De terugreis

Ik ben al om kwart over vijf wakker en kan niet echt meer slapen. Een voorgevoel van what was to come?

Alles ingepakt en ik trek mijn nieuwe colbertje aan (wil het niet in de koffer stoppen). Maar dan voelt er iets vreemds en dan zie ik dat de mevrouw bij Van Heusen vergeten is de tag van het jasje af te halen. Ik zie dat nu pas omdat ze toen ik het jasje kocht een plastic hoes erover heen gedaan hebben. Netjes. Nu begrijp ik ook waarom in alle andere winkels waar we daarna naar binnen liepen die toeters en bellen allemaal afgingen. En ik maar denken dat er ergens een magnetisch stripje zit dat niet gedemagnetiseerd is. Daar kan ik dus niet mee gaan lopen. Dus toch maar de koffer in. En maar hopen dat ze in Nederland dat ding eraf kunnen krijgen.

Affijn op naar het vliegveld. Dat gaat allemaal vlotjes. Geen file onderweg. De koffers zijn snel afgeleverd Security zijn we in 10 minuten door. En we stationeren ons bij gate 86.

Dan wordt er op een bepaald moment iets omgeroepen met iets over het weer. Maar zoals op veel vliegvelden gaat het meeste van wat er gezegd wordt verloren in de herrie om ons heen en die dames praten over het algemeen veel te onduidelijk. Dus ik loop er maar even naar toe. En dan krijg ik te horen dat ons vlucht gecancelled is vanwege, zoals ze dat zo mooi noemen: severe weather conditions. We moeten ons melden bij customer service voor een andere vlucht. Dus snel daar naar toe. Hele rij. Maar gelukkig hebben we ons premier acces aangeschaft. Daar staat nog niemand (denk ik). Maar even later heb ik door, dat de premier accesline naast me staat. Dus toch maar weer achteraan de gelukkig niet zo lange rij als die andere. Na geruime tijd, als Marja inmiddels onze spullen hiernaar toe heeft gesleept (bijna mijn jas kwijt, maar gelukkig was hij er nog), zijn we aan de beurt. De mevrouw achter de balie vertelt ons dat we al zijn rescheduled naar een vlucht van morgenavond, maar dat vindt zij ook te gek. Dus zij vindt voor ons een vlucht naar San Francisco, die om 1.50 uur vanmiddag vertrekt naar Frankfurt en vandaar naar Amsterdam. Zijn we wel wat later thuis maar dat valt nog mee (so far).

Dit is dus op deze reis al de tweede vertraging. Moeten ze niet teveel gaan doen. Een voordeel is waarschijnlijk dat we in zo'n grote 747 vliegen. Een nadeel is waarschijnlijk dat we niet aan het raam zitten en we moeten maar hopen dat die twee stoelen naast elkaar zijn. Dus we houden de balie goed in de gaten. 

Dan gaat er een dame bij die balie staan. Dus ik voeg me bij haar. Nog steeds geen mensen van United. Maar dan sta ik er maar alvast. Als die mensen wel komen en een aantal minuten bezig zijn geweest met zo'n boardingcard-printer, leg ik uit hoe het zit met ons. En de dame gaat haar best doen om ons naast elkaar te krijgen.

En het lukt haar. En ook nog eens met een plaats aan het raam, In de comfort-zone nog wel. Die hadden we ook wel aangeschaft voor onze oorspronkelijke vlucht naar Chicago. Maar nu is het zes uur langer comfort.

Het duurt wel even voordat we aan de beurt zijn om te boarden, want we zitten nu in groep 4 (daarvoor in 2). Dus de kans dat we nog ruimte hebben voor onze handbagage wordt daarmee aardig klein. En op het moment dat ze omroepen dat we onze handbagage kunnen inchecken, als die te groot is, besluiten we de dure spullen er uit te halen en allebei onze koffertjes in te leveren. Dat scheelt ook weer in het moeten meezeulen van die dingen.

Als we opstijgen wordt er via de speakers tegen de cabin-crew gezegd dat ze na het opstijgen voorlopig even moeten blijven zitten. Krijgen we stevige turbulentie? Dat belooft wat. Maar het valt achteraf allemaal wel mee.

