Onze dag begint om half 6, we douchen en gaan op pad. Eerst weer met de shuttle naar het vliegveld en vandaar weer met de BART naar downtown. Als we net in de trein zitten zie ik dat mijn rugtas open staat en mis ik mijn mobiel. Het kan niet zijn dat hij gestolen is, maar ik ben bang dat hij eruit gevallen is. Tot 3 keer toe doorzoek ik mijn rugtas, en Ko doet het nog een keer over. Ik baal vreselijk, hij is net nieuw en ik was er erg blij mee. En ik wil gewoon mijn mobiel hebben. Ko vraagt of hij niet nog op de kamer kan liggen, want het lijkt hem onmogelijk dat hij eruit gevallen is. Hij heeft de hele tijd achter mij gelopen. Alhoewel ik bijna zeker ben dat ik hem in mijn tas gestopt heb, is het mogelijk dat hij nog in de hotel kamer ligt. Daar hoop ik dan maar op.
We stappen weer uit bij Powell street, en gaan eerst ontbijten bij Lorrie’s Diner. Hierna gaan we met de cable car naar Fishermans warf. We gaan namelijk weer fietsen. Bij Fishermans warf huren we dus 2 fietsen, en gaan op weg. Het duurt even voordat ik het schakelen op deze fiets door heb. Onderweg halen we een aantal toeristen in welke op electrische bikes rijden. De gids roept naar haar groep: “Come on guys, don’t let those normal bikes get ahead of us”. Waarop wij roepen dat we uit Nederland komen en wel gewend zijn om te fietsen. Even later wanneer het heuvel op gaat komt mijn schakelprobleem weer naar boven, en slaan mijn trappers door. Dus moet ik lopen, op dat moment haalt de gids van de electrische bikes ons weer. En lacht en roept iets. Tja wij hebben in Nederland nu eenmaal geen heuvels. We stoppen even bij het fort onder de Golden Gate bridge, maken een paar foto’s , rusten even en gaan weer verder. Op de brug is het weer erg druk. Ik fiets tot halverwege, en als ik stop kijk ik naar beneden in de zee. We weten dat je hier ook wel eens dolfijnen kunt zien en dat willen we nu ook wel eens. In 2009 hebben we de hele reis langs de kust er namelijk geen een gezien. Ik sta nog niet stil en zie er gelijk twee. Ik roep naar Ko: Dolfijnen! Ko maakt er een paar foto’s van, we blijven een tijdje kijken. Soms zien we ze niet meer, maar dan duiken ze op een andere plek toch weer op. We fietsen weer verder, stoppen nog een paar keer maar zien geen dolfijnen meer. We fietsen door tot Sausolito, en nemen daar de ferry terug naar San Francisco. Het weer is trouwens weer prima, zon en iets te veel wind, maar het is prima uit te houden zo.
Terug bij Fishermans Warf leveren we de fietsen weer in, en gaan naar Bubba Gumps Schrimp co. Hier gaan we wat eten. Terwijl we op ons eten zitten te wachten kijk ik naar de zee, en zie wederom een dolfijn. De hele tijd dat we daar zitten zien we hem af en toe weer opduiken. Het lijkt wel alsof wij de enige twee mensen zijn die het zien, of het interessant genoeg vinden om er lyrisch over te worden. Hierna koop ik voor Brian nog een baseball shirt van de Giants (duur!) en een jas voor mezelf (heeeeel goedkoop)
Na het eten lopen we naar het AT&T stadion. We hebben namelijk baseballs tickets voor de game van vanavond. Als de zon weg is wordt het koud, en met de wind erbij is het niet lekker. Ik ben blij dat ik de jas gekocht heb, want die kan ik nu over mijn benen leggen, aangezien ik een driekwart broek aan heb, is het erg koud voor mijn benen. Maar het blijft koud, en vooral ik zit meer en meer te verkrampen van de kou. Zelfs Ko heeft het koud. We halen wat te eten en lopen nog een rondje door het stadion. We verbazen ons over het feit dat er op een doordeweekse avond zoveel kinderen mee zijn naar de Game. Verder is het net als bij een Nederlandse voetbal wedstrijd op een EK of WK. Alleen hebben deze fans dit meerdere keren per week een heel seizoen lang, ieder jaar opnieuw. De kleur van de Giants is oranje, en het hele stadion ziet oranje. Ik film een stukje van de wedstrijd, en mis net de eerste homerun die geslagen wordt door Sandoval. We merken ook dat zo’n wedstrijd vooral een sociaal gebeuren is. Hele families zitten er en veel mensen kennen elkaar en begroeten elkaar uitgebreid. Wanneer er gescoord wordt, wordt er uitzinnig gejuicht, terwijl de meeste niet eens gezien hebben wat er is gebeurt, maar gewoon mee juichen met de rust. Wel heel leuk om een keer meegemaakt te hebben. Jammer dat het zo koud is, en wij daar geen rekening mee gehouden hebben. We vertrekken dus weer redelijk snel. Terug in het hotel duik ik direct in bed, terwijl Ko nog even gaat douchen. Mijn ogen zijn al toe als hij er weer onder vandaan komt.
