Het begin

Om 6.00 uur gaat de wekker. We gaan er beide direct uit, en terwijl ik me aankleed komt Brian ook de trap af. Brian gaat zijn brood smeren, ik ga de honden uitlaten en Ko stapt onder de douche. Als ik terug kom van het uitlaten van de honden, is Brian klaar om naar zijn werk te gaan. Hij wenst ons een fijne vakantie en vertrekt. Daarna ga ik douchen en Ko brengt ondertussen de koffers naar beneden. Als ik uit de douche kom vraagt Ko of ik nog koffie wil? Ik zeg dat ik mijn haren nog moet drogen en dan wel koffie wil. Als ik even later beneden kom, staat de koffie klaar, en is het nog geen 7 uur. We hebben de taxi om 7.15 uur besteld, en afgesproken dat hij zou bellen als onze straat nog niet toegankelijk is voor auto's. Dan lopen we dat stuk wel naar het gedeelte waar de taxi wel kan komen. Maar de werklui bij ons in de straat hebben gisteren hard en over gewerkt en sinds gisteren 18.00 uur kunnen we de auto weer in de straat parkeren, wat we dan ook gelijk gedaan hebben. Dat voelt toch prettiger, dan wanneer hij een eind van huis staat.

Op het moment dat ik een slok koffie wil nemen zie ik een taxi busje voorbij rijden. Net als vorig jaar is de taxi weer erg vroeg. Snel drinken we onze koffie op en brengen de koffers naar de auto. Het is druk op de weg, maar zonder vertraging komen we op Schiphol aan. Daar checkt Ko via één van de zuilen in en krijgt dan ook zijn boarding passen. Hierna geven we de koffers af bij de balie en gaan door de douane. 

Achter de douane gaan we even bij de Starbucks zitten. Ko haalt twee bekers caramel machiato. Ondertussen zit ik even met Petra op messenger. Als Ko terug komt bedenk ik me dat ik nog een reispilletje moet nemen. Ik zet mijn beker op mijn handbagage trolley, en ga in mijn trolley op zoek naar de pilletjes. Tja en iedere gek kan dan natuurlijk bedenken dat dat niet goed kan gaan. Mijn beker ploft van de trolley, en mist daarbij op een haar mijn cameratas. De koffie stroomt over de vloer. Snel halen we de cameratassen uit de vloedgolf koffie. Ko loopt even naar iemand van de Starbucks om te vertellen dat er koffie gemorst is. En ik doe ondertussen alsof ik er niet bij hoor ;-)

De gevallen beker Starbucks koffie

Geen idee waar die dweil helemaal vandaan moet komen maar het duurt even voordat de jongen terug komt om het op te ruimen. Ondertussen heb ik dus nog steeds geen koffie gehad en Ko is zo lief om voor mij een nieuwe te halen. We halen ook nog even wat te eten en gaan daarna naar de gate. Daar beginnen ze al snel met pre-boarden. Wij staan voor aan en zijn als een van de eersten aan de beurt. Eerst krijgen we ons 'gesprekje' met de gebruikelijke vragen zoals 'heb je zelf de koffers ingepakt?' , 'ben je al die tijd bij je koffers gebleven?', 'heb je iets van iemand gekregen om mee te nemen?' en 'is alles in de koffers van u?'. Hierna gaan we door security. Vanwege nieuwe veiligheidsregels moet alle electronica wat aan kan, en bijbehorende kabels uit de tas. Voor ons betekent dit dat mijn hele trolley en cameratas leeg moet en die van Ko nagenoeg ook. Steeds als we denken dat het goed is, wordt er in de scan nog wat gevonden. Mijn oordopjes, moeten ook uit de tas!, batterijen...uit de tas!, los objectief...uit de tas! de koppelstukken voor de Gopro worden in de scan aangezien voor kabels...uit de tas! mijn macro opzetstukken...uit de tas! Uiteindelijk heb ik samen met de mevrouw van de beveiliging maar mijn hele tas en koffer geleegd in van die bakken. Op deze manier duurt het dus wel even voordat alle spullen door de scan zijn en voor ons dus ook. Maar wij zijn niet de enige passagiers! De vlucht zit vol en is overboekt! Je kunt dus wel bedenken dat als iedereen dit moet doen het wel even gaat duren voordat iedereen erdoor is! En dat klopt! 

Wij mogen al snel het vliegtuig in, dat lijkt fijn, maar niet als het dan nog anderhalf uur duurt voordat alle passagiers binnen zijn. Om half 12 vertrekken we dan eindelijk bij de gate. Een half uur later dan gepland. Wij hebben op Chicago 2 uur de tijd voor onze overstap, dat moet haalbaar zijn, maar wordt nu misschien wat lastiger. De piloot geeft aan dat er in Chicago al gemeld is dat we later aankomen, met name voor de mensen met een connecting flight. En hij gaat proberen de tijd in te halen door wat harder te vliegen. Zoals het er nu uit ziet komen we tien minuten later aan dan gepland... Tot zover deel één van onze heenreis.