Als we in de buurt van Frankfurt komen, ziet het er allemaal best wel goed uit. We kunnen de grond zien, het zonnetje schijnt. Dus what to worry? Maar dan roept de captain om, dat er bij Frankfurt dikke mist hangt met weinig zicht en dat dat wel tot wat vertraging zal leiden. En dat klopt ook. Eerst hebben we het idee, dat het vliegtuig nog een paar rondjes vliegt, voordat het de landing inzet. Marja slaapt daar overigens bijna helemaal door heen.

Op het schermpje zie ik de vlieghoogte steeds lager worden. Nog 600 meter, nog geen grond te zien. Nog 400 meter, nog steeds geen grond te zien. 300, 200, nog steeds niet. En dan bij 100 m eindelijk de landingsbaan. Toch wel even spannend. Maar je moet er maar vanuit gaan, dat daar goed over nagedacht is voordat ze die landing doorzetten.

Dan is het weer wachten op onze aansluitende vlucht naar Amsterdam. We eten ergens een hapje. Moet je ineens weer met Euro's betalen en hier spreken ze Duits. Dat klinkt raar!

Dan weer terug naar onze gates en de meldingen op het scherm en van de dame achter de balie afwachten. Een paar keer komt ze door, maar steeds met berichten dat het nog weer iets later wordt en dat het vliegtuig nog niet heeft kunnen landen. En als het dan eindelijk geland is krijgen we de melding, dat het niet tot bij het gebouw kan komen, maar ergens langs de landingsbanen staat opgesteld. We moeten er met een bus naar toe.

We lopen alvast een eindje naar de incheckpoortjes. En dat is daar wel mooi gedaan. Je kunt daar, ongeveer als bij een OV-pas, zelf je boardingkaart scannen en dan kan je doorlopen. Misschien omdat het nu een bijzondere situatie is, maar daardoor zijn we er wel snel door en zitten we in de eerste bus.

En we zitten ook vrij snel in het vliegtuig op onze plek. Dankzij de wat minder vriendelijke dame aan de balie zitten we ook hier naast elkaar én in de comfort-class. Relaxt wel weer.

En dan is het nog maar een vlucht van rond het uur naar Schiphol. Daar is het gelukkig goed weer en kunnen we vrij snel richting de koffers. Lufthansa zit wel een vreselijk eind van de bagage-banden. Dat is dus nog even een stevige tippel.

En dan is het wachten of onze koffers allemaal zijn aangekomen. Tenslotte moesten ze een paar keer overgeboekt worden. In San Francisco moet ik daarvoor zelfs een beschrijving geven van onze koffers (voor de zekerheid). Nu is dat bij ons vrij makkelijk. Marja heeft namelijk een vrij grote koffer, die zwart is met grote bloemenopdruk en ik heb een koffer van Tommy Hilfigger in het beige. Dus die zijn vrij makkelijk te herkennen.

En uiteindelijk komen ze allemaal van de band.

We worden opgewacht door Kevin (Marja's zoon) en zijn vriendin Isabella en Stephan (mijn zoon), zijn vrouw Froukje en mijn twee kleindochters Nanet en Bente.

Het is dan inmiddels tegen drieën, terwijl we oorspronkelijk om kwart over acht in de ochtend zouden landen. Dus het heeft wel even iets langer geduurd dan gepland. Maar... we zijn thuis (nou ja bijna dan).

Stephan stelt voor nog even wat te drinken. Geeft mij de gelegenheid om even met mijn colbertje een paar winkels af te gaan om te kijken of ze dat inktding er af kunnen halen. Het kost me vier winkels, sommige zijn zelfs (begrijpelijk) een beetje terughoudend. Want ja misschien heb ik het echt wel gestolen. Maar uiteindelijk weet een dame bij een van die winkels het voor elkaar te krijgen. Hebben kennelijk hetzelfde systeem.

Dus dat is ook voor elkaar. Terug naar de tent waar de rest zit en dan kunnen we naar huis. Koffers  uitpakken en eindelijk weer even rustig zitten, met een lekker hollands bakkie koffie. Natuurlijk nadat we de honden uitvoerig hebben moeten begroeten en knuffelen. Vooral Tycha is helemaal door het dolle. Voor Shendor is het waarschijnlijk hetzelfde als wanneer we aan het eind van de dag na werk thuiskomen.

En dan zijn we echt weer thuis. In de wetenschap dat we maandag al weer op kantoor zitten (op het moment dat ik dit schrijf zit de eerste week er al weer op en boy wat viel dat zwaar tegen. Jetlag is groter dan andere jaren).

© MarenKo 2013