Waar is het wild gebleven en opstapje naar de laatste dagen

Het is nog donker (kwart voor zes of zo) als ik tegen Marja zeg: zullen we opbreken? Maar dat is toch wel erg vroeg. Dus blijven we nog even liggen. Maar om half zeven vind ik het echt genoeg en sta ik naast het bed. En om kwart over zeven/half acht zijn we op weg.

Misschien dat we nu wel iets van wild zien.

We hebben natuurlijk wel wat verschillende dieren gezien, zoals het ratelslangetje en de Bald Eagle. Maar dat waren enkelingen. Vorige jaren zagen we altijd bosjes herten, zelfs zoveel dat we dan wel eens dachten: heb ie er weer een. En nu hebben we er totaal twee gezien. Dat wil zeggen: ik en dan nog in een flits toen we gister bij Watson Lake wegreden.

Dus Marja zei vanochtend dan ook: vandaag wil ik herten zien, want daarna komt er waarschijnlijk geen kans meer.

We gaan op weg naar Williams en exit 165 om naar Bearizona te gaan. Een park a la Beekse Bergen alleen dan niet met leeuwen en zo, maar met beren, wolven, bisons, big horns en burrow's. Zien we toch nog wat wilds.

We rijden weer door ons favoriete gebied, bergen, grote gele vlakten met groen daarover gespikkeld en wegen die doorgaan tot voorbij de horizon. En we zeggen tegen elkaar: dit is toch echt gebied waar je herten zou verwachten, tientallen. Maar al wat we zien, geen herten.

We nemen aan dat ze er wel zijn, maar dan moet je ook maar net de goede kant uitkijken.

Dan zien we iets verderop een politieauto met zwaailichten aan de kant staan, die kennelijk net een auto heeft aangehouden. Op borden langs de weg staat dan dat je langzamer moet gaan rijden en moet uitwijken als je zoiets ziet. Dus ik laat het gas even los en kijk of ik er zonder problemen langs kan.

En dan ineens, aan onze linkerhand: een gigantische gele vlakte en daarin een flink aantal Pronghorns. Onze dag is goed, zelfs nog voordat we bij Bearizona het wild gezien hebben.

IMG 2770 (1).jpg

Bearizona is een prachtig aangelegd "park", waar de verschillende soorten gescheiden worden door hekken en "veeroosters" alleen dan wel van de forse soort, zodat ze niet bij elkaar komen.

Zo zijn de wolven bijvoorbeeld gescheiden van de bisons. Dat levert trouwens een heel bijzonder plaatje op. Als we in het "vak" van de wolven zijn, liggen deze een beetje verveeld in het zonnetje. Maar dan plotseling: actie. De wolven komen overeind en gaan op een drafje in de richting van het stuk van de bisons, waar een jong van de bisons hun kant op komt. En dan ontstaat er een soort contact tussen dat jong en een paar wolven, waarbij het bison-jong zelfs de wolf over de snuit likt. Natuurlijk is het het hek, dat voorkomt dat die wolven zich op het jong storten, maar bijzonder is het wel.

Aan het eind van de rondrit is er ook nog een deel waar je tussen wat omheinde redelijk ruim opgezette "hokken" kan lopen. Javelina's, stekelvarken en onze favorieten de racoons zitten daar. En die racoons zijn echt schattig om te zien, ook al weten we dat het slopers zijn.

Als we het park afgerond hebben staan we nog even in dubio of we misschien toch nog een keer bij de Grand Canyon langs gaan. Maar we besluiten het toch niet te doen, omdat het toch wel een flink aantal uren zijn om er te komen en weer terug richting Williams, om daarna door te gaan naar Kingman.

We gaan nu direct door naar Kingman en pakken daarbij nog een keer een stuk van route 66. Een stuk dat we ook vier jaar geleden al hebben gereden. En we zien dat er bet wel veel gebeurd in Amerika. We zien op veel plaatsen in feite gewoon nieuwe steden/wijken ontstaan.

Wat ons wel verbaasd is dat we ons dit stuk van route 66 heel anders herinneren dan we nu terugzien. We hebben allebei het beeld, dat het erg vlak was toen we hier de eerste keer reden. Maar kennelijk laat ons geheugen ons allebei een beetje in de steek. Want het is toch echt wel flink geaccidenteerd terrein.

Wat wel hetzelfde is als in onze herinnering zijn de gigantische treinen. Treinen met 3 tot 5 locs ervoor en daarachter soms wel tot 100 wagens en misschien wel meer. En hoe lang is zo'n wagen? een meter of tien of misschien wel twintig? Dat betekent dat we het hebben over een trein van tussen de 1 of 2 kilometer lang (?). Ik kan me dat nauwelijks voorstellen. Maar de cijfers lijken te kloppen.

Hoe het ook zij: we genieten weer met volle teugen en we verbazen ons ook over de strak blauwe luchten, die ons bijna de hele vier weken hebben vergezeld. Af en toe wat wolken en die ene rit door de wolken, maar voor het overige alleen maar blauw, blauw en nog eens blauw.

Uiteindelijk, na toch wel weer een "lange dag", rijden we de KOA-campground bij Kingman op en installeren ons op onze plek. Er moet weer een wasje gedaan worden en we zoeken ook weer even op de kabel het net op voor de derde wedstrijd van de Giants (winst met 2-0, dus die staan nu met 3-0 in wedstrijden voor. Nog één keer winnen en ze zijn, zoals ze dat hier in Amerika noemen: worldchampion.

We zullen het zien.

© MarenKo 2013