Gistermiddag legt El Nino het af tegen de zon, maar vandaag lijkt hij te gaan winnen. Als we opstaan is het helemaal grijs. Geen blauw stukje te bekennen. En dat blijft de rest van de dag zo. Het is daarbij niet koud. Dus dat valt nog mee. In de avond zien we in het nieuws, dat El Nino op andere plaatsen wel heeft toegeslagen. En op de campground horen we mensen praten over stevige hagelbuien waar ze doorheen moesten. Dus misschien hebben we zelfs nog wel geluk gehad. Zeker als we volgens plan in Barstow zouden hebben overnacht. Dan hadden we misschien ook in de modderstroom terechtgekomen, die een van de highway's volledig heeft geblokkeerd. Later lezen zelfs met een laag van 5 feet (1,5 m ongeveer?).
Onze volgende campground is Dockweiler beach. We hebben daar wel eens eerder gestaan, net als bij Point Mugu.
Bij het verlaten van de campground staat er een camper voor me, waarvan we denken: waarom rijdt hij niet door. Dan stapt er een wat oudere dame uit (en met oudere bedoel ik een dame die ouder is dan ik), die de chauffeur aanwijzingen gaat geven om achteruit te rijden. Oh zegt Marja, ze durven waarschijnlijk niet over die rand met scherpe punten te rijden. Deze zie je wel vaker en zijn bedoeld om te voorkomen dat auto's langs die kant de campground op rijden. Je kunt er wel overheen om de campground te verlaten. Maar dan moet je er alleen voor zorgen dat je niet achteruit rijdt. Want dan heb je een probleem. Dat staat er ook keurig op een bordje naast: Don't back up etc.
Deze twee wagen het er niet op. De camper wordt achteruit gedirigeerd en dan maakt hij aanstalten om via de linkerkant van de 'gate' de weg op te rijden. Van die gelegenheid maken wij - onder aanmoediging van Marja overigens - gebruik om wel langs de rechterkant de weg op te rijden. Als we over de punten rijden zie ik de oudere dame verbijsterd uit het raam van hun RV kijken, van: maar dat kan toch helemaal niet. Dat was wel even lachen.
De rit van vandaag is maar een korte. We komen daarbij o.a. door Malibu: the city of the wealthy. Je ziet daar huizen staan, die een flink aantal miljoenen waard moeten zijn. Dat kan niet anders.
Dat is ook hier te merken aan de benzineprijzen gek genoeg. Zo hoog hebben we ze op deze reis nog niet gezien.
Bij een mall stoppen we even om wat boodschappen te doen en nog maar eens een koffie bij de Starbucks te halen (we hebben wat in te halen van de eerste twee weken). Hier hebben we ook altijd snel internet waar we dankbaar gebruik van maken.
Ik kijk om me heen of ik geen bekende sterren boodschappen zie doen. Of doen die mensen dat niet zelf? Ik zie er geen, dus dat zal wel niet.
Bij Dockweiler-beach aangekomen, horen we dat als we op dat moment willen inchecken dat ons 17,50 dollar extra kost. We zijn een beetje te vroeg. Je zult begrijpen dat we als goede Hollander gedecideerd daar nee tegen zeggen. Geen moment komt het in ons op dat te accepteren. We hebben immers ook geen haast.
Als we dan uiteindelijk toch geïnstalleerd staan, waarbij vooral het aansluiten van de waterslang weer eens voor problemen zorgt (blijft flink lekken), besluiten we een eindje te gaan fietsen. En dan merken we dat we daar toch wel een beetje uit zijn. Zeker als we een paar korte hellinkjes moeten nemen voelen we dat direct in de benen. Maar we sleuren onszelf er door heen. En dan bereiken we een stuk waarachter de woningen die daar staan ook een paar Starbucks verscholen liggen. Vooral bedoeld om met hun internet nog wat zaken te kunnen regelen. Alleen als we zie zijstraten inkijken, zien we direct dat dat onbegonnen werk is. Zo stijl zijn die straten. Het lijkt wel op San Francisco. Ter hoogte van een pier lijkt de straat iets minder stijl en ook minder hoog. Dus die gaan we proberen. Maar toch wel pittig. Marja bereikt de eerste kruising en ik zet nog even de benen stevig in om het tweede kruispunt te bereiken. Zwaar hijgend lopen we dan samen naar het derde kruispunt waar de Starbuck zit.
Als we daar wat zitten bij te komen van onze zware inspanningen merken we op, dat hier toch wel een apart 'slag' mensen wonen. Je moet erbij horen. Je moet je waarschijnlijk gek trainen om slank te blijven, je moet er altijd verzorgd uitzien, je moet altijd een glimlach op je lippen hebben. En daar zitten wij dan; een stel toeristen in korte broek en op slippers. Past er niet echt tussen. Maar daar hebben we maling aan. Het is niet daarom, dat Marja een paar slippers bij een Sketchers winkel een straat verder koopt. De oude zijn echt op. En bovendien lijkt het erop, dat ze daarmee gelijk minder last heeft van haar hiel, die haar de laatste dagen parten speelt.
Overigens is ons aan de andere kant opgevallen, dat Los Angeles en zijn wijken (tenminste de stukken waar wij doorheen rijden) soms er toch wat vervallen en shabby bijligt. Zal ook wel met de crisis te maken hebben.
Naar beneden toe wagen we het er niet op om op de fiets te stappen, want het is toch wel erg stijl. Dus dat stukje lopen we wel.
Op weg weer terug naar de camping. De dijen verzuren steeds verder, dus dat is nog een opgave. Maar het lukt uiteraard wel. Ik ga dan eindelijk weer een keer douchen, ondanks dat de doucheruimte wat bijzonder is ingericht.
Verkwikt zet ik vervolgens de barbecue klaar voor een heerlijke steak met patatjes (die laatste gaan overigens in de magnetron, niet op de barbecue uiteraard). En de steaks zijn goed gelukt al zeg ik het zelf. Ik wordt al een aardig bedreven steak-barbecuer.
Een bakje ijs als toetje gaat er daarna ook wel weer lekker in. Net als het glaasje sangria, waar je hier in Amerika de klemtoon op de 'i' moet leggen, dus sanGRIa, anders verstaan ze niet wat je wilt, trouwens.
Overigens is deze sanGRIa er waarschijnlijk samen met de vermoeienissen van vandaag de oorzaak van dat Marja, op het moment dat ik dit schrijf (ongeveer 8 uur in de avond) op de bank ligt te slapen.
Ik denk dat ik er ook maar vroeg in duik.
Wat ons trouwens ook opvalt de afgelopen twee weken en zeker ook vanavond weer, is dat het niet alleen drukker lijkt te zijn geworden, maar dat de bezoekers van campgrounds ook drukker geworden zijn. Het zijn dit jaar lijkt het wel, vaak familie-bijeenkomsten met gezelligheid (niks mis mee trouwens) en muziek (en daarmee ook lawaai). En dat vinden we toch wel een beetje jammer.
Maar goed daar hebben we mee te dealen.
