Vroeg op vandaag. Het is de start van onze 10e Camper-vakantie in de US of A. En om 7.15 uur staan we buiten te kijken of de taxi er al aan komt. We hebben dit jaar een ander taxibedrijf (€ 10,00 minder dan onze oude) ingeschakeld. De oude stond altijd al een kwartier voor de afgesproken tijd voor de deur. Deze niet. Dus dan is dat toch wel even spannend of hij wel komt. Maar een paar minuten na kwart over komt hij toch aanrijden.
Dit is overigens de eerste keer, dat Marja ‘s-ochtends in alle vroegte geen hond hoeft uit te laten. Voorgaande jaren hoefden we Triss of Tycha en Shendor niet onder te brengen, omdat Brian dan meestal wel thuis was.
Triss is dit keer aan het logeren bij Martin en Esther en is al een week voor ons vertrek met ze mee naar de Ardennen. Dat zal ze wel kunnen waarderen, gelet op onze ervaring in juni toen we met zn allen ook naar de Ardennen waren.
Diégo zit weer in het pension Stevenshage. Daar heeft hij het altijd wel naar zijn zin. De rit er naar toe vindt hij anders niet zo prettig, heb ik de indruk. Elke keer verstopt hij zich namelijk onder het kleedje in zijn transportbak (hoe noem je zo’n ding).
Dat maakt dat je het dan toch weer een beetje een schuldgevoel geeft om hem daar achter te laten.
Omdat Brian niet thuis is hebben we ook iets moeten regelen voor de vuilcontainer en voor de post. Gelukkig hebben we de buuvrouw bereid gevonden onze grijze bak na het weekend aan de weg te zetten en om af en toe de post te verzamelen, zodat er geen grote stapel post in de gang komt te liggen.
Maar zoals gezegd: de taxi was op tijd. Dus we zijn ook ruimschoots voor achten op Schiphol. Maar dan gebeurt het: Marja wil het hengsel van haar koffer uittrekken en dan houdt ze ineens dat hengsel los in haar handen. Volledig afgebroken. En een van de stangen die je daarmee uittrekt krijgen we niet naar beneden. Die gaan ze niet accepteren bij de balie. Dus Marja haast zich naar de winkels beneden om dan maar een andere koffer te kopen.
In de tussentijd slaag ik er in beide stangen naar beneden de krijgen. Dus ik probeer Marja te bellen om te zeggen dat het misschien niet nodig is. Maar ik krijg haar niet te pakken. Logisch: haar telefoon zit in de tas die ze bij mij heft achter gelaten.
Dus een nieuwe koffer, waarin de inhoud van de oude koffer wordt overgeheveld. Een beveiligingsbeambte geeft ons, als we hem daarnaar vragen, de oude koffer geopend bij een afval bak achter te laten. Hij benadrukt dat open laten. je wil tenslotte niet op je geweten hebben, dat Schiphol plat gaat, omdat er een onbeheerde koffer ergens is achtergelaten.
Dan op naar de incheckbalie, omdat we gister thuis de boardingkaart niet konden uitprinten, omdat – zo luidde de melding – er geen gegevens beschikbaar waren over een retourvlucht. Het vreemde was, dat in een overzicht dat we toegemaild kregen wel onze retourvlucht wordt aangegeven. Merkwaardig. En de uitleg van de dame achter de balie komt ook niet overtuigend over.
Maar alla, hier krijgen wel een boardingkaart en kunnen we door naar douane en security. Dit gaat deze keer redelijk vlot. Vooral ook omdat ik deze keer niet gecontroleerd wordt op drugs. Ik? En drugs? Ik die – behalve een paar halfslachtige pogingen – nooit gerookt heb?
Bij de gate wordt duidelijk dat we enige vertraging hebben. Uiteindelijk starten we een uur later dan gepland. Door de regen stijgen we op. Maar al snel zitten we boven de wolken in de zon. Op stoelen met volgens mij wel de grootste beenruimte die we tot nu toe gehad hebben. Wat een genot zeg. Je benen helemaal kunnen strekken zonder dat je met je voeten tegen de stoel van de voorganger aan zit. Geweldig.
Omdat we geen aansluitende vlucht hebben (we blijven een paar dagen in Chicago) maakt het ook allemaal niet uit hoe laat je op OHara aankomt. Dus daar geen spanning over. Toch hebben we allebei een gespannen gevoel over ons zonder te weten waarom.
In Chicago aangekomen zijn we heel snel door alle formaliteiten heen. Mede door de automaten, die het werk van de immigration-officers voor een belangrijk deel overnemen. Ook onze koffers komen redelijk snel op de band.
Dan moeten we vervolgens wel met een bus naar een andere terminal om daar de trein/metro naar the City te kunnen nemen. Maar ook dat gaat allemaal vlot en al snel zitten we in de trein.
Als we vlak bij de voorlaatste halte voor onze bestemming zijn staan we alvast op, zodat we snel de deur uit kunnen als deze open gaan. Maar als ik nog bezig ben me naar het ‘portaal’ bij de deuren te bewegen begint de trein uiteraard al weer te rijden. Om niet op mijn plaat te gaan moet ik me – met de twee koffers – met een aantal huppelpassen in veiligheid brengen. Scheelde niet veel, maar ik kon mezelf overeind houden.
In de trein worden we overigens ook geconfronteerd met onze eerste werk- en dakloze van deze reis. Hij komt de trein in en smeekt bijna om een bijdrage voor wat eten en een overnachting. En die mensen weten de boodschap zo te brengen, dat je toch elke keer weer een (licht) schuldgevoel krijgt. Als hij de trein weer verlaat hoor ik m nog zeggen: I am scum, but so are you. Tegen wie hij dit zegt weet ik niet, maar echt fijn komt het niet over.
Bij het verlaten van het metrostation staan we even te kijken welke kant we uit moeten naar het hotel. En dan loopt er net een man voorbij, die ons daarbij behulpzaam is. De man is overigens nauwelijks te volgen, zo onuidelijk praat hij. Maar uiteindelijk loopt hij een klein stukje met ons mee en dan zien we ons hotel al liggen. (Overigens recht tegenover yet another TRUMP-tower). En dan zegt hij: mag ik jullie wat vragen. En dan weet je het al. Ook weer een dakloze die om wat geld vraagt om wat te kunnen eten.
Omdat deze man ons ook geholpen heeft geven we hem een paar dollars.
Bij het inchecken krijgen we van de balieman een (gratis) upgrade naar een suite. Zonder daarom gevraagd te hebben. Dit omdat de door ons geboekte kamer niet meer voorradig is. Het is geen suite zoals in het Cosmopolitan in Vegas. Maar best wel weer een ruime kamer met itzicht op de rivier.
Na even gezeten te hebben – we zijn tenslotte al weer wat uurtjes onderweg – lopen we een stuk van de River Walk en daarna gaan we in het hotel wat eten. Voor allebei een burger met fries.
En als afsluiting van de dag halen we bj de 7eleven nog wat te drinken en bij een Starbucks iets verderop nog onze favoriete Chai Tee Latte en Caramel Machiato bij de Starbucks.
En in het hotel zit ik nu dit verslag van de eerste (lange) dag te schrijven en gaan we zo (het is nu acht uur plaatselijke tijd, en dus iets over drieën ‘s-nachts in Amsterdam) naar bed.
Morgen zien we wel wat we gaan doen.