Verder met deel twee! Onze vlucht komt uiteindelijk inderdaad tien minuten later dan gepland aan. Maar het duurt nog even voordat we het vliegtuig uit zijn. Daarna flink doorlopen naar Immigrations, de rij die er staat is redelijk. Volgens een meneer die daar de boel in goede banen staat te begeleiden - er zijn twee rijen, één voor visa en first time esta, en één voor de rest - gaan we onze overstap halen. We hebben op dat moment anderhalf uur. Terwijl we staan te wachten gaat er buiten de rij een meneer onderuit en slaat toch wel hard tegen de hoek van een muur aan met zijn gezicht. Tijdens zijn val horen we dat het een Amerikaan is "Ohh GODDAMND!" Hij blijft wat kermend liggen en direct schieten er verschillende mensen te hulp. Een vrouwelijke medewerker van het vliegveld schiet volledig in paniek, en staat om de gewonde meneer heen te dansen en te roepen "get some tissues! get som tissues! Gelukkig zijn er genoeg andere mensen die wel adequaat optreden. Hij lijkt er op dat meneer een bloedneus heeft en een kapotte wenkbrauw. Hij heeft wel direct een blauw oog dus misschien wel meer schade. Maar wij moeten verder in de rij, want "we have a fligth to catch". En dan belanden we bij een machine, of te wel een APC, automatic passport control, je steekt je paspoort in een scan, laat een foto en vingerafdrukken nemen, en beantwoord een paar vragen en er komt een ticket uitgerold. Deze neem je mee naar een beambte, die kijkt er nog even naar stelt een paar vragen, en je bent binnen. Onze beambte wat goed gemutst, en had er veel lol in. Hij wenste ons veel geluk in Las Vegas! Hierna rennen we naar de baggageband om onze koffers op te halen, daarna in de rij voor de douane (ik dacht dat ze in Amerika niet aan voordringen deden?) en de koffers weer in leveren. Met de trein naar terminal 1 en naar de B course, op dat moment is het boarding time. Enigzins verhit en buiten adem komen we bij de gate, een blik op het bord leert, dat ons vliegtuig vertraging heeft.... in plaats van 15.11 is de vertrektijd 16.00 geworden, wegens mechanical maintenance. Jaja, zoiets hebben we al eens eerder meegemaakt. Iedere keer wanneer we gaan kijken is de vertrektijd met een half uur verlengd. Half vijf, vijf uur, half 6 enz. Het enige wat wij hopen is dat we inderdaad nog vandaag naar Las Vegas vliegen. Uiteindelijk lukt het niet om het probleem aan het vliegtuig te verhelpen, en laten ze een nieuw vliegtuig komen. Nou ja, niet nieuw natuurlijk maar een ander vliegtuig. Ook dit duurt nog even. Tijdens het wachten raken we aan de praat met een Opa en Oma uit Kansas die met hun kleindochter naar Orlando zijn geweest. Hun kunnen pas weg nadat wij weg zijn, dus ook voor hun loopt de vertrektijd steeds verder op. Om 7 uur kunnen we dan eindelijk vertrekken en om kwart over negen, Las Vegas time, landen we op Las Vegas. We halen de koffers op en nemen een taxi naar ons hotel Mandalay Bay. 

Welcome to Las Vegas

Dan gaan we inchecken, we hebben onze kamers bij elkaar gespeeld via het spel MyVegas, en natuurlijk loopt ook dit inchecken niet probleemloos. Onze voornamen lopen niet synchroom met ons M-life account en onze reservering, het meisje achter de balie is vreselijk vriendelijk en doet ook heel erg haar best, maar het lukt gewoon allemaal niet zo. En als het niet lukt moet ze ons de kosten van het hotel aanrekenen en dat wil ze ook niet. Na ongeveer een uur zijn we dan eindelijk ingechecked. Het is dan inmiddels kwart over 11, we zijn dan 26 uur op en dood en dood moe. Vanwege het lange wachten hoeven we ook de resort fee van 28 dollar per nacht, niet te betalen. Had ik al gezegd dat het een heel lief meisje achter die balie was? Dat is het dus!

We brengen onze koffers naar de kamer, prima kamer, en je mag een gegeven paard sowieso niet in de bek kijken, maar hij is kleiner dan de kamer van de vorige keer, en geen, ik herhaal.. Geen bubbelbad! Maar het is gratis, dus we klagen niet. We gaan nog wel even naar de M-life balie om onze pasjes aan te laten maken en onze buffetten er op te laten zetten. Morgen nog even de showtickets voor Ka ophalen. We halen nog even een snack en wat drinken en gaan naar bed!

© MarenKo 2013