The Big Room en een monument voor Tom Mix en Apache Junction

Leest Marja vanochtend, als we op weg zijn naar onze rondleiding in the Big Room van de Kartchner Caverns, dat onze loop van gisteravond moderate to difficult is en dat een gemiddelde wandelaar er 2 - 3 uur over doet. Wij hebben er anderhalf uur over gedaan. En dan hebben we op het laatst zelfs nog lang stilgestaan voor die zonsondergangfoto’s. Dus misschien hadden we het wel in 1 uur kunnen doen.

De tour door de Cavern (the Big Room) is indrukwekkend. Vooral als je bedenkt dat de ontdekkers in 1974 door een gangetje van 20 feet lang en een doorsnede niet groter dan een ijzeren kleerhanger die rond is gebogen naar die grot zijn toegekropen. Je moet het maar durven. Vooral omdat het door tocht/wind niet mogelijk was om hun carbietlampjes brandende te houden en ze dus in het pikkedonker die grot in moesten kruipen. De gidsen die hier de rondleidingen geven weten er overigens flink wat over te vertellen, over stalagtieten en stalagmieten en soda-straws en bacon-nogwat, turnups (kalkafzetting in de vorm van een soort groente).

We zien bovendien voor de tour een aantal flink uit de kluiten gegroeide mieren, die zich inspannen om dingen die twee, drie keer zo groot als zij zelf zijn te versjouwen naar hun nesten. Twee zijn er zelfs samen aan het sjouwen aan wat er uitziet als een soort zaadje. Als Marja er een een die met een bloemblaadje loopt te klooien een eindje op weg wil helpen, laat ie het blaadje los en gaat ervan door om even later toch weer naar zijn blaadje terug te keren. Hoe indrukwekkend die “kleine” diertjes kunnen zijn.

Daarna op weg naar Apache Junction. Vinden jullie die namen ook niet geweldig. Klinkt toch beter dan Honseradeel of Putten of zoiets. Er zijn trouwens ook flink wat nederlandse invloeden terug te vinden in de taal in Amerika. Vaak zie je bedrijfsnamen die echt Nederlands zijn en soms een beetje veramerikaniseerd. Ook grappig om te zien.


We besluiten niet de rit over de Freeway te doen, maar binnendoor te gaan. Dat betekent opnieuw uitzicht op uitgestrekte vlaktes en ellenlange wegen. Hoe mooi dit ook is - en ik zei het gister ook al - we verlangen nu toch echt naar wat verandering in de scenery. Wat meer bergen en wat meer rode rotsen. Maar die komen nog als we richting Sedona gaan. 

Vandaag gaan we weer op een KOA-campground staan, omdat we weer een keer willen internetten en omdat er weer een paar wassen gedraaid moeten worden.

Op deze campground hebben ze ook een zwembad en zelfs een Spa (oftewel een Jacuzi). Dus daar maken we ook gretig gebruik van.

Als we daarna voor onze camper zitten lopen daar ineens weer die vogels met hun eigen wortel voor de neus. Of in ieder geval iets wat boven op hun kop staat als een soort wegwijzertje. We zijn er inmiddels achter dat dit gewoon kwartels zijn. En hebben we er bij Anza Borrego heel veel moeite voor gedaan om ze voor de lens te krijgen, hier komen ze tot op een paar meter van onze stoeltjes en kunnen we ze zonder enig probleem fotograferen. Zelfs in volle sprint. Geweldig gewoon. Misschien zien we ook nog wel coyotes over de campground lopen. Je weet het maar nooit.

We hebben vanavond ook weer meer kanalen op onze tv (zitten vlak bij Phoenix), alleen is er vandaag geen wedstrijd van de SF Giants, alhoewel ze wel wedstrijd zes hebben afgedwongen en nu zo mogelijk nog twee wedstrijden hebben te spelen in hun eigen AT&T-stadion. Spannend. Ik hoop dat we morgen ook weer FOX kunnen ontvangen. Kan ik misschien nog een paar innings meepakken.

Marja gaat nu nog even de foto’s in het verhaaltje passen en dan zit vandaag er al weer op.

© MarenKo 2013