Au - oe - oh - ah

Vanochtend paardgereden. Voor mij is het de vierde keer in mijn leven, dat ik op een paard zit.

Om vijf voor negen staan we bij het kantoortje van de horseride-people. Onze gids moet nog komen, met de paarden. Geeft ons tijd om even met de vrouw die alles regelt te praten. Ze vertelt dat haar man onze gids zal zijn en dat hij een echte cowboy is. Even later zie ik hem aankomen op een paard met nog vier paarden achter hem aan aan een lijn.

dag-23

We moeten dan nog even wachten op een ander paar dat ook mee gaat op de rit. Alleen: die komen niet opdagen. Dus om kwart over negen rijden we weg. Marja zit op een paard met de naam Dollar. De naam van mijn paard, een oudje, is ons allebei ontschoten. Onze gids heet Steve.

Een hele vriendelijke en rustige man, die op zijn gemak de paarden klaar maakt voor de rit en ons op de paarden helpt.

dag-23-2

Onderweg vertelt hij ons allerlei weetjes over het gebied waar we door heen rijden. Onder andere over Butch Cassedy (die zijn naam veranderde nadat hij was opgepakt na een bankroof) of over Kid Carson. Daarvan vond hij bij een van zijn ritten als echte cowboy in een bosje een schuilhut waar deze ‘boef’ zich kennelijk schuil hield.

dag-23-3

Zo’n horse-ride is ook een geweldige manier om mensen een beetje te leren kennen. Zo vermoeden we dat hij zeer waarschijnlijk op Trump gaat stemmen. En ook blijkt maar weer eens dat Amerikanen niet heel veel van Europa afweten en sommige zaken ook merkwaardig vinden.

Als hij hoort dat wij uit the Netherlands komen vertelt hij dat de dochter van een vriend van hem daarnaar toe (wij denken Nederland) gaat verhuizen. En als we dan van hem begrijpen dat die dochter naar Noorwegen verhuist leggen we hem uit, dat dat toch wel wat anders is dan Nederland.

En wat hij ook niet begrijpt is, dat als je door Europa rijdt en een landsgrens passeert men ineens een andere taal spreekt. En dat is denk ik voor Amerikanen ook niet goed te begrijpen. Want waar een Amerikaan ook vandaan komt of van afstamt, of het een Schotse, Ierse, Italiaanse of welke achtergrond is, iedereen is Amerikaan. En een belangrijk aspect daarin is denk ik toch ook, dat iedereen dezelfde taal spreekt. En misschien is dat ook wel het grootste struikelblok voor een verenigd Europa.

Op een gegeven moment merkt onze gids op, dat het zijn laatste rit van dit seizoen is en of wij het erg vinden als we nog een stukje extra gaan rijden. Natuurlijk hebben we daar geen bezwaar tegen, alhoewel mijn knieën en dijbenen wel protesteren. Dan laat hij ons een nieuwe trail zien, die hij dit jaar van de overheid heeft mogen uitrijden.

dag-23-4

En in plaats van na 1 uur komen we na ruim anderhalf uur pas terug bij ons beginpunt. Stram en stijf stappen we af en nemen we afscheid van het paar. Volgens onze gids kennen hij en zijn vrouw elkaar al vanaf hun 2e, 3e jaar, zijn ze nu 67 en 68 en zijn ze net 1 jaar getrouwd.

Hij krijgt overigens te horen, dat hij nog een rit moet maken van twee uur. Hij is daar duidelijk niet blij mee, als hij opmerkt dat hij klaar is en de paarden al weer aangelijnd heeft.

dag-23-5

Als we terugzijn bij onze camper die even verderop staat bedenkt Marja dat er op het huisje van de horseride stond: If you liked the ride, tip tour guide. Dat zijn we vergeten. Dus we willen bij het langsrijden dat nog even rechtzetten. Maar dan zijn ze net weggereden en zien we ze nergens meer. Jammer, niets aan te doen. Misschien volgend jaar nog maar even langsrijden 

Op weg naar Cedar City met een korte tussenstop bij Cedar Breaks.

Daarbij rijden we langs de toegangsweg naar Bryce Canyon en we zitten dan op een nogal drukke weg, met o.a. veel campers en dus toeristen. Nou zijn wij natuurlijk ook toeristen. Maar als we een stuk verder rechtsaf gaan en op een veel minder toeristische weg terechtkomen, verzuchten we dat we dat toch eigenlijk het leukste vinden: rijden op wegen, waar we – als we voor een pauze stoppen – vrijwel alleen zijn en kunnen genieten van de omgeving, zonder gestoord te worden door horde toeristen. Een aandachtspunt voor onze reis volgend jaar.

dag-23-deel-2-7

Cedar Breaks is overigens een soort Bryce Canyon. Het Visitor Center blijkt overigens gesloten te zijn. We beperken ons tot het maken van wat foto’s vanaf het viewpoint bij het Visitor Center.

dag-23-deel-2-5
dag-23-deel-2-6

En dan door naar Cedar City en de KOA-campground. We krijgen een plaats toegewezen naast een camper waarin kennelijk een gezin permanent woont en waarvan de auto half over onze plek staat. Bovendien staat de zon vol op deze plek te schijnen. Ik loop daarom nog maar even naar het kantoor om te vragen of we misschien een plaats mogen opschuiven. Daar is meer ruimte en bovendien is het een schaduwplekje. Het is geen probleem. Wat ons wel opvalt hier, en zeker niet op alle KOA’s waar we hebben gestaan, is dat je als huurder van een camper die voor een nacht reserveert een plek krijgt toewezen bij de campers van de mensen die daar permanent wonen. Ook iets om in de gaten te houden en op in te spelen.

Na een heerlijk warme douche gaan we even na vijven op weg naar Applebee’s voor een heerlijk diner. Marja neemt daar een blackberry-sangria. Volgens ons in een half-liter glas. Maar ze vindt hem wel erg lekker. En het valt ons elke keer weer op hoe druk het in de restaurants is, zelfs op een doordeweekse dag. Oké, ze hebben hier kennelijk een extra vakantie, wat misschien bijdraagt aan die drukte. Maar over het algemeen zitten die restaurants altijd flink vol. Deze keer zelfs met veel kleine kinderen er bij. En als we weggaan blijkt dat het verstandig is wat vroeger te gaan. Want er zitten dan weer legio mensen te wachten totdat ze worden ‘seated’, oftewel een plaats aangewezen krijgen.

Na het eten doen we nog een paar boodschappen bij de Walmart. We kopen onder andere een doos, waar we gaan proberen de nodige spullen in op te bergen. De doos gaan we dan bij Road Bear opslaan, zodat we volgend jaar, als we weer in Vegas starten, al kunnen beschikken over die spulletjes.

En dan zit ik te kijken naar het diner waar Trump en Clinton een aantal belangrijke mensen uit politiek toespreken. Bijzonder hoe het daar toegaat.

© MarenKo 2013