Stormy weather en de 3 M's

Een stormachtige wind de hele nacht door. De camper heeft de hele nacht staan schudden. En vanochtend was het niet over, de wind dan. En omdat de voorspelling is dat dit nog de hele dag zo zal blijven, besluiten we om vandaag al te vertrekken. Een hele dag in de camper zitten schudden zonder dat je rijdt, omdat je bijvoorbeeld geen hike kan doen zien we niet zo zitten. Wel zijn we nog getuige van een geweldige sunrise. Met drie van die Buttes op de voorgrond.

dag-19-deel-2-4
dag-19-deel-2-6


En wat zijn dat toch een bijzondere dingen die Buttes. Harde rotsen met wat lijkt op een soort petticoat aan de voet in een verder vlak terrein. Een terrein dat met het rode stof dat daar ligt, getuigt van de miljoenen jaren erosie van de grond hier. Alhoewel er dit jaar meer groen op staat dan we tot nu toe gezien hebben.

Het blijft een bijzonder en indrukwekkend beeld.

Een paar mijl om the road maakt Marja nog een paar foto’s van de drie beroemdste Buttes. Wat ik begreep de meest gefotografeerde objecten ooit. En ongeveer op dezelfde plek hebben we een paar jaar geleden ook een foto gemaakt. Kunnen we zien of er nog iets is veranderd. De eerste M.

dag-19-2

Verder langs deze weg kom je nog een aantal van deze Buttes tegen, maar intussen verandert de omgeving al weer. En vandaag heb ik zoveel verschillende landschappen gezien, dat ik bijna niet meer weet hoe ze te beschrijven.

Eerst doen we na een korte rit Gooseneck Statepark aan. Niet zo’n groot park, want het besluit volgens mij niet meer dan het uitzicht op een door een rivier uitgesleten canyon. Maar dan wel met drie of vier grote bijna symmetrische bochten, waar rechtopstaande wanden langs staan, die langzaam overgaan in een soort gelaagd begroeid terrein. Heel iets anders dan Monument Valley, maar niet minder indrukwekkend.

dag-19-5

We hebben het idee om hier bijvoorbeeld ook een nacht te blijven staan. Maar de mevrouw in het hokje, waar we – integenstelling tot vorige keer – nu vijf dollar moeten betalen, vertelt ons dat het ook hier vannacht windy wordt. We laten ons besluit nog even hangen en vragen aan een wat ouder stel, dat daar de afgelopen nacht heeft gestaan of het toen ook windy was. En dat was het. Hun camper heeft ook redelijk staan schudden, ondanks de bescherming van twee buur-campers.

Ze vertellen verder dat ze uit het oosten van Amerika komen en een tour van een half jaar maken. Hoe doen die mensen dat toch. Ze hebben ook nog eens twee katten bij zich, die ze niet een half jaar thuis konden laten uiteraard. Ze laten ze uit aan een tuigje en dat gaat geloof ik best goed. iets voor onze Diego.

We besluiten op basis van hun ervaring niet te blijven staan en verder te gaan richting Hite.

Daarvoor rijden we over een uitgestrekte vlakte woestijnachtig gebied richting een massief, dat daar willekeurig lijkt neergezet. Je rijdt op een muur aan die kaarsrecht omhoog gaat en waar je niet direct een weg tegen aangeplakt verwacht te zien. Toch is dat wat we voor de tweede keer gaan doen. We gaan de Moki Dugway nog eens rijden. De camper is korter dan de camper waar we de eerste keer mee omhoog gegaan zijn. Dus in die scherpe bochten hoef ik niet meer achteruit te steken, zoals ik de vorige keer bij de allereerste bocht moest doen.

dag-19-17

Langzaam rijden we omhoog en het uitzicht wordt steeds fabelachtiger. De weg is maar 3 mijl lang, maar we stijgen uiteindelijk wel 300 tot 400 meter. En dat geeft bijzondere vergezichten.

dag-19-10

Het blijft een spannende bezigheid, zo’n ongeplaveide weg naar boven rijden met een camper. Maar wel spectaculair.

De tweede M.

dag-19-11

Boven aangekomen slaan we, na een korte rustpauze direct linksaf. Deze we leidt ons naar de derde m: Muley point.

