Santa Monica pier, Burning Rubber and Rattle Snakes

Vandaag geeft El Nino zich gewonnen. Hij strubbelt eerst nog even tegen, maar de lucht trekt al snel helemaal schoon. Dat komt goed uit, want vandaag willen we naar de Santa Monica pier fietsen. Een afstandje van 'maar' 10-11 miles. Dat moet voor Hollanders toch goed te doen zijn.

Maar we gaan rustig van start. Al snel merken we, dat die zadels van deze fietsen toch wel erg hard zijn. Volgens een van onze voormalige communicatieadviseurs moest je daar gewoon doorheen zitten. Dus stug op dat zadel blijven.

Onderweg stoppen we uiteraard even voor een Starbucks en internet. En dan komen we aan een stuk waar de stevige wind toch redelijk van voren komt. Bovendien, maar dat valt ons op de terugweg pas op, lijkt het erop dat deze kant op toch gemiddeld licht stijgt. Die eerste 10-11 miles valt dus niet mee. Bij Venice-beach stoppen we ook weer even en lopen we over dit wereld-beroemde boulevardje. Als ik het goed heb worden hier ook af en toe opnames gemaakt voor CSI-LA of zoiets, maar dat weet ik niet zeker.

Als we hier rondlopen vragen we ons eigenlijk een beetje af, waarom dit zo bijzonder is. Tenslotte is het niet meer dan een aaneenrijging van souvenirwinkeltjes, zoals je in Scheveningen ook ziet. Bovendien zien de meeste winkeltjes er een beetje verlopen uit. Verder zie je hier heel veel figuren, die overduidelijk of aan de drank of aan de drugs zijn. En ze hebben in Amerika wel eens wat te zeggen van het hash-beleid in Nederland, nou dan zouden ze hier ook eens rond moeten kijken. Wat je hier ook veel ziet is 'spieren'. Want je hebt hier natuurlijk ook die mannen, die - zo te zien - hier elke dag op het strand of langs deze boulevard bezig houden met oefeningen op die apparaten. Dat is ook wel te zien ook.

En wat ik niet mag vergeten te noemen is de 'Freakshow'. Er staan ergens een flink aantal mensen in de rij. We vragen ons uiteraard af waar dat voor is. En dan blijkt dat daar (binnen weliswaar) een 'show' is met verschillende mensen met afwijkingen. Buiten krijgen we daar een voorproefje van te zien. Een vrouw met een baard (die er echt uitziet), lilliputters e.d. En daar staan mensen dan voor in de rij om 5 dollar te betalen om nog meer 'afwijkingen' te mogen zien. In Nederland doen we dat volgens mij al niet meer sinds dat op de kermis niet meer wordt vertoond. Bizar zou ik willen zeggen. 

Venice beach
muscle beach
venice beach

Na dit uitstapje moeten we nog een aardig stukje tot de pier, maar eindelijk bereiken we die dan toch. We hopen, dat de wind niet zal draaien, maar besteden toch wat tijd aan een hapje bij Bubba Gump. Als we naar buiten komen loopt er net een processie (lijkt het wel) van in gele tenue's gehulde Japanners of Chinezen (met een enkele blanke er tussen), die op trommeltjes lopen te timmeren, en met bekkens lopen te zwaaien en met vaandels. Ziet er vreemd uit. Daarmee is de pier aardig gevuld. Daarom, maar ook omdat we willen weten of de wind nog dezelfde richting uit waait, gaan we snel naar onze fietsen om de terugweg te beginnen.

En dit gaat inderdaad wel iets makkelijker. We hebben inderdaad over het algemeen de wind in de rug en het lijkt er inderdaad op, dat we de meeste tijd licht naar beneden rijden. Dat neemt niet weg, dat het zadel nog steeds keihard is en alleen maar harder begint aan te voelen. Daarom toch nog maar weer een tussenstop bij Starbucks voor een of ander verfrissend berry-drankje en natuurlijk weer even internet checken.

En dan het laatste stuk nog. Op een deel van het traject krijgen we daarbij de wind recht voor. En die is inmiddels aardig aangewakkerd. Dus dat is een stukje lopen. Als we dan een brug gepasseerd zijn kopen we daar nog een ijsje en gaan dan even op een betonnen randje zitten bijkomen. We gooien de restanten daarvan in een ton die schuin achter ons staat, bij een randje met lage struikjes, om daarna weer op dat randje te gaan zitten. Waarom noem ik dat? Omdat op het moment dat we opstaan en willen teruglopen naar onze fietsen, Marja ineens verschrikt blijft staan, omdat op ongeveer anderhalve meter een slang voorbijkruipt. En als we goed kijken blijkt het een ratelslang te zijn. Op zijn gemak kruipt (of moet ik zeggen: beweegt) hij naar de rots-stukken die langs het kanaal zijn aangebracht. Marja maakt er, op gepaste afstand uiteraard, een paar foto's van. En dan is hij verdwenen. Een paar mensen, die naast de struikjes die ik noemde, met elkaar zitten te praten, waarschuw ik dat er zojuist (waarschijnlijk uit deze struikjes) een ratelslang is weggekropen. De vrouw staat onmiddellijk op en loopt een eindje weg: I don't like rattle snakes, zegt ze.

rattle snake

We waarschuwen ook de vrouw die in de auto zit waar we onze fietsen naast gestald hebben. Deze vroeg ons eerder of we onze fietsen ergens anders konden neerzetten, want onze banden waren volgens haar zo hard, dat ze stonken naar 'burning rubber'. Nou we kunnen haar verzekeren, dat wij zeker niet zo hard hebben gereden, dat er sprake zou kunnen zijn van 'burning rubber'. Bovendien wijzen we haar erop, dat er aan de overkant van het kanaal (precies in de goeie (of verkeerde: depending on your point of view) windrichting) wat troep werd verbrand en dat ze dat waarschijnlijk rook.

Dat accepteerde ze maar moeizaam. Maar na onze waarschuwing voor de slang was ze best wel aardig.

De man en een paar werklui, die langslopen, zeggen dat ratelslangen hier niet voorkomen. Maar als we de man de foto's van Marja laten zien, is hij toch wel overtuigd. Hij weet aan het aantal ringen aan zijn staart zelfs te vertellen dat het beest 8 jaar oud zou moeten zijn. Een ring voor elk jaar.

Het laatste stukje naar de camping hebben we de wind goed in de rug. Bij de campground aangekomen maken we nog even melding van de slang om daarna bij onze camper in de stoelen te 'vallen' en de nodige tijd te gebruiken om weer bij te komen.

Dat wordt deze vakantie niet meer zo ver fietsen, dat is wel zeker.

zonsondergang dockweiler beach
zonsondergang dockweiser beach


© MarenKo 2013