Dag 5: Passaporte por favorú

Vandaag zal een hectische dag worden. Maar dat weten we nog niet als we vanochtend om ongeveer kwart over zes klaar zijn om te vertrekken. En omdat het ook geen zin heeft om in het hotel te blijven rondhangen gaan we dus vroeg op pad.
Gelukkig is het maandag, zodat er al wat meer mensen op straat zijn. Dat zou op de zondagochtend wel anders geweest zijn. En dan voel je, zo vroeg op straat, toch even wat prettiger.

En omdat we gister al op ontdekkingsreis zijn geweest naar de ingang van de metro zijn we daar nu ook snel aanbeland. Vanuit de trein zie je ook regelmatig die typische gebouwen met al die trappen tegen gevels, die aangeplakt lijken te zijn tegen de treinrails. Een spoor dat in het centrum boven de doorgaande wegen is aangelegd. Volgens mij is daar ook een keer een opname gemaakt van een spectaculaire achtervolging onder dat spoor. Maar dat kan ook in een andere stad zijn geweest.

Al met al zijn we redelijk op tijd bij het vliegveld. Daar checken we eerst onze koffers in. Dat kun je tegenwoordig ook al zelf doen, met zo’n plakstrip die je uitprint op basis van je ticket of confirmationnummer. Nog even en we kunnen ook zelf het vliegtuig laten vliegen.
En dan door security. Marja heeft bij het inchecken de TSA-pré-behandeling gekregen. Dat betekent, dat je snel door security kan zonder dat je bijvoorbeeld je schoenen uit moet doen. Omdat we afzonderlijk en niet als ‘groep’ moesten inchecken heb ik dat niet gekregen. Overigens geen probleem, want het gaat allemaal vlotjes. Alleen dat gehannes met die schoenen uitdoen, je I-Pad uit je koffertje en alles uit je broekzakken is wel onhandig.
Daar komt bij dat ik er maar aan moet wennen, dat dat poortje voortaan steeds zal piepen als ik er doorheen loop met die kunstknie van me. Ook nu gebeurt dat dus weer. Dan moet je wachten tot ze dat scanapperaat weer gecallibreerd hebben en dan mag je daar met je handen omhoog weer in gaan staan.

Maar ook dat levert geen problemen op. Dus ik pak mijn spulletjes, trek mijn schoenen weer aan en op weg naar de gate. Daar in de buurt eten we wat. En dan hangen we wat rond tot het tijd is om te boarden. Hoewel we hem niet hoeven te laten zien vraag ik (achteraf gelukkig) aan Marja of ik mijn paspoort na security aan haar gegeven heb. En dan komen we tot onze grote schrik tot de ontdekking, dat ik hem niet meer bij me heb en Marja ook niet. Grote paniek, want dat gooit je hele vakantie overhoop met verplicht bezoek aan ambassades, aangifte bij politie en alles. Als we al in het vliegtuig zijn vraag ik aan een stewardess of zij een mogelijkheid hebben contact op te nemen met security met de vraag of er een paspoort is gevonden. Dat lukt niet. Dan is de vraag: ga je door naar Vegas of laat je je overboeken naar een andere vlucht (2,5 ur later) en ga je zelf bij Security langs om navraag te doen. We besluiten tot het laatste en lopen, nadat onze tickets zijn overgeboekt, terug naar security.
Daar gaan ze gelijk aan het bellen, naar later blijkt omdat een dame van security inderdaad een paspoort had gevonden en toen ze mij zag onmiddellijk begreep dat dat mijn paspoort was. Alleen zei ze dat niet direct, waardoor we langer dan noodzakelijk in de zenuwen hebben gezeten. Dat neemt niet weg dat we daar goed geholpen zijn.

Alleen duurt het even voordat de man, die kennelijk alle terminals afgaat om gevonden voorwerpen te verzamelen, weer terug was op ons punt. Maar eindelijk komt hij dan toch aanzetten, kan ik mijn paspoort weer in bezig nemen en direct aan Marja overdragen (ik raak dat ding niet meer aan: voorlopig) en weer op pad naar de gate van onze andere vlucht.
Bij het boarden gaat er dan nog even wat mis met de boardingpasses, die niet worden herkend door de scanner. Dus dat moet ook nog ‘even’ verholpne worden. En in het vliegtuig stop ik zo gauw mogelijk onze koffertjes in de nog beschikbare vakken om te voorkomen dat de koffer van Marja met alle foto-spullen ingecheckt zou moeten worden.

En ik krijg de man die naast Marja zou komen te zitten zover, dat we van stoel verwisselen. Hij vindt dat geen enkel probleem. Zo kunnen we toch nog naast elkaar zitten. Alleen niet aan het raam.

In Vegas moet ik dan ook nog even langs bagage-claim om onze (grote) koffers, die met de eerste vlucht mee zijn gegaan op te halen. Maar dat levert geen centje pijn op.
Als we dan naar buiten stappen slaat de hitte als een warme natte lap om ons heen. Wat een hitte. Het is dan ook 39 graden. Echt niet normaal.
Gelukkig komt al snel de shuttle naar de car-rentals en kunnen we snel op pad naar het Cosmopolitan.
Daar krijgen we op ons verzoek (en met het verhaal dat Marja jarig is -wat waar is – en de hele story over het paspoort en zo – wat ook waar is) voor het luttele bedrag van 35 dollar een upgrade naar een kamer met terras (zoals ze hier zeggen). Een kamer op de 51e verdieping aan de Stripkant. Goed voor de zonsopkomst morgen.

Na wat tot rust gekomen te zijn gaan we nog even langs bij de US Polo Association voor een paar polo’s en vestjes voor Marja. Om daarna bij Bubba Gump lekker te gaan eten.

‘s-Avonds gaan we ook nog een paar tientjes gokken. En we komen met een aardig bedragje (zo’n 60 dollaar winst) weer in onze kamer.

Dus uiteindelijk is het een hectische dag geweest met een happy ending. En dan hebben we tenminste ook weer wat te vertellen.

© MarenKo 2013