The removing of the awning (klinkt als een soort blindendarm operatie niet?) en regen

Acht uur en ik hang al weer aan de telefoon met Road Bear Las Vegas. En ik leg uit wat er gebeurd is en dat we nu niets kunnen, omdat de luifel aan de zijkant hangt. Ook al hebben we een advies gekregen om heel hard te rijden en dat dan alles er zo af ligt.

Ze moeten even kijken of ze iemand kunnen vinden, die ze naar ons toe kunnen sturen. En dat kan wel een couple of hours duren. En dat is twee uur? Vraag ik. Zou kunnen. Dus dat blijft nog wat vaag.

Maar na iets meer dan een uur – en gelet op de afstanden hier is dat helemaal niet gek – komt er een busje van Road Bear aanrijden. Daarin twee Mexicaanse mannen, die direct aan de slag gaan. Eerst een paar foto’s voor het damage-report en dan schroeven los wat stangen er af. En dan kunnen ze het doek er met de nog aanwezige stangen en oprol-ding zo uit de rail schuiven. Dat doen ze heel handig.

En eigenlijk in heel korte tijd is het gepiept. Ik geef de heren een fooi voor het snelle werk en Marja bedenkt dan, dat ze misschien ook wel wat hebben aan onze fietsen. Of we die nu bij een Thrift-store weggeven of aan deze mensen. Maar ze rijden al weg. En dan stoppen ze bij de restrooms. Dus ik “ren” nog achter ze aan en gelukkig zien ze me komen. En ik leg ze uit wat onze bedoeling is. Eerst vragen ze nog wat ze er voor zouden moeten betalen, maar we leggen uit dat we er geen geld voor willen hebben. En we spreken af dat we ze morgen, als we onze koffers ophalen bij Road Bear, van de camper zullen afhalen. We moeten vragen naar Francesco of Frankie.

Omdat ze gelukkig zo vroeg waren kunnen we ook bijtijds op de bus stappen naar Outlet Noord. Onderweg zijn er een paar bijzondere momenten. Eerst wordt er een man met een donkere huidskleur door een beveiligingsagent (of hoe ze die hier ook noemen) uit de bus gezet. Als ik het goed begrijp omdat hij de beveiligingsagent zou hebben laten struikelen (?). Dat leidt tot een aardige woordenwisseling waarbij de man met de donkere huidskleur het F-woord gebruikt als hij wegloopt. De beveiligingsagent heeft wel een flink pistool op zijn heup hangen, dus ik denk nog als hij maar niet om zoiets gaat schieten. Maar dat valt gelukkig mee.

Bij een volgende halte stapt er een jonge neger uit, die iets zegt tegen een andere man in de trant van: maar je zag toch dat ik wilde uitstappen. Daarop gaat die andere man volledig uit zijn dak en begint tegen de jongeman te schreeuwen, dat ie maar s mee moest komen naar zijn huis om het uit te vechten. En hij stapt op hem af en schreeuwt hem op 10 centimeter nog een paar dingen naar het hoofd, wat niet geheel zonder vochtverlies gaat. De jongeman blijft opmerkelijk rustig en uiteindelijk druipt de driftkop – met een wat lijkt op een ingepakt schilderij onder zijn arm en een alpinopet op zijn hoofd (kunstenaar?) – al scheldend af.

Nog weer een halte verder zien we, als de deuren opengaan, een oudere dame op het bankje van de halte zitten. Ze heeft knalrode lippenstift op en zit haar nagels met redelijk fel-blauwe nagellak te lakken. Marja zegt nog, je kunt hier bij elke halte interessante mensen fotograferen.

Bij de rest van de haltes gebeurt er vervolgens uiteraard niets meer.

Als we bij de Outlet aankomen regent het. En het blijft daarna eigenlijk zo’n beetje de hele dag regenen. Af en toe is het eigenlijk droog zou je kunnen zeggen. On-Las Vegas’ weer. Nog niet eerder meegemaakt.

14633082 1139751429395415 1770744842222510326 n

Misschien dat we daardoor ook niet veel gekocht hebben. Ik al helemaal niets en Marja een GAP-vest.

We zijn sneller dan ooit door de Outlet heen en kunnen daardoor nog op hetzelfde buskaartjes terug. In ieder geval met de eerste bus. We kunnen niet meer overstappen op de bus die ons voor het Circus-Circus zou afzetten, omdat het kaartje dan wel verlopen is.

Maar dan rijden we zover mogelijk met deze bus door en lopen het laatste stuk. Laatste stukken hebben hier wel de neiging meestal nog een flink laatste stuk te zijn. Maar gelukkig is het dan wel droog.

Aan het eind van de middag besluiten we ons geluk nog eens te beproeven op een paar gokkasten. Maar na een eerste kleine winst is uiteindelijk het speelgeld toch weer op.

Dan maar een pizza en gehaktballenbrood(je) mee naar de camper.

Ik kan al snel mijn ogen bijna niet meer open houden, omdat ik gisternacht – met dat doek naast onze camper – weinig geslapen heb. Steeds bedacht op wind die weer gaat aantrekken en met dat doek zou gaan spelen. Een paar keer uit de camper geweest om loshangende stukken tussen de rol te steken, zodat eventuele wind er geen vat op kan hebben.

En hoewel het wel iets harder is gaan waaien valt dat dus allemaal mee. Alleen kost het een aantal slaapuurtjes. Nou ja, die haal ik vannacht wel weer in.

© MarenKo 2013