Een half-verharde weg, waarover we – gelet op alle hobbels en bobbels – met een gangetje van ongeveer 10 mijl per uur richting dit uitkijkpunt gaan. Na elke verhoging in het veld hopen we dat punt bereikt te hebben. Maar met 10 mijl per uur een afstand van ongeveer 6 mijl overbruggen, kost toch zo’n 40 minuten om er te komen. Maar ook dan weer een rit die de moeite waard is. Want we krijgen hier een Gooseneck in het kwadraat te zien.

dag-19-12

Dan weer diezelfde 6 mijl terug. Omdat je de weg nu iets beter kent gaat dit wat sneller. Alleen aan het eind kijk ik niet ver vooruit en zitten we met de camper ineens midden in, wat ik noem, een wasbord in de weg. En dat maakt dat we stuiterend en bokkend in onze stoelen de laatste 10 meter afleggen.

dag-19-14
dag-19-15

Dan gaan we weer verder richting Hite. De M’s zijn inmiddels op. En zoals ik al zei verandert het landschap om ons heen bijna elk half uur. Want nu komen we op een weg waar links en rechts van de weg kolossale rode rotsen, soms in 2 of 3 lagen boven ons uit torenen. Rotsen waarin het lijkt alsof een reus met een gigantische vork horizontale strepen heeft getrokken. En ook hier zie je het verschijnsel dat er kennelijk een zeer harde kern is en dat je daaromheen al het materiaal ziet liggen, dat in de loop der jaren is losgekomen. Dat gaat van het stoffige rode poeder tot rotsblokken van enkele tientallen tonnen.

En dan komen we te rijden langs de Fry-canyon. De rode rotsen staan er nog steeds, maar nu ligt er ineens tussen die rotsen en de weg een andere canyon: een witte. Als Marja daar op een viewpoint een foto van maakt merk ik op, dat je hier eigenlijk in een foto heel veel aardlagen kunt vastleggen.

Intussen worden we al mijlen lang gefascineerd door een wolk met een wel heel bijzondere vorm. Als ik in Aliens zou geloven, zou ik denken dat het een UFO is. En het gekke is, dat net als vanochtend bij Monument Valley, het nog zo hard kan waaien of zelfs stormen: die wolken blijven vrijwel op dezelfde plaats hangen en veranderen nauwelijks van vorm. Met deze UFO-wolk is het niet anders. Pas na heel veel kilometers verandert hij van vorm en is dan ook vrij plotseling kennelijk opgelost (of de UFO, verscholen in deze wolk, is weggeflitst).

Dan komen we bij Hite aan. Een ‘plaats’ waar we in 2011 ook aan het meer hebben gestaan op een vrije kampeerplek. Als we bij het ranger station uitstappen kijken we wat er van het meer is geworden. En daar schrikken we eigenlijk best wel van. Want op de plek waar we hebben gestaan in 2011 ligt geen meer meer. Bizar gewoonweg om te zien hoeveel water daar de afgelopen jaren is verdwenen. Als we een parkranger daarover spreken vertelt ze enthousiast dat dit jaar het meer het hoogste niveau heeft gehaald sinds 2003. Vraag je je toch af, wat er dan in de tussentijd sinds het behalen van dat niveau en het moment dat wij daar staan met al dat water is gebeurd.

(anno 2016)

dag-19-22
dag-19-23

(Anno 2011)

dsc01956
dsc01959

 

Als we Hite hebben verlaten rijden we in een omgeving, die alleen nog maar uit dieprode rotsformaties lijkt te bestaan. Een heel hoge rots achteraan, met een iets lagere rots daarvoor en uiteindelijk nog wat “kleinere” op de voorgrond. De weg waar we op dat moment rijden wordt nu ook meer ingesloten door deze rotsen, waardoor je veel meer omhoog moet kijken om de top te kunnen zien. En de weg slingert zich nu tussen deze rotspartijen door.

Maar dan verandert het uitzicht al weer. Want nu lijkt het alsof er boven op de rode rotsen door een reus grote klodders deeg zijn neergekwakt, die vervolgens zijn versteend. Het rood moet dan ook langzaamaan wijken voor deze deegklodders, die soort van beige van kleur zijn.

Omdat we niet bij Hite kunnen kamperen (ook de reguliere campground is daar verdwenen), heeft de parkranger ons geadviseerd bij Bullfrog te gaan kamperen, dat is ‘maar’ 15 mijl om het meer heen en dan nog maar 40 mijl naar de campground. Met een camper volgens haar ongeveer een uurtje rijden. Daar doen ze in Amerika niet moeilijk over. Bovendien vragen we ons af hoe zo iemand dan met een camper rijdt. Want een uur haal ik niet.

Overigens laadt ook deze 40 mijl een verscheidenheid aan landschappen zien, dat ik ze echt niet meer kan reproduceren.

Wat een indrukken hebben we vandaag weer opgedaan.

Om kwart over vijf hebben we eindelijk ons plekje gevonden. Niet met full-hook-up trouwens, gewoon zonder deze nacht. Voor die full-hook-up hadden we een andere campground moeten hebben, maar die hebben we gemist. Maar ach. Morgen staan we op een gereserveerde campground waarvan we zeker weten dat we daar full-hook-up hebben.

Èn: het waaruit hier aanzienlijk minder dan in de Valley en onderweg, waar ik af en toe echt flink moest tegensturen om niet in de berm terecht te komen.

De macaroni smaakt er niet minder om en ik denk dat ik vannacht wel goed slaap.

© MarenKo 2013