New York, de tweede dag chaos

Vanochtend “uitgeslapen”. Wel nadat we na 10 uur slapen om 5 uur en half 6 en misschien nog wel een keer wakker zijn, zijn we om 8 uur klaar om weer met de Ferry naar de overkant te gaan. Huh, maar die gaat pas – het is zondag – om een paar minutenvoor negenen. Dan maar ontbijten in het hotel.  Een buffet. dus wat scrambler eggs, worstjes, bacon e.d. op het bord en lekker eten. Een Engelsman achter ons maakt wat spatsies. Het eten was hem niet warm genoeg en hij liet de ober weten, dat ze in Engeland geen koud ontbijt eten. En dat voor iemand die met vouchers betaalt, patser.

Om even voor negen aan boord, waar we elke keer begroet worden door dezelfde (jonge)man. Lange dagen maakt zo iemand. En je vraagt je daarbij af wat hij daarvoor betaald krijgt.

De eerste stop vandaag het kantoor waar we onzepassen gister al hadden willen ophalen. Opnieuw proberen ze ons die VIP-pas aan te smeren voor 25 dollar stuk. Opnieuw besluiten we dat niet te doen, zoals later blijkt misschien niet zo handig. Daarna op naar Rockefeller tower, ofwel de Top of the Rocks. Na wat zoeken vinden we dan eindelijk de ingang naar de toren. We laten trots onze New York pas zien in de verwachting, dat we met die pas zo door kunnen lopen. Niet dus. We worden teruggestuurd naar het ticketoffice, om met die pas een ticket te laten uitprinten. So much for het gemak van zo’n pas.

Een paar mensen worden door de medewerkster gevraagd zich op de goede plek op te stellen. Daar hadden ze recht naar toe kunnen lopen, wij waren de laatsten voor hun. Maar er staan van die paaltjes met band ertussen, waardoor je wordt gedwongen een heel slingerpad te volgen voor je op de zelfde plek bent aangekomen. Dat werkt een beetje op onze lachspieren.

Dan weer terug naar de ingang van de toren. Daar worden we met een aantal mensen in een lift gestopt mede mededeling, dat we eerst een paar verdiepingen hoger nog aan een security-check onderworpen zullen worden. Dus weer al onze spullen in een plastic bak door een scanner.

Dat zie je hier wel veel heb ik het idee. Het zit er diep in bij de Amerikanen en zeker bij de New Yorkers.

Boven aangekomen krijg je een geweldig uitzicht op de stad, met o.a Central Park op een presenteerblaadje onder je. En aan de andere kant het Empire Statebuilding, met op de achtergrond de nieuwe Twintower (dat kan natuurlijk niet want het is er maar een).

Op de weg omhoog worden we opgehouden door een dame uit Pakistan of zo, die de ……roltrap (moest even denken wat dat ook al weer in het Nederlands is) niet op durfde. Dat leverde zo de eerste lichte irritaties op. Ook het moeite moeten doen om een plekje te vinden om een mooie foto te kunnen maken hept daar niet bij.

En als we, na de nodige foto’s te hebben gemaakt weer beneden aankomen besluiten we de Hop-on-hop-of-bus te pakken. De blauwe moeten we hebben. We weten ongeveer waar deze zal stoppen. Dan komt hij aanrijden en een man van die organisatie fluit om de chauffeur er op attent te maken dat er een paar mensen willen opstappen. Hij draait naar de stoeprand toe en wij maken aanstalten naar de ingang van de bus te lopen…….. Maar wat doet hij nu, hij draait weer weg van de stoeprand en rijdt DUS gewoon door. En we zien niet direct een plek waar hij kan stoppen… @&€¥, dus dat wordt niks. We zien omvergeslagen de hele dag maar weinig van die blauwe bussen rijden. Wel allemaal rode, waar we in mee hadden kunnen als we die VIP-pas hadden genomen.

Maar ach we hebben natuurlijk ook altijd nog het geweldige Metro-systeem van New-York. Alleen, dat valt ook niet mee. Om te beginnen kost het wat moeite om een ingang te vinden. En als we die gevonden hebben is het zoeken naar de metro die we moeten hebben. En dat lijkt niet helemaal te lukken.

