Het zal eens een beetje meezitten

Mist, of zijn het laaghangende wolken. Dat is waar we mee wakker worden. Later dan gewoon, omdat het door die wolken langer donker blijft. Koffie zetten en broodjes klaarmaken. En dan om 9.00 uur wegrijden, van deze simpele maar geweldige River View campground in Jonesborough Tennesse. Op weg naar de Blue Ridge Parkway en de herfstkleuren waar we voor gekomen zijn. Nog even tanken (inmiddels voor 470 dollar getankt) en dan rijden we richting Erwin (ja zo heet dat plaatsje nu eenmaal). Vandaar wil Marja eerst naar de Linville Falls. Maar we hadden het kunnen weten, die zijn natuurlijk ook gesloten. Camper aan de kant en (stiekem) ernaar toe lopen? We besluiten van niet. Dan zitten we al op de Parkway. En we beginnen in de gaten te krijgen, dat we vandaag misschien wel niet zoveel herfstkleuren zullen zien als we zouden willen. We gaan namelijk best wel omhoog, de weg ligt nu eenmaal in de Appalachen, en dan rijden we in de wolken. En als we een bordje “Viewpoint” (of was het “overlook”) zien zijn we benieuwd wat we te zien krijgen: grijze wolken, die dus. We kunnen niet eens zien of we op een dal uitkijken of op een riviertje of wat ook. Overigens als je ziet wat ze daar af en toe een overlook noemen. Weinig overlook, want er staan ( niet geheel onlogisch trouwens) allemaal bomen. En daar look je niet zo makkelijk over. Dus dat is weer even een bommer.

Wat gaan we nu doen, gokken dat het straks misschien toch zonnig wordt of van de Parkway af en vroeg een volgende campground opzoeken. We rijden toch nog maar even door. Gelukkig, want een eindje verder gaat de weg weer naar beneden en dan zien we zelfs af en toe even wat zonnestralen. Dan rijden we langs een meertje, maar te snel om de afslag te nemen. Dat lijkt ons, ook omdat we nu onder de wolken uit zijn, wel een plek waar wat mooie foto’s te maken zijn. Dus bij de eerstvolgende mogelijkheid – de ingang naar een afgesloten campground – keren we en rijden terug naar dat meertje. En dat is echt prachtig. Oké er is niet echt een lekker zonnetje, maar de kleuren zijn er prachtig en Marja schiet er lustig op los.

En “on we go”. Nu toch maar op zoek naar een campground. In de buurt van Boone. Want daar zijn we naar op weg. TomTom geeft uitsluitsel: the Honey Bear campground. Wie verzint zo’n naam? Zou het wat zijn? We volgen de aanwijzingen van de TomTom en dan stuurt hij ons weer eens een steil weggetje op. toch niet weer een Long View Ranch avontuur. Het lijkt er wel op. Het weggetje is weer smal, bochtig en steil. En als de TomTom, met een put aan de rechterkant, zegt dat we over 200 yards rechtsaf moeten hebben we er geen geloof meer in. Dat is misschien wel waarom we bij de volgende bocht in de weg bijna het parkeerterrein van een kerk op sturen. Nee eerst nog even rechtdoor en dan pas naar rechts. En dan blijkt dat het toch goed komt. Alleen als we het terrein zien staan daar een aantal campers vlak naast elkaar. Gelukkig blijkt dat de opslag/stalling voor die dingen te zijn. We rijden toch het terrein op en naar het kantoortje. Daar worden we door twee “alleraardigste” jongens begroet. We willen eerst weten of er wifi is. Dat is er. En dan gaan we even kijken of de plekken ons aanstaan. En het ziet er allemaal acceptabel uit. Op D2 komen we te staan. D1 is al vergeven aan mensen die vandaag komen met een camper, die nog even groter is dan de onze (40 feet), dus 3 meter langer dan de “onze”.

Dus wat doen wij nou moeilijk over smalle en steile weggetjes.

Als wij al even gesetteld zijn zien we ze aankomen. Een gigantische camper, motor achterop.ja geen fietsen, maar een motor. De fietsen zitten achterop de auto waarin de vrouw des huizen rijdt. Ze manoeuvreren de camper op zijn plek en gaan hem installeren. Als ik de camper sta te bewonderen raak ik aan de praat met David. Hij komt uit Florida met zijn vrouw. Daar hebben ze een pest-controle bedrijf en zo te zien verdient dat niet slecht. Marja komt erbij en als we even hebben staan praten, vraagt hij of we even binnen willen kijken. Dat willen we graag, want we hebben altijd al willen weten hoe zo’n huis op wielen er van binnen uit ziet. Daar ontmoeten we ook Terry, de vrouw en Angel, hun hondje.

Binnen in de camper kijken we onze ogen uit. Op de vloer iets dat op plavuizen lijkt en een inrichting zo luxe, daar kun je je nauwelijks een voorstelling van maken. We kletsen een tijdje met ze, Angel kruipt tegen Marja aan en Marja haalt ook voor hun zo’n magneetje voor op de ijskast.

Dit is toch altijd weer leuk op campgrounds, dat je makkelijk met mensen in gesprek komt.

We nemen afscheid van ze en gaan weer terug naar ons eigen camper, die ineens niet meer zo groot lijkt als in het begin.

Omdat we vrij laat nog een broodje hebben gegeten slaan we de steak voor vanavond over en beginnen gelijk aan de koffie met een stukje cheesecake.

Dat is nu op en het verslag voor vandaag staat er ook weer op.

© MarenKo 2013