Wave after wave (Mr Probs) and she is calling the whales

Vanmorgen weer een rustige start. Bakkie koffie, broodje of bakje cornflakes met melk. Dat laatste misschien een beetje te weinig. En dan het hek door naar Gate A voor ons walvisfestijn. Het wordt aardig druk op het toch niet al te grote schip, dat we voor deze trip hebben uitgekozen. Gelukkig is het weer goed, zon en weinig wind.

We moeten allemaal onze namen op een lijst invullen (je weet maar nooit). En om even voor tienen gaan we aan boord. Het wordt een trip van 4 uur. En dan moet je toch wel wat tegen komen.

Om zeeziekte te voorkomen heeft Marja gisteravond al een reispilletje genomen en vanochtend nog een. De cruise-leider biedt ook nog een soort armband aan, ontwikkeld door NASA voor de astronauten (astronauten met wagenziekte: wie had dat gedacht). Daar nemen we er ook nog eentje van voor Marja. Ik heb zelf vanochtend 1 pilletje genomen op de twee broodjes die ik gegeten heb.

En dan de haven uit.

En dan komt direct het nummer van Mr. Probz in gedachten: Wave after Wave. Wat een golven zijn het hier op die Stille Oceaan. Je kunt regelmatig vanaf de boot niet over de volgende golf heen kijken. En breed zijn ze ook nog. Dus we deinen aardig. Maar zolang de vaart er in zit, valt het allemaal nog wel mee. Het wordt pas serieus op het moment dat we onze eerste walvis spotten. En dat zal niet de laatste zijn.

There she blows, om maar eens een citaat uit Moby Dick op te nemen. En dan zien we onze eerste walvissen in de zes jaar dat we nu proberen ze te zien te krijgen. Je zou er ontroerd van raken. Wat een magnifieke dieren zijn dit. Vier, vijf nee soms wel zes walvissen zwemmen daar rond. En ze worden begeleid door een grote groep zeehonden, die soms massaal opduiken als er een wolk kril is waar ze met zn allen tegelijk op af schieten. En dan weet je dat ook die walvissen in de buurt zijn. Dus camera in de aanslag en foto's maken. 

En op een bepaald moment horen we achter ons iets (aan de andere kant van de boot dan waar de meeste walvissen zich bevinden op dat moment) en we draaien ons allebei om en zien dan nog net een walvis die - zoals ze dat hier noemen - breaches. Hij springt dus boven water uit. Marja heeft de tegenwoordigheid van geest haar camera onmiddellijk te richten en een stuk of wat foto's achter elkaar af te drukken. Dat worden geweldige foto's. Misschien niet helemaal scherp. Maar wel een springende walvis.

Dat alles gebeurd eigenlijk al in het eerste uur. En het probleem daarbij is, dat het schip dan meestal stil ligt en soms ook nog eens dwars op de golven. En dan gaat het fout voor een aantal mensen, waaronder Marja. Want ondanks de 2 pillen en de armband wordt ze zeeziek. En dan blijkt ook, dat een bakje cornflakes met melk misschien een te kleine bodem tegen zeeziekte is. Dat kommetje (de inhoud dan) komt er dan ook weer uit. Daarna gaat het wel wat beter, maar dan moeten we nog ongeveer 2,5 uur.  En van die pillen krijg je ook nog eens slaap en dat kun je niet hebben als je naar de horizon moet blijven oriënteren en je ogen vallen bijna dicht.

En ze zijn ook niet van plan eerder terug te gaan. Integendeel, tegen het eind maken ze zelfs de nodige rondjes om de 4 uur rond te krijgen. 

Dan hoor ik weer een geluid achter me. Dus ik kijk om in de verwachting dat er weer een walvis boven het water zweeft. Helaas het is onze buurvrouw, die ook haar maag staat te legen over de railing. En - zoals Marja zegt - heeft deze mevrouw een film-overgeven over zich met de daarbij behorende geluiden. Ik dacht zelf in eerste instantie aan een soort van walvis-gezang. Dat denkt haar man ook. Die zegt: she is calling the whales. En hij voegt er gelaten, maar met een glimlach aan toe: I'll  probably will be beaten for saying this. 

Na 4 uur en een heleboel walvissen is dan eindelijk de marteling voor een aantal mensen voorbij.

Marja wil de gids en de kapitein nog een van onze sleutelhanger-klompjes geven, dus die loopt nog even terug naar ze om nog even na te kletsen.

Ik loop er wat later nog achteraan en dan komen er op nog geen twee meter afstand van de pier, twee otters boven water. Vlak voor mijn neus. En wat een aandoenlijke diertjes zijn dat toch. Altijd aan het spelen zo lijkt het. En met die twee "handjes" altijd bezig zich te poetsen of iets naar binnen te werken. Geweldig.

Als we dan een tijdje gezeten hebben, gaan we naar een paar kramen/winkeltjes waar ze fruit e.d. verkopen. En we komen daarvan terug met o.a. dadels (die heb ik lang niet gegeten).

En vanavond gaan we bij the Fish Market eten halen. Tenminste dat was de bedoeling. Maar we eindigen aan een tafeltje daar. Hier staat de dagverse vis op het menu. Verser kan je het niet krijgen.

Terug in de camper nemen we nog een toetje en dan trekt Marja het niet meer. Die gaat vroeg naar bed. Ik schrijf nog even het verslag en dan houd ik het ook voor gezien.

Nog even wat lezen en dan ook lekker naar bed. Vier uur op een boot op zee in de zon en de wind, daar word je slaperig van.

Wat ons betreft was dit whalewatchen een once-in-a-lifetime-experience.

© MarenKo 2013