Change of scenery oftewel bye bye cacti 

We gaan langzaamaan weer richting Nevada en het noorden van Arizona. En we denken, dat we daar toch wat meer gevarieerd landschap tegemoet gaan, dan we de afgelopen weken hebben gezien. Heel erg mooi hoor, daar niet van. Maar anders dan andere jaren is het deze keer minder van "wow" en "yeah", als er na een bocht weer een heel andere scene zich ontplooid. En het is ook niet zo, dat er geen bergen zijn in dit gebied. Alleen liggen ze hier heel ver uit elkaar en kom je alleen af en toe een bergrug tegen, waar je je dan even over heen moet slingeren met je RV, maar dan heb je weer een gigantische vlakte. En zoals ik zeg, op zich schitterende vergezichten, zeker bij de gedachte aan die pioniers die door dit gebied trokken om zich te settelen. Maar op een  bepaald moment heb je dat wel gezien en wil je wat verandering. Vooral als je ook bedenkt, dat waar je ook kijkt er cactussen in allerlei verschijningsvormen in je blikveld staan. Een punt is ook, dat in dit gebied maar weinig wegen liggen (zoals die man zei, dat hij bij het paardrijden 80 mijl kon rijden en dan maar twee wegen tegenkwam). En dat zijn over het algemeen 4-baanswegen en niet van die weggetjes die wij graag rijden. Smalle bergweggetjes, met geweldige viewpoints, waar je bijna niemand tegenkomt.

Wat ons hier ook opvalt is dat het de mensen kennelijk niet interesseert wat ze aan hebben. Er lopen hier wel heel veel "bijzondere" mensen rond, met kleren die mode waren toe Marja 17 was of zoiets.

En heb ik al eens verteld dat heel veel wijken (communities?) hier omheind zijn. En dat zijn dan niet eens altijd wijken met kapitale villa's, maar ook met heel gewone huizen. Wat daarbij opvalt is dat sommige van die huizen dan ook met hun patio of terras tegen een muur aan zitten te kijken. Toch wel bijzonder.

En wat we ook best een aantal keren hebben gezien, zijn wijken waar een golfbaan omheen is aangelegd. Dan kun je 's-avonds als je thuiskomt van je werk nog even een rondje maken over de golfbaan. Lijkt me niet verkeerd, maar is toch ook wel wat overdone lijkt het.

Dus het landschap mag wat ons betreft nu wel wat veranderen.

En daar gaat vandaag verandering in komen. We zijn nu bij Black Canyon City vandaan gereden en gaan richting Prescott, naar die campground bij dat meer.

We hebben hier nog wel te maken met Freeway's en Highway's, maar de omgeving begint toch al te veranderen. Het wordt al bergachtiger. We moeten af en toe flink berg op en het is af en toe zelfs zo steil, dat sommige vrachtwagens er echt moeite mee hebben. We gaan er zelfs een paar voorbij. Nou wanneer is dat nog gebeurd? Niet!!


Als we bij Prescott in de buurt komen (nadat we om een uur of half tien nog even hebben ontbeten bij Dennies) ziet de wereld er al heel anders uit. Vooral het bergachtige, maar zeker ook het feit dat er niet of nauwelijks nog cactussen te vinden zijn, maakt dat het beeld er anders uit ziet.

De campground draagt ook bij aan het veranderde beeld. Een campground die wel uitgehouwen lijkt uit de rotsen. Echt geweldig. Ziet er zelfs zo goed uit dat we ons afvragen of we hier niet nog een nacht willen blijven staan. Oke even via de wifi van de campground het weer checken bij de campground die we bij Sedona hadden gereserveerd. En deze ligt dichter bij Flagstaff dan bij Sedona en wat hoger in de bergen. En als we het weerbericht voor Flagstaff zien (15º overdag en -6º 's-nachts) is de beslissing snel gemaakt. Cancelen die reservering. Oke kost een paar dollars, maar dat weegt wel op tegen het feit, dat je misschien zelfs je waterslang moet gaan beschermen of er zelfs af moet halen om te beschermen tegen bevriezing. En ons plekje (67) op deze campground is ook morgen nacht nog beschikbaar. Dus dat is ook snel geregeld.

Als dit allemaal voor elkaar is, gaan we even "de stad" in. Prescott. Niet zo groot maar met een erg leuk centrum. Kost even moeite om een parkeerplekje te vinden. Veel grote parkeerterreinen hebben ze hier niet. Maar na wat heen en weer gecross staat ie geparkeerd (overigens denken we dat we volgend jaar toch maar weer om een Freelander vragen, want deze is toch wel errug groot).

En dan de winkeltjes af. Heel leuk allemaal. Weer wat winkeltjes die aan ons beeld van winkeltjes voldoen. Niet, zoals in Bisbee, met een hoeveelheid - leek het wel - zelf verzamelde oude spullen in de verkoop, maar gewoon winkeltjes met leuke spullen.

En er gaat aardig wat geld doorheen vandaag, dat kan ik wel vertellen. Ik haal bij Best Buy de hoezen voor de Note's van mijn zoon en schoondochter en koop voor mezelf een Bluetooth-toetsenbord voor mijn I-pad (waarop ik dus nu dit dagverslag zit te schrijven). Ik zie allerleukste cowboy-laarsjes voor mijn kleindochters (roze). Marja koopt een nieuwe hoed en in het eerste zaakje waar we binnen lopen een trui(tje) (dat jullie niet denken aan een Noorse trui). En oh ja zou ik bijna vergeten: we hebben allebei een ring voor de grote dag volgende week.

We besluiten ook nog even ergens te gaan lunchen (das al de tweede keer vandaag dat we uit eten gaan, kan niet op). Daarna gaan we weer terug naar de campground, omdat we nog even een wandelingetje naar het meer willen maken. Zou volgens de mevrouw van de campground maar een minuut of 10 lopen zijn. En als we in de buurt van het meertje komen (waar het overigens stikt van de muggetjes, dus maar weer allergiepilletjes slikken en ons insmeren met dat vieze goedje) zien we eerst één van onze vrienden van vorige jaren terug: de Raaf. Die hebben we deze reis nog nauwelijks gezien, net als herten trouwens, daar hebben we er nog geen een van gezien.

En oh ja, heb ik al verteld van onze andere vriend die we deze week op de Lost Dutchman Campground weer hebben gezien. Het is tegen de zonsondergang en Marja heeft iets verderop een plekje gezocht om daar foto's van te maken. Ik pak even iets uit de camper en dan wil ik weer naar buiten stappen. Het is goed dat ik even naar beneden kijk om te zien waar ik mijn voeten zet. En dan is ie daar: de Tarentula. Recht onder me. Komt zo onder de camper vandaan lopen. Dus ik wacht even met uitstappen tot ie iets verder is en roep dan naar Marja: kom s kijken. Die denkt nog: nou dat zal wel bijzonder zijn dat ie me zo roept en als ze aan komt lopen en m ziet wordt ze ook weer helemaal enthousiast. Blijft imposant zo'n dier in het wild te zien.

© MarenKo 2013