoveel. Hoe het zo kwam weet ik niet, maar hij vertelde dat hij twee nieuwe knieën heeft, de opschepper. Ik heb er tenslotte maar één. Maar hij maakte me nog wel een compliment, toen hij zei: You are a lot older than you look. Eerst moest ik even nadenken of dit wel een compliment was, maar dat was het.
Na de detour komen we weer terug op de 12 en moeten we de White Pass over. Niet zo heel hoog, Maar hoog genoeg om – als ik me goed herinner – vanaf deze weg een uitkijk te krijgen op Mount Rainier. Hier vandaan nog imposanter, dan we gister al hebben gedacht toen we hem in de verte zagen liggen. Volgens de borden bij het uitkijkpunt is deze berg zelfs in het verre nog hoger geweest, nl. ruim 16000 feet, ruim 4800 meter dus. Best een piek.
Voorbij de pas gaan we weer linksaf, langs opnieuw een scenic byway.
Via Morton en plaatsjes als Ethel en Salkum komen we dan weer een stuk op een freeway. Deze verlaten we dan weer bij Grand Mound om richting Aberdeen aan de kust te rijden.
Bij Grand Mound zien we ook een bord langs de weg staan, waarop is aangegeven, dat er een Starbucks in de buurt is. Daar zijn we wel aan toe. Het kost even wat moeite om een plekje te vinden voor onze 28-30 voeter. Maar omdat het nog niet zo druk is durven we het aan hem over een stuk of vijf/zes parkeerplaatsen heen te zetten bij een ‘Jack in the Box’.
De Caramel Machiato en de Chai Tea Latte zijn snel besteld en we besluiten ze mee te nemen naar de camper. Buiten vraagt een man aan mij hoe hij met zijn trailer weer op de weg kan komen om links af te gaan. Want de middenberm is daar verhoogd. Als ik hem probeer uit te leggen hoe hij daar kan komen, reageert hij met de opmerking: You are Dutch. Hij hoort dat aan mijn accent en dan krijg ik zijn hele geschiedenis te horen. Over al zijn voorouders die uit Friesland komen. Hij heet Appelhof van zijn achternaam. Wij vertellen hem dan van de camping op Terschelling met dezelfde naam. Daar waar ze van bierkratten poorten bouwen.
Hij en zijn vrouw vertellen ons ook over een aantal schitterende plekken, waar we beslist naar toe moeten. De man is daarbij bijna niet meer te houden. Hij laat ook nog een foto zien van een oude auto, die hij gaat ombouwen tot zo’n rod (of zoiets). En na een half uur zijn we eindelijk weer onderweg. Nadat we het zelfs over dementie en euthanasie hebben gehad. Hoe we daarop kwamen weet ik niet meer.
Wel weer bijzonder, dat je twee keer op een dag zo met Amerikanen in gesprek kan komen.
De weg die we nu moeten volgen is een minder interessant stuk om te rijden. En aan de bossen langs de weg kun je zien, dat je in de buurt van de kust komt. Het lijkt namelijk wel of deze bossen richting en langs de kust vaak een wat rommeliger, minder verzorgde uitstraling hebben, dan bossen in een Nationaal of State Park.
Vanaf Aberdeen moeten we dan nog een stuk richting Ocean City State Park, waar we willen overnachten.
Als we gesettled zijn op de campground lopen we langs een smal paadje naar het strand. Een gigantisch breed strand, waar niet veel op te beleven is. Behalve dat er verderop zeker wel tien auto’s op het strand staan en soms zelfs door het zoute water rijden. Ik zou mijn auto daar niet aan willen wagen.
Terug bij de camper ga ik de kooltjes opwarmen voor de steak van vanavond. Marja hoort steeds maar geritsel in het struikgewas. Misschien is het wel een racoon. Ook zit er een luidruchtige eekhoorn in de bomen vlak bij onze camper.
Toch wel lastig om steak op een barbecue goed te krijgen. We zijn waarschijnlijk weer te ongeduldig geweest met het erop leggen van de steaks. Nog twee steaks te gaan deze vakantie. Kijken of we het nog een keer goed voor elkaar krijgen.
Dan zit de dag er weer op en kruipen we toch wel wat vermoeid in bed.a
