Being kicked off and being robbed

Een dag met meerdere gezichten. De dag begint weer somber, wat het weer betreft dan. Het is weer bewolkt en het ziet er niet naar uit dat dit snel gaat veranderen. Dus gaan we maar weer verder richting het zuiden. Het blijft in ieder geval droog.

Het eerste stuk van de rit van vandaag heeft weer een aardige weg met veel bochten in petto voor ons. Dat begint al bij die vreselijke bocht in dat weggetje naar de campground. Nu dus van de campground en dus omhoog. Ik haal het net niet, maar met een paar aanwijzingen staat de camper snel bovenaan en gaan we linksaf die hoge brug over, waar we net nog beneden stonden.

Daarna leidt de weg ons lang op enige afstand van de kust door het landschap. Zoals ik zeg veel bochten en af en toe hele steile stukken, die ons letterlijk naar grote hoogte brengen. En soms staan er langs dat soort wegen, ondanks de diepe putten die er naast zitten, geen muurtjes, vangrail of wat dan ook. Dus dat is even goed concentreren maar weer.

De navigatie staat ingesteld op de campground waar we uiteindelijk terecht zullen komen. Maar daarvoor zien we een campground ergens beneden aan het strand liggen. Ook die zijn we dan inmiddels gepasseerd. Maar we hebben sinds gister ervaring daarmee, dus even verderop wordt er gekeerd en gaan we terug naar die campground.

Ook hier weer een steil weggetje naar beneden, met een paar aardige bochten. Beneden aangeland zit er niemand in het hokje bij de ingang. De prijzen zijn redelijk, dus we besluiten een plek uit te gaan kiezen. Dan zien we een geweldige plek, waarvandaan je zo het strand op kan lopen. Marja zegt: hier wil ik staan. Dus we manoeuvreren de camper op zijn plek, zetten de levelers eronder en halen de fietsen eraf. Dan gaat Marja het envelopje met geld wegbrengen en ik vraag aan een ranger waar we ergens zouden kunnen dumpen. Nou dat is ongeveer een kwartier verder op een andere campground (Bodega Dunes). Dus ik kruip weer achter het stuur en laat Marja achter op de campground met de fietsen en de stoeltje. Daarmee laten we zien dat het onze site is. Ja ja. 

Na een half uurtje ben ik weer terug en zetten we de camper weer op zijn plek. Dan lopen we een stukje over het strand. Kijken of er misschien toevallig een walvis of dolfijnen langszwemmen. Helaas. Wel zijn er pelikanen en sealions, en andere een soort eendachtige vogels. 

Als we teruglopen naar de camper zie ik een jongetje over onze campsite lopen in de buurt van onze fietsen. Dus we lopen snel door. Het lijkt een beetje een irritant en brutaal kereltje, die terwijl we zo aan komen lopen het presteert nog een keer over onze site te lopen. Onthoudt dit voor later.

We gaan lekker in onze stoeltjes zitten. Drankje er bij. Wie doet je wat?

Nou dat zal ik vertellen. De camphost. Als we daar zo zitten horen we ineens iemand roepen: hallo, hallo.

Dus we kijken om en zien daar de camphost staan. Hij vraagt ons hoe wij wisten dat deze plek vrij was. Nou uuuuhhhhh, omdat er geen camper stond. En omdat er geen tag aan het paaltje hing. Nee maar daar doet hij niet aan. Die worden toch maar van die paaltjes gehaald. 

Probleem is, dat deze plek gereserveerd is. Sommige plekken worden al zeven maanden vooraf gereserveerd vertelt hij er nog bij. Maar plek 17 is nog wel vrij. Dat is schuin tegenover de plek waar we nu staan. Maar daar kan net een vouwwagen in, dus dat gaat hem niet worden. De goeie man haalt dan ons envelopje met geld en verontschuldigd zich voor de overlast. Nou ja, hij kan er ook niets aan doen.

Verder dan maar weer. Bodega Dunes is vol, heb ik gezien toen ik daar ging dumpen. Maar niet zoveel verder is nog een campground, die Marja al had uitgezocht. Inmiddels dienen de blauwe luchten zich aan. Het is dan ongeveer half drie. Hier zijn nog voldoende plekken en hij is nog goedkoper ook. Dus als we ons plekje hebben uitgekozen, betaald en ons hebben geïnstalleerd haal ik de fietsen weer van het rek en gaan we een eindje fietsen over de campground. Als Marja de camper uitstapt en naar haar fiets kijkt zegt ze: waar is ons fietstasje. We hebben namelijk nu al bijna twee vakanties zo'n handig fietstasje, dat met klittenband aan het stuur vastzit. Nog nooit problemen mee gehad. En ... nu is het weg.

We kunnen ons niet voorstellen, dat het er nu na al die kilometers ineens maar zou zijn afgevallen. En we peinzen wanneer we het ding voor het laatst gezien hebben. We kunnen uiteindelijk maar tot een conclusie komen. Misschien volstrekt ten onrechte, maar het moet wel dat irritante ventje zijn geweest, die rond onze fietsen liep toen wij even het strand op waren. Nou is het niet zo'n ramp, maar we moeten wel weer even een tasje en een nieuw slot kopen (die zaten namelijk in dat tasje, onder andere).

Nou daar krijg je toch even de P over in.

Het is een beetje raar weer overigens. Want was de lucht net nog helemaal open getrokken. Nu betrekt het weer. Om overigens een uur later weer helemaal blauw te zijn.

Boven de bergen waar onze vorige campground zich bevindt, hangen dan donkergrijze wolken, dus daar regent het mogelijk hard. Goed dat we niet gereserveerd hadden. Nu staan we lekker in het zonnetje.

En eindelijk kunnen we na onze steak weer eens een lekker vuurtje stoken. Terwijl ik de blokken opstapel gaat Marja aan het fotograferen. Een flink aantal weer, met zonsondergang, veel vogels vandaag en een paar heel bijzondere foto's van de sterrenhemel boven onze camper en het kampvuurtje. Ik vind ze prachtig.

Dan zijn de houtblokken bijna opgebrand en kruipen we in de camper om nog wat aan de foto's te doen (Marja) en het verslag te schrijven (ik dus). Zo zijn de taken aardig verdeeld.

Als de dag morgen mooi opent, blijven we hier misschien nog een dag. Weer even een rustdag inlassen. We hebben namelijk al veel dagen achter elkaar gereden vanwege die zon, die we maar niet konden achterhalen. Nu lijkt dat gelukt en kunnen we misschien weer een dagje rust nemen.

Maar dat zien we morgen weer.

© MarenKo 2013