Epiloog (een reis met een staartje)

Op de dag van onze terugreis pakken we 's-ochtends vroeg de taxi. We moeten er tussen 6 en 7 zijn (in de ochtend dan he, dus dat is een vroegertje). We zijn mooi op tijd en gaan rustig bij de gate zitten wachten tot we kunnen boarden.

Als we eindelijk aan de beurt zijn krijgen we te horen dat de vakken voor de handbagage volzitten en dat onze "bags" in het laadruim moeten. Uiteindelijk gaat alleen die van Marja daar naar toe, omdat de laptop en I-pad ed in de mijne zitten. Als we een tijdje op onze plek zitten komt er een bericht van de captain: de hoogtemeter van de co-pilot doet vreemd, als hij aan staat gaat ie uit om daarna weer uit zichzelf op te starten. Ze proberen het te fixen. Maar uiteindelijk blijkt dat dat niet gaat lukken. Okay wat nu?

Wachten tot ze een vervangende hoogtemeter hebben? Dat gaat 2,5 uur duren, want die moet uit Minneapolis komen. Kennelijk hebben ze er op Las Vegas, met al die zelfde modellen vliegtuigen, niet eentje over (?). Overboeken dan maar. Maar dat valt ook niet mee. Ook al niet omdat we in de verkeerde rij staan (een man doet er 1,5 uur over om iets geregeld te krijgen). In de rij probeer ik ook telefonisch nog iets te regelen met Delta. maar die kunnen ons alleen een vlucht via Vancouver aanbieden met een overstaptijd van een uur. Dat vinden we een te groot risico. Dus maar verder afwachten in de rij. Eindelijk aan de beurt.

Na lang zoeken weet de medewerker van Delta een reis te boeken naar Los Angeles en vandaar door naar Amsterdam. De volgende dag dan wel.

We krijgen een voucher voor eten en voor een hotel. En we moeten onze koffers weer ophalen en meeshouwen.

Bellen met het hotel (of is het een motel?) voor de shuttle. Na een paar verbroken verbindingen hoor ik dat we een half uur moeten wachten. Dan maar een taxi. Bij aankomst blijkt het toch aanzienlijk minder dan Mandalay Bay van de twee dagen daarvoor. Er is ook wel een bubbelbad, maar dat werkt niet. En de pizza-folders worden onder de deur naar binnen geschoven. Op zich al een flinke afknapper.

's-Avonds toch nog maar even naar de strip om een hapje te eten. En na zo'n dag op een vliegveld hangen zijn we toch wel erg moe, dus vroeg terug naar het hotel en vroeg onder de dekens. Want we moeten de volgende ochtend alweer vroeg op.

De shuttle staat op tijd voor het motel, alleen moeten we wachten op een oud stel, dat uiteindelijk steunend en zuchtend en puffend het busje instappen.

Maar we zijn op tijd op het vliegveld, waar een soort city-hopper ons naar Los Angeles vliegt. Klein vliegtuigje maar het is maar een vlucht van iets meer dan een half uur. 

Maar dan begint de horror pas echt. Als we bij de desk aankomen om in te checken wordt ons eerst verteld bij de electronische incheck te proberen. Maar dat lukt niet. Dus naar de balie. En dan slaat de schrik ons om het hart. De medewerker kijkt op de papieren die we van Delta hebben meegekregen, kijkt naar zijn scherm, weer terug naar de papieren en merkt dan op dat we niet op deze vlucht van Los Angeles naar Amsterdam geboekt staan.

Als ik wat kortaf reageer zegt de man achter de balie min of meer: take it of leave it. Nou wat kun je dan nog doen. We taken het.

Dan krijgen we te horen dat er alleen nog maar twee stoelen achter elkaar vrij zijn. Wel aan het raam, dat wel. Maar daar zit je vlak na je trouwen niet op te wachten. Misschien dat we bij de gate nog te horen krijgen dat we alsnog naast elkaar kunnen zitten.

Bij de gate willen we toch eindelijk wat te eten halen. Als ik daarbij wil afrekenen met de vouchers blijkt dat deze maar 24 uur geldig zijn en we zijn net een half uur over tijd. Lekker is dat. Dan maar zelf betalen. Maar het eten smaakt ineens toch een stukje minder.

Bij de gate worden we op een bepaald moment omgeroepen en dan blijkt dat we gelukkig toch twee stoelen naast elkaar hebben gekregen. Naar onze comfort-stoelen die we gereserveerd hadden op de oorspronkelijke vlucht kunnen we fluiten. De kosten worden, volgens de meneer achter de balie automatisch teruggeboekt als je je vlucht mist (is inmiddels ook gebeurd).

Blijkt dat we op een rij van drie zitten en dat de buitenste stoel wordt bezet door een Turkse Dame (echt een dametje), die geen woord engels spreekt en zo'n beetje de hele vlucht rechtop zittend zit te slapen. Lastig als je even naar het toilet wil of je benen even wil strekken.

Bovendien laat de dame voor me zonder verder even te kijken haar stoel achteruit zakken, zodat ik bijna klem kom te zitten met mijn knieen. Als ik haar vriendelijk verzoek de stoel een klein stukje rechterop te zetten krijg ik een vernietigende blik van haar man toegeworpen. Maar de stoel gaat overeind.

En dan na een lange vlucht en een korte treinreis (gelukkig daar geen storingen) zijn we eindelijk weer thuis, een dag later dan gepland.

Van KLM krijgen we een paar dagen later naar aanleiding van onze mails en twitterberichten excuses aangeboden en moeten we nog een bos bloemen en een bedrag van ze gestort krijgen.

Al met al een hectisch eind van toch weer een geweldige reis, met uiteraard een groot hoogtepunt met het trouwen op 31 oktober. Nu nog laten registreren en het is echt echt.



© MarenKo 2013