Een lekke band

Vanochtend is Marja al vroeg op om nog een rondje campground te fietsen. Intussen probeer ik te douchen. Alleen vertoont deze wat vreemde trekjes. De metertjes geven bijvoorbeeld aan, dat de Battery bijna leeg is. Vreemd, zoveel hebben we niet gedaan. De fresh-watertank zou ook bijna leeg zijn. Dat is ook vreemd want we hebben nauwelijks water gebruikt. Dus die ook maar weer even bijgevuld.

En dan geeft ook het signaal apparaatje in onder slaapkamer irritante piepgeluidjes om aan te geven, dat er iets van gas in de lucht zou hangen. Dat terwijl alle raampjes zo goed als open staan er er verder niets wordt gekookt of zo. Nou ja maar even allemaal goed in de gaten houden.

Nadat we allebei gedoucht hebben gaan we op pad naar de outlet. Na onze traditionele caramel macchiato bij de Starbucks gaan we de winkels langs. En na een paar winkels lopen we al met twee broeken voor allebei, een paar Converse schoenen (voor 30 dollar) en nog een trui en joggingpak voor Marja. En er volgen nog een paar honkbalschoenen voor Brian.

Bij de Starbucks kijken we ook nog even naar het nieuws op internet over de shutdown van de regering. Dat raakt namelijk ook een aantal van onze plannen, omdat we dan een aantal nationale parken die op onze planning staan wel kunnen vergeten. Dat blijkt bijvoorbeeld als we vanmiddag even vanaf de statepark campground bij de grens met het nationale park komen. Daar staan dus allemaal bordjes dat we daar niet mogen komen. dat doen we dan dus ook niet.

Onderweg naar Asseteague  State park komen we ook nog door Ocean City. Een soort Zandvoort, maar dan 10 keer zo groot. We kijken opnieuw onze ogen uit.

Als  de in de buurt van het park komen zien we onze eerste pony en het zal niet de laatste zijn.

Als we ons geïnstalleerd hebben op de campground gaan we nog even met de fiets naar het park office om even te horen of we ergens mijn achterbank kunnen oppompen. Na eerst nog even te ver doorgereden te zijn komen  we bij de pomp en blazen we lucht in alle vier onze banden. We kijken ook nog even in de winkel van de campground of die misschien een bandenplaksetje hebben, Nee dus. Dat is jammer.

Asseteague state park

Want als we terugzijn bij de camper merken we dat de buren twee plekken verder redelijk luidruchtig zijn. Ze zijn ook al aan het drinken en hebben de radio redelijk hard aan staan. En ze praten en lachen erg luidruchtig (als mensen die al wat aangeschoten zijn). Dus erop af om ze te vragen even wat zachter te doen zal waarschijnlijk niet lukken.

Dan oppert Marja nog even naar het park kantoor te gaan, om te vragen of ze misschien nog een andere plek available hebben. Alleen dan blijkt dat Marja haar voorband lek is. Er zit een soort doorn in.

Ik rij dan allleen naar het kantoor en daar wordt ons een andere plek toegewezen. En dan blijkt, anders dan de mevrouw vanochtend aangaf toen we zeiden dat we maar een in plaats van twee nachten zouden blijven, dat we toch 30dollar terugkrijgen vanwege het annuleren. Dat is toch weer een meevallertje. Wat niet meevalt is, dag nu ook mijn achterbank lek lijkt te zijn. Ik pomp hem nog even flink op om niet onderweg te moeten gaan lopen. Ik haal het.

Onderweg kom ik nog een stuk of vijf pony’s tegen op het fietspad, waar ik voorzichtig  langs manoeuvreer.

Op naar de nieuwe plek. Nu pal tegen het duintje dat tussen de campground en de Atlantische oceaan ligt. Kunnen wij ons in ons land niet voorstellen, met onze hoge dijken en zeewering. En daar kunnen we onze tweede steak lekker oppeuzelen. Je mag overigens niets van eten buiten laten staan vanwege de pony’s. Die schijnen erg handig te zijn en schijnen zelfs waterkranen te kunnen openen, onderweg naar onze nieuwe plek zien we daar een voorbeeld van. Een paar mensen hebben kennelijk het advies in de wind geslagen en we zien een pony een tas met zijn voorbenen bewerken, om te kijken of daar niets eetbaars in zit.

Na de steak probeert Marja nog even voor de nachtfotoworkshop een paar foto’s van de sterrenhemel te maken, met wat er op dat kleine schermpje verschijnt, best een goed resultaat. Als we daarvoor, omdat het daar donkerder is, nog even het duintje over lopen naar het strand, lopen we bijna letterlijk zo’n pony tegen het lijf. Marja, die toch gek is op paarden, schrikt zich wezenloos. En dan komt dat dier ook nog op ons af.. Maar na wat omtrekkende bewegingen zijn we het dier kwijt en kunnen we door met onze pogingen een sterrenhemel te fotograferen. Op de terug staat die zelfde pony de opgang terug naar de camper te blokkeren. Normaal zouden we daar zo langs lopen. Maar hier wordt overal het advies gegeven vooral niet in de buurt van de pony’s te komen. Ze bijten en slaan en als er een op je af komt moet je in de achteruit. Dus we wachten braaf totdat het beest het genoeg vind en zijn weg vervolgd. Omdat het donker is zien we niet precies waar hij heen is dus we schijnen goed bij met onze zaklantaarn. Nog een keer een close encounter met de pony zien we niet zitten.


Om half negen stappen we, ondanks dat het nog altijd een aangenaam temperatuurde is, weer de camper in. Ik moet nl ook nog even dit verslag schrijven. En voor je het weet ben je daar zomaar een uur mee kwijt. Zeker als je daarbij per ongeluk op die knop herstel tikt op dit toetsenborden van Appel en dan je halve tekst weer kwijt bent. En het woordje “undo” boven in het scherm levert niet het gewenste resultaat op dat de verwijderde tekst weer wordt teruggezet. Tenminste niet bij mij, maar ik zal wel wat verkeerd doen,

Maar het staat er weer in en ook voor mij nu tijd voor bed, morgen weer vroeg op pad, voor een bandenplaksetje (of een fietsenmaker). En daarna naar de Outer Banks.

© MarenKo 2013