We hebben allebei redelijk goed geslapen en zijn voor ons doen op een redelijk normale tijd op. Dat hebben we onze eerste nacht in de VS wel eens anders meegemaakt.
Om een uur of zeven – half acht zijn we dan ook al klaar. om te gaan ontbijten. Marja heeft op internet opgezocht, dat er op een paar minuten rijden een Cracker Barrel zit waar we kunnen ontbijten. Dus uitchecken, de koffers inladen en op weg naar ons ontbijt.
Van het ontbijt in het hotel hebben we – als voorafje – nog een yoghurtje genuttigd.
Het weer is nog wel steeds een redelijke afspiegeling van gistermiddag, met vooral (voorlopig) nog regen.
Bij de Cracker Barrel aangekomen zien we dat het in het restaurant nog heel erg rustig is: wij zijn de eersten. Het lijkt erop, dat Amerikanen later ontbijten. Een half uur later begint het namelijk aardig vol te lopen.
Marja neemt een gerecht met French Toast, terwijl ik me tegoed doe aan een Raspberry Pancake gerecht. Dat van Marja valt een beetje tegen: weinig smaak aan de toast.
En dan beginnen we aan onze tit naar het zuiden en hopenlijk naar wat beter weer. Via facebook of whats-app hebben we van Petra, met wie we de komende dagen zullen optrekken, begrepen dat het bij hun goed weer is. Dus we hebben goede hoop.
Voordat we echt op pad gaan doen we eerst nog wat boodschappen bij de Wal Mart. Om dingen koel te houden kopen we onder meer een koelbox bestaande uit een schuimplastic bak met deksel: nog geen 3 dollar kost dat ding. Voor die paar dagen goed genoeg.
En dan zijn we echt op weg. Het grootste deel van de tijd rijden we over de ’95’ naar het zuiden. En omdat we eerst hebben zitten ontbijten is het al wat rustiger op de weg. Dus echt in de file hebben we vandaag niet gezeten. Vooral bij Richmond is de kans groot dat zich daar files voordoen. Dus we hebben geluk. Bovendien hebben ze een rondweg om Richmond aangelegd, zodat je niet recht door de stad moet rijden. Dus we schieten op zich lekker op.
Het landschap waar we doorheen rijden is toch weer erg mooi. Het verschil met het Westen van Amerika is, dat daar de diversiteit in landschappen vele malen groter is. Want hoe mooi de bomen langs de weg, met heel veel verschillende soorten bomen, ook zijn. Het is toch wat anders dan het Westen.
Moet ik wel bij zeggen, dat het weer voorlopig nog niet echt meewerkt en dat we vandaag vrijwel alleen maar over de freeway rijden. Dat is toch vaak ook heel anders dan de binnenwegen die we normaal in het westen rijden. Alhoewel sommige freeways in het westen ook als scenic worden bestempeld.
Onderweg stoppen we uiteraard ook een aantal keren en ik neem ook het stuur nog een stuk over van Marja.
Bij een laatste stop in de buurt van Petra, die we gaan bezoeken, zeg ik tegen Marja, dat je hier in deze omgeving in feite midden in de natuur woont en leeft. En dat is een aspect dat wonen in Amerika volgens mij bijzonder aantrekkelijk maakt. Natuurlijk staan daar best wel wat mindere kanten van Amerika, zeker in de laatste tijd, tegenover.
Als we volgens onze navigatie het adres van Petra hebben bereikt slaat de twijfel toe. Dit is niet het huis dat we kennen van de foto’s van het huis, dat ze vrij kort geleden gekocht hebben. Gelukkig vindt Marja na enig zoeken in oude Whats-App berichten het goede adres en dus kunnen we onze Nissan Rogue de goeie oprit op rijden. En dan komt Petra al naar buiten lopen. Met haar jonge hond Grant. Iemand zei laatst tegen haar dat ze daar in deze omgeving, ze woont in een van de zuiderlijke staten, niet zo blij mee zouden zijn, dat ze haar hond heeft genoemd naar ‘General Grant’. Die van de burgeroorlog. Dat terwijl ze bij het geven van die naam helemaal niet aan die generaal heeft gedacht. Het is toch eigenlijk te gek voor woorden, dat je daar überhaupt bij het naamgeven van je hond over zou moeten nadenken.
Nu het al weer 4 jaar geleden is, dat we de laatste keer bij hun waren is er heel wat bij te praten. Maar eerst krijgen we uiteraard een tour door hun nieuwe huis en tuin. En het moet gezegd: het is weer een plaatje van een huis. En de tuin mag er ook zijn. Daar hoort zelfs een stuk bos bij. Te gek voor woorden. Er zitten door die grote tuin ook heel veel vogels om het huis.
Het weer is inmiddels goed opgeknapt. Een lekker zonnetje en fijne temperatuur maakt dat we de hele middag buiten zitten.
Als Ron, de man van Petra, thuiskomt laat hij ons de caravan zien, die ze aan de zijkant van het huis hebben staan. Een soort camper, maar dan iets kleiner. Met ook een slide-out, tanks voor zwart, grijs en gewoon water. En zonnecellen, waarmee in een dag de accu weer opgeladen is.
En om de smaak van het eten van Freddy’s van gister kwijt te raken sluiten we de middag af met een lekkere burger met frites en sla.
We moeten ons daarna nog inchecken bij ons hotel: een Holiday Express hotel, dat op een klein kwartier rijden van Petra en Ron ligt.
Met Petra hebben we afgesproken morgenochtend een wandeling met de hond te maken en dat we ‘s–middags ergens gaan shoppen. En tegen de avond gaan we bij golfclub een hapje eten. Maar daarover morgen meer.