A day to remember

Vandaag begint als alle andere dagen. Je staat op, eet en drinkt wat, knapt jezelf op en dan zijn we weer onderweg. En we laten de wolken (letterlijk) achter ons. Tenminste zo ziet het ernaar uit als we Flagstaff uitrijden richting zuiden. Lyman Lake Statepark is onze eindbestemming.

Onze eerste bestemming is echter het Petrified Forest, met daarin gelegen de Painted desert. Maar voor dat we daar aan komen kunnen we ons al verlekkeren aan het gebied waar we doorheen rijden. Meer nog dan gisteren hebben we te maken met weidse vergezichten die (voor ons in ieder geval) hun gelijke niet kennen. En het is niet zo dat je dan te maken hebt met een situatie waarin je geniet van dat ene vergezicht. Nee je wordt geconfronteerd met vele uitzichten, de een na de ander. Elke keer als je over een heuvel-/bergrug komt ligt het volgende uitzicht al weer voor je. En dan bedoel ik ook vergezicht/uitzicht waarin je helemaal verloren kunt gaan. Ik hoop dat de foto’s die Marja ongetwijfeld zal plaatsen een beetje een indruk kunnen geven van deze vergezichten. Het is werkelijk formidabel wat ons vandaag voorgeschoteld wordt.

dag-5-26

En als we het er dan over hebben, dat dit misschien wel onze (voorlopig) laatste Amerika-reis is en we rijden dan vandaag door zo’n gebied, dan zeggen we tegen elkaar: willen, nee kunnen we dit wel missen. En we zeggen daar allebei volmondig nee op. Dus toch maar weer een offerte aanvragen bij Tioga-tours. Het scheelt dat Marja in middels een goeie opvang voor Triss heeft gevonden. (Morgen overigens even bellen hoe het met Diego gaat. Of hij het al naar zijn zin heeft).

Voordat we bij Petrified forest aankomen gaan we nog even langs bij Meteor Crater. Volgens de folders bewezen de eerste inslag van een meteoor. Op zich valt er niet zo veel aan te zien. Maar het is wel indrukwekkend te weten dat hier een misschien niet eens zo’n heel groot brok ‘steen’ zo’n groot gat in de grond heeft geslagen en daarbij vele tonnen grond heeft verplaatst. Ik weet niet meer precies wat daarover werd gezegd, maar de snelheid waarmee zo’n meteoor inslaat is ook duizelingwekkend. We besluiten niet helemaal naar het laagste uitkijkpunt te lopen, want het pad er naar toe lijkt heel erg stijl. En we zitten hier op ongeveer 2000 m hoogte. Dus dat merk je wel.

dag-5-6

Dan komen we aan bij het Petrified forest. De eerste ervaring met, als ik het goed heb, de Hopi-indianen is niet bijster positief. Bij de ingang van het park worden we door een nogal nors kijkende dame gevraagd of we misschien stukken van een Petrified bos bij ons hebben of andere rotsstukken. Natuurlijk zeggen we nee. We moeten het park nog in. Maar later begrijpen we de vraag bij de uitgang. Daar wordt nl. aangegeven dat je auto kan worden onderzocht op aanwezigheid van dit soort dingen. Waarschijnlijk uit ervaring wijs geworden.

Zoals ik al zei ligt in PF ook de Painted Desert. En dat is het eerste dat we te zien krijgen. En ook daar zakt onze mond weer van open. Zo bijzonder, zo bizar is deze omgeving. In z’n vormen, alle kleuren die er in zitten. In feite alles is hier verbazingwekkend aan.

En het is niet maar één variant in kleuren. Want na de roodkleurige rotsen volgen (en de volgorde weet ik niet meer, zoveel hebben we vandaag gezien) de blauw met grijze of rotsen met verschillende lagen in diverse kleuren.

dag-5-11-2
dag-5-12

Op zo’n dag weet je ook waarom je zo graag naar Amerika gaat.

Het doet je ook afvragen hoe dat nou geweest moet zijn in the good old days, in de tijd van die pioniers of die lonesome cowboy. Het is een beeld dat je telkens voor ogen krijgt als je door zo’n gebied rijdt met die weidse vlakten, met heel in de verte weer bergen: die cowboy, alleen met zijn paard, die door dit gebied rijdt en moet bedenken welke route hij zal kiezen, welke pas hij moet nemen in de bergen waar op aan rijdt.

