Vannacht heeft het licht geregend, maar bij het opstaan is het even weer zonnig weer. Maar dat duurt niet lang. Als we op weg gaan begint het al snel opnieuw te regenen. Maar, zegt Marja, stelt op zich niet zoveel voor, die regen. Snel daarna begint het dus harder te regenen. Dat is jammer, want we rijden weer eens een scenic byway, deze keer wel op de kaart aangegeven, en ondanks het weer is goed te zien waarom dit zo is. Het meest van de tijd rijden we op een redelijk vlakke weg (voor Amerikaanse begrippen dan) in de brede valleien, die je hier hebt. Meestal keurig langs de rand aan de voet van de bergen. Zal wel met eigendom te maken hebben. Soms denk je dan ook: het zou toch sneller zijn als je hier diagonaal de vallei zou kunnen oversteken. Maar nee hoor je rijdt er dan meestal helemaal omheen om daar te komen.
De weg waar we over rijden is overigens extreem rustig. We komen maar heel weinig andere auto’s tegen en worden maar weinig ingehaald.
Ook vandaag komen we weer een variëteit aan gebieden tegen. Het eerste deel rijden we door een gebied, dat wel wat weg heeft van de Alpen, alleen heb ik het idee, dat de bergen hier wat verder uit elkaar liggen.
In dit eerste stuk komen we ook nog een wildlife-viewpoint tegen. In eerste instantie zien we niets, behalve wat (bijzondere) eenden en een paar reigers, waarvan er een van een hele lichte kleur is. Maar dan zie ik ineens een bald-eagle vliegen, die een eind verder in een boom land. Als we wegrijden proberen we heel langzaam dichterbij te rijden (de boom staat redelijk dicht langs de weg en het is zoals ik zei heel erg rustig). Steeds weer een stukje dichterbij, maar dan op het moment dat ik denk te stoppen voor het ideale plaatje vliegt het beest toch weg. We kijken waar het naar toe vliegt en we hebben geluk. Niet zover van zijn landingplaats is alweer een viewpoint. En daar weet Marja toch nog een paar mooie plaatjes van de vogel te maken.
Intussen was ook het zonnetje weer gaan schijnen.
Na een tijdje beginnen we te klimmen en we begonnen op zo’n 2400 meter. En ongemerkt zitten we al snel op 2600, 2700 meter. We zien dat we op deze hoogte eigenlijk een paar weken te laat zijn voor de mooie herfstkleuren, want de Aspen hebben vrijwel allemaal al hun gele bladeren laten vallen. Anders was het hier een zee van geel geweest. Zullen we toch nog een keer hier terug moeten komen, alleen dan iets eerder in het seizoen.
Uiteindelijk stijgen we tot een hoogte van 3500 meter (Spring Creek Pass). En het merkwaardige is, dat je hier nog loofbomen ziet staan. Waar ligt de boomgrens in Europa? We zien op de omliggende bergtoppen trouwens al een aardige hoop sneeuw liggen. Maar hopen, dat het niet gaat sneeuwen als wij nog op 3500 meter rondrijden. Het is wel koud op deze hoogte.
Als we van deze hoogte weer naar een hoogte van ongeveer 2400 meter komen we in een gebied terecht, waar de bergen eigenlijk meer glooiende heuvels zijn, maar dan wel hoge heuvels. Bovendien lijkt er op deze heuvels/bergen vrijwel niets te groeien, dan wat lage struikjes. En het lijkt hier weer een beetje op het droge New Mexico.
Ik weet niet meer in welke volgorde het gebeurde, maar hier ziet Marja een paar herten, waar we even voor stoppen om foto’s te maken. En we stoppen ook nog even bij een waterval, die gelukkig met een bord wordt aangegeven. Anders zou je die daar niet verwachten.
En na dit gedeelte rijden we ineens weer door een soort canyon. Aan de ene kant de rotsen en aan de andere kant de rivier (Lake Fork). En niet eens zo’n heel brede rivier. En dan zit je dus ineens weer in rotsachtig gebied waar een rivier een erg ruige canyon in heeft uitgesleten.
En dan komen we uit bij het stuwmeer van de Gunnison. We rijden daar omheen op zoek naar onze beoogde campground: Elk creek campground. Als we die uiteindelijk hebben gevonden staat er een bordje, dat het dumpstation gesloten is. Uhhhh, dan maar door naar Montrose, want onze tanks zitten vol en de watertank is leeg. De Campground helpt ons dus besluiten dan maar door te rijden. Naar een KOA-campground waar we ook eerder hebben gestaan.
Op weg daar naar toe stoppen we ook weer even langs het meer, om weer een nieuw soort rotspartij te aanschouwen aan de overkant van het meer. Het valt bijna niet te beschrijven, maar het blijken rotsen van een zachtere soort te zijn, waar bovenop een hardere steensoort zit, die voorkomt dat de rots eronder wordt aangetast door regen, ijs e.d. Maar eromheen wordt de rots wel aangetast, wat een beeld geeft van misschien wel een groot kerkorgel.
Na de dam rijden we ook nog een stukje lans het begin van Black Canyon of the (river)Gunnison. Ook dit is weer een zeer grillig gevormde canyon.
En opnieuw vraag ik mij af: wat is er over een aantal miljoenen jaren nog over van dit land als het overal maar aan het eroderen is?
Uiteindelijk bereiken we dan Montrose en onze campground. Het stormt inmiddels aardig, maar dat duurt niet zo lang. Na het registreren kijken we eerst op onze plek of het WIFi het hier goed doet. En dat blijkt redelijk snel te zijn. Spaart ons weer een ritje naar de Starbucks. Ik besluit me even lekker te gaan douchen. Eindelijk weer een continue, forse warme straal water in plaats van het iele straaltje uit de douche in de camper, dat je ook nog eens steeds aan- en uitzet om voldoende warm water te houden. Heerlijk.
Daarna gaan we bij de Applebees lekker eten. Met een lekker chickenbite vooraf en zeker een heel erg lekker toetje aan het eind. Slecht voor de lijn maar o zo lekker.
Terug naar de campground en kijken of er nog wat baseball is te vinden op de televisie, die eindelijk weer eens op kabel kan scannen. Maar dat valt tegen. Misschien straks een samenvatting van de Giants. Ik weet dat ze voorstaan tegen de Chicago Cubs om de stand in de play-offs weer gelijk te trekken tot 2 – 2. Dan nog een wedstrijd in Chicago en op naar de volgende tegenstander.
Ben benieuwd.
In afwachting dan maar even dit verslagje getikt.