Het moment is daar

Na alle spulletjes die we over hebben bij de buurvrouw te hebben afgeleverd, gedag gezegd te hebben tegen hun hondje Joshua en de laatste hand gelegd te hebben aan de camper en de koffers, gaan we op weg naar Road Bear (5 minuten rijden verder).

Rond negenen rijden we het terrein op en zetten we al onze spullen bij het kantoortje. Waar we overigens minder goed geholpen worden dan we van Road Bear gewend zijn. Op een paar momenten krijg ik het gevoel, dat ik daar maar sta, terwijl de mensen (in het spaans) met elkaar in gesprek gaan. Dat terwijl ik graag wil weten wat er verder nog moet gebeuren.

Als ik naar buiten loop om te laten weten, dat we het propane door hun willen laten vullen krijg ik daar te horen, dat degene die de camper checkt het afrekenen met me zal regelen. We hebben nl. ook nog iets meer miles gereden dan ingekocht. Uiteindelijk hoef ik maar 125 dollar bij te betalen.

En dan is het wachten tot we naar ons hotel gebracht kunnen worden. De shuttle gaat om 11 uur. Het is dan half tien.

Het valt overigens op hoeveel campers er vandaag teruggebracht worden. Ik tel er wel negen, terwijl we gewend zijn om meestal met maar een stuk of 3 campers te staan bij het terugbrengen.

Er staan ook veel meer campers op het terrein dan voorheen. Gaat kennelijk goed met Roadbear.

We krijgen ook nog even een inkijkje in een model dat we misschien volgend jaar krijgen. Het is weer een Leprechaun, alleen kleiner. En er zijn modellen die ook weer, ook al is het een kleiner model, een slide-out hebben (slaapkamer). Die ziet er wel aardig uit. Zit zelfs in dit kleinere model nog een bank in. Dus die willen we wel graag hebben.

We nemen ons voor volgend jaar zo tegen het begin van de reis maar een telefoontje/mailtje eraan te wagen om te vragen of ze zo'n model (voor een trouwe klant als wij zijn) apart te houden. Voor de zekerheid schrijven we ook het nummer van het floorplan op (230SB) SB staat dan voor slideout body.

Als we dan in het hotel aankomen is het daar razend druk. En omdat we aan de achteringang zijn afgezet (nog een minpuntje), moeten we onze koffer-massa meezeulen naar de registration. Marja gaat deze keer, omdat ik bij de koffers blijf, alleen naar de balie. Daar ontstaat nog enige discussie of alles nu wel betaald is of niet. We weten dat niet meer helemaal, omdat de reservering al flink wat maanden terug is gedaan. Maar uiteindelijk blijkt dat er slechts een nacht vooraf is betaald.

De bell-boy die gebeld is blijft heel lang weg. Dus besluiten we toch maar zelf onze koffers naar onze kamer te slepen. Kamer 18082. Scheelt ook weer een tip.

Vanuit onze kamer kunnen we de sky-jumpers (via lijnen vanaf de toren een free-fall maken) voorbij zien zeilen. Gaat hard. Op het raam zit een sticker met de tekst: skyjumpers may fly by. Feel free to wave. Het is even de vraag of die skyjumpers er aan denken te zwaaien als ze met 70 miles per uur naar beneden 'vallen’.

Stratosphere
las vegas

Na een verfrissende douche gaan we om even over twaalven ontbijten bij de IHOP. Of is het een lunch. Laten we het daar maar op houden. Daarna weer terug naar de hotelkamer om even te relaxen.

Tegen vieren gaan we dan weer met de Deuce-bus richting de Strip. Bij de Fashionmall stappen we uit. Niet dat we nog wat kunnen kopen (gewicht koffers), maar om bijvoorbeeld nog even bij de

Apple-store binnen te lopen. Marja heeft nog altijd een i-Pad mini op haar lijstje staan. Maar wat zijn die dingen duur zeg. Dus daar zien we maar van af. Ook de mac-books zijn nog altijd aardig aan de prijs, alhoewel de capaciteit hiervan in vergelijking met de prijs wel verdubbeld is.

Als we na een verdere wandeling (onder andere door Bellagio's, waar we de uitgang weer eens niet kunnen vinden), bij de fonteinen aankomen horen we Elvis Presley Viva Las Vegas zingen. Een van onze favorieten. We haasten ons om bij de fonteinen te komen en net op het moment, dat we bij de rand van die grote vijver aankomen klinken de laatste tonen en vallen de laatste druppels. Dat is pech.

las vegas

Maar kennelijk weten ze dat wij daar staan. Want na een kwartiertje wachten volgt een nieuwe 'show' en draaien ze warempel (wat een raar woord trouwens) opnieuw Viva Las Vegas. Dat is weer even genieten. We wachten dan nog een nummertje af om daarna naar de Deuce-halte te lopen om terug te gaan naar het hotel. Maar daar zitten nou net de Miracle Mile shops. Dus lopen we die ook nog even door (niet helemaal trouwens). Er is daar veel verbeterd hebben we de indruk.

in Bellagio
in Bellagio
Miracle mile shops
las vegas strip
regenboog in las vegas
arch de triomph
las vegas

Na een Starbucksje slepen we ons naar de bus. We hebben toch wel weer aardig wat gelopen en ik begin te merken dat ik inmiddels toch wel wat ouder word :-).

In het hotel brengen we vervolgens onze score voor het casino weer op nul. Dus misschien dat we de laatste dag nog een keer een gokje kunnen wagen.

Als we op onze kamer zijn aangekomen zegt Marja: nu heb ik honger. We hebben namelijk geen 'avondeten' genomen, omdat de hamburger van twaalf uur ons nogal zwaar op de maag lag. Maar ja dat is nu toch wel even geleden. Dus ik ga nog even terug naar beneden om nog wat te eten te halen.

Terwijl ik nog even tv kijk (de derde of vierde keer deze vakantie, geen honkbalwedstrijd gezien), is Marja al vertrokken naar dromenland. In voorbereiding op de laatste dag.

© MarenKo 2013