We moeten nl overstappen van een blauwe lijn, via een paarse lijn op een rode lijn. Die eerste gaat al direct mis. Wij maar weer naar boven bij Bryant park. Daar lijkt het erg gezellig. Als we er doorheen lopen is er kennelijk een soort bazaar voor Fransen aan de gang. Erg druk, dus moeilijk vooruit te komen. Gelukkig… Aan de overkant een Starbucks. Even bijkomen met een bak koffie en wat te eten.

Daarna weer de metro in, na weer een stukje lopen (want lopen doe je hier veel) om dan in een hele drukke metro te komen. Als die bij een station aankomt stappen er een heleboel mensen uit. Maar wij moeten nog verder. Er blijven nog een paar mensen zitten. Roept de machinist ineens door de intercom, dat deze trein niet verder gaat door werkzaamheden en dat hij weer terug zal rijden. Als een man staan de overgebleven reizigers op en “stormen” de trein uit. Gelukkig kunnen we met een andere trein wel door naar een station dicht bij de plek waar we willen zijn. En dan is het nog een stukje lopen. Alweer.

We gaan naar het 9-11Memorial. Ook daarvoor moeten we tickets halen bij een daarvoor speciaal ingericht kantoor. Druk, druk en nog eens druk. Anders kan ik het niet uitdrukken.

Als we de kaartjes hebben en naar de ingang van het memorial zijn gelopen een paar straten verder, kunnen we gelukkig door onze NY-pas vrij snel doorlopen. Maar dan lopen we weer in de fuik van een nieuwe security-check. En dan blijkt ook nog eens onze rij om de een of andere reden opgehouden te worden. New-York begint ons langzaamaan onder de huid te kruipen. We verlangen bijna al naar de peace en quiet van de natuur waar we straks weer in zullen rondrijden.

De memorial is indrukwekkend. Te weten dat op de plekken, waar nu de gedenktekens zijn aangebracht, de twee torens hebben gestaan die zijn verwoest bij die aanslag van alweer 12 jaar geleden?

911 memorial

911 memorial

Je kunt je daar niets bij voorstellen als je door de straten van New-York loopt.

Na het memorial willen we kijken of we naar een van de eilanden kunnen, zoals Staten Island, het vrijheidsbeeld of Ellis Island. Door allerlei bouwwerkzaamheden is het lastig de plek te vonden waar de vertrekken. En uiteindelijk,na nog wat gedronken te hebben bij een van de weinige Starbucks die we hebben gezien, besluiten we met een watertaxi terug te gaan naar ons startpunt van die dag. Als deze arriveert denken we, hè eindelijk even een tijdje onze moeie benen laten rusten.

Maar dan mogen er maar 50 mensenleven deze taxi. En daar zitten wij niet bij @&€$£¥. Dus maar weer 20 minuten wachten en dan toch maar in die rij blijven staan om te voorkomen dat dit weer gebeurt. Bij de volgende boot scheelt het weer bijna niets. Want als wij aan boord willen gaan zegt die man dat er nog maar plek is voor twee. Hij dacht dat de vrouw achter ons bij ons hoorde, dus Marja riep onmiddellijk: maar wij zijn maar met z’n tweeën.

Na een mooi tochtje o.a langs het Vrijheidsbeeld zijn we weer bij het punt waar we onze boot terug naar het hotel moeten nemen. Maar eerst nog even wat eten in wat een redelijke Amerikaanse tent lijkt te zijn.

Vrijheidsbeeld

Vrijheidsbeeld

En vanavond hebben we ook nog een opdracht. Voor onze workshop nachtfotografie moeten we nl een paar nachtfoto’s maken van de skyline van NY bij nacht. Dat hebben we nu gedaan en nu zitten we in het internetcafe (met een hard tikkende dame naast me @&€) de foto’s en het verslag te doen.

New York bij night

Morgen nog een dag New-York en dan op naar de rust.

© MarenKo 2013