Naar de hel en terug

Al vroeg bedenkt Marja of ze naar het meer zal fietsen voor het maken van een paar foto's. Maar het is koud, en ze heeft niet zo'n zin. Dan bedenkt ze om maar vast te gaan douchen, maar daarvoor moet eerst het water verwarmd worden, en dat duurt een kwartiertje. Dus dan maar eerst een ontbijtje maken met gebakken spek, scrumbled eggs en pancakes. Dat geeft tenminste een goede bodem voor vandaag. We doen vandaag de Bumpass Hell-trail. Meneer Bumpass was een meneer, die begin vorige eeuw deze plek ontdekte en er grootse plannen mee had. Het is namelijk een plek waar, net als in Yellowstone alleen op veel kleinere schaal, stoom uit de grond komt, water en liever gezegd modder tot ver boven het kookpunt ligt te pruttelen en het naar sulfide (?) ruikt. Een beetje rotte eieren, maar lang niet zo erg.

Meneer Bumpass heeft zijn plannen, volgens het informatiebord bij deze plek, niet waar kunnen maken. Hij stapte namelijk op een plek waar de bovenlaag erg dun was en zakte daar met een been door heen en kwam daarmee in heet water of hete modder terecht van 115º Celcius. Erg heet dus en dat kostte hem zijn been. Van zijn plannen om dit ook voor de recreatie te exploiteren kwam dus niets terecht.

En kijk ons nu eens. We zijn al vroeg op, omdat we dan de meeste kan hebben op een rustige wandeling naar deze Bumpass Hell.

Nou dat lijkt iets anders uit te pakken. Als we daar stoppen lopen daar een aantal groepen schoolkinderen rond te schreeuwen. Je kent dat wel. We wachten maar even tot ze allemaal vertrokken zijn richting de hel. En dan volgen wij, vanzelfsprekend veel langzamer, deze kudde kinderen.

Het pad is smal, rotsachtig en af en toe zijn de dieptes er naast redelijk indrukwekkend. Ik merk dat ik wel steeds minder last krijg van dit soort hoogtes. En de uitzichten op de omgeving zijn weer adembenemend.

Uitzichten tijdens de trail

De kinderen komen we pas weer tegen als we bij de HELL zijn aangeland. De stank komt je al een aardig tegemoet en we kunnen weer aan de slag met onze camera's. Er loopt ook een Japans stel rond (jawel ook hier Japanners), dat ons vraagt een foto van hun te nemen met Old Dad (of zoiets) op de achtergrond. Marja maakt de foto voor ze, nadat ze deed of ze de Samsung liet vallen. Later zien we dat ze ongeveer om de meter een foto van elkaar maken met op de achtergrond iets van de Hell. En zo jong waren ze niet meer.

Bumppass hell

Na vijf minuutjes gezeten te hebben gaan we op de terugweg. Het begin daarvan is veel steiler dan op de heenweg. dus dat is gelijk al aardig zwoegen. Ik gebruik de twee Nordik-walking wandelstokken die we gister bij het visitor-center gekocht hebben en ik moet zeggen: het helpt. Je hebt meer balans en het helpt je zeker bij dit soort steile hellingen makkelijker omhoog te komen.

Voor de tour staat 2 uur vermeld. Natuurlijk doen wij er langer over. Maar eindelijk, toch wel een beetje moe, zijn we weer terug bij de camper. Gauw de schoenen uit en de slippers weer aan: heeee dat lucht op. Dan rijden we nog even een klein stukje verder naar Emerald Lake. We hebben gister gezien dat dit een meertje is met schitterende kleuren. Vandaar de naam natuurlijk.

Emerald Lake

Daar ook nog een paar foto's en dan weer terug naar de campground. 30 mijl.

Intussen begint de benzinemeter aardig onder de helft te komen. En bij de campground hebben ze wel een pomp, maar daar zit alleen 87 in. En van de verhuurder moeten we 89 of hoger tanken.

Dus we overwegen even een stukje door te rijden naar Shingletown, want daar hebben ze benzinepompen met het juiste octaangehalte benzine. Daar ga ik tenminste van uit.

Uiteindelijk zien we er toch maar weer van af, omdat we ook nog even lekker willen relaxen bij de camper.

Bij de store kopen we nog even een ijsje en we vergeten te kijken of ze hier ook van die wandelstokken voor Marja hebben. Misschien morgenochtend nog even.

Na in de zon het ijsje verorberd te hebben (als de zon er niet is wordt het al aardig fris) ga ik het verslag van gister en vandaag schrijven en neemt Marja even de gelegenheid te baat om ff op bed te gaan liggen. De worstjes voor het avondeten worden alvast in het koude water gelegd om te ontdooien.

Ik pak mijn eigen i-Pod en zet me aan het schrijven. Twee dagen, dan heb je zomaar een paar bladzijden volgeschreven. 

Morgen staan we weer op een KOA en dan kunnen we de afgelopen dagen weer plaatsen en kan iedereen weer zien en lezen waar we geweest zijn. 

Lake Helen


© MarenKo 2013