In het Petrified Forest park doen we ook nog een korte hike: the Blue Mesa. Ook weer zo’n gebiedje, waarin bijzonder gevormde rotsen, met verschillende lagen (grijs, blauw in verschillende schakeringen) geklemd zit tussen die uitgestrekte gebieden waar ik het eerder over had. En dan ineens ligt daar zo’n Blue Mesa.

De Hike is 1,2 km lang. Dus dat moet te doen zijn. Alleen zitten er wel een paar heel steile stukjes in, zeker op het eind. Dus dat is best nog even aanpoten, uuuhhh sorry aanbenen.

dag-5-deel-2-5
dag-5-deel-2

We zitten even om bij te komen en gaan dan nog wat punten bekijken. Bij een daarvan komt er een vrouw op ons af en vraagt om een blikje cola. Iemand uit hun groep heeft een migraine aanval en is wat misselijk. En cola schijnt daarbij te helpen. Helaas kunnen we haar niet helpen, want wij hebben alleen cola zero en dat helpt kennelijk dan weer niet. We bieden haar een blikje Fanta-Ananas aan, maar ook dat zou niet helpen.

Als we op hun vraag zeggen dat we uit Nederland komen vraagt ze of dat in de buurt ligt van de Baltische zee. Nee zeggen wij, dat is een vergissing die wel meer Amerikanen maken, die denken dat Nederland bijvoorbeeld Denemarken is.

En we doen ze nog de suggestie om even bij de Pueblo, die een klein stukje verder ligt, te kijken of ze daar misschien een winkel hebben waar ze cola verkopen.

Het Petrified Forest zelf is weer op een andere manier bijzonder. Het is een gebied waar om te beginnen heel veel van die rotstekeningen (petroglyphs) te vinden zijn (als je goed kijkt). Maar ook stukken waar heel veel versteende bomen en stukken daarvan te vinden zijn. En op plaatsen waarvan je denkt: hoe komen al die brokstukken van versteende bomen nu zo verspreid te liggen? Zijn die brokstukken weer bijvoorbeeld opgestuwd, of is de grondlaag daar boven weggespoeld en zijn ze daarom bloot komen liggen? Ik weet het niet.

dag-5-20

Na het Petrified Forest gaan we dus op weg naar Lyman Lake Statepark en campground.

En dan begint de verbazing weer opnieuw. Ook nu weer is het na elke berg-/heuvelrug weer een nieuwe weidsheid, met wegen die over de volgende bergrug verdwijnen. En elke keer vraag je je weer af wat er achter die bergrug tevoorschijn zal komen.

Wat me trouwens opviel vandaag is dat het lijkt of er inderdaad een groot aantal bergruggen ongeveer parallel aan elkaar in het gebied liggen en dat je daardoor van de ene bergrug naar de andere rijdt, over wegen die je vanaf de ene bergrug bijna steeds in zijn geheel al kunt zien liggen.

En iets heel anders dat me eerder, maar ook vandaag was opgevallen: er hangen de afgelopen dagen nogal wat losse wolken in de lucht. En niet alleen lijkt het alsof die dingen stilhangen. Een groot aantal van die wolken heeft een afgeplatte onderkant. Alsof de onderkant van zo’n wolk door de bergen waar hij overheen drijft ervan afgeschuurd wordt. Een typisch gezicht. Hebben we dat in Nederland ook of vliegen ze daar te snel door de lucht om dat goed te kunnen zien.

Op weg naar het Statepark komen we ook door een plaatsje dat St. John heet. En eerst komen we een beetje door de buitenwijken van die plaats. En je vraagt je echt af hoe die mensen daar allemaal aan de kost moeten komen. Want in de directe omgeving van deze plaats is niets te vinden (tenminste voor zover wij weten), waar veel mensen nodig zijn.

Als we bij de campground aankomen is dat ook weer reden voor verwondering. Ook dit is weer een mooi plaatje. Overigens is de grocery, waar we ons moeten melden voor onze reservering al dicht en de camphost, die we in het voorbijrijden voor zijn camper zien zitten vindt het kennelijk allemaal gescheten. Want we kunnen zonder enig probleem doorrijden naar onze plek (14) zonder dat er gevraagd wordt naar onze reservering.

dag-6-deel-1-2
dag-5-28

De dag sluiten we af met ook weer geweldige kleuren bij de zonsondergang en een heerlijke biefstuk op de barbecue.

En dan hebben we er toch al weer een enerverende dag op zitten.

A day to remember

© MarenKo 2013