Vandaag een dag met twee of misschien wel drie gezichten. Helemaal vroeg rijden lukt niet. En met het tanken wil het ook niet helemaal vlotten. In eerste instantie merken we dat we al bijna de grote weg opgestuurd worden door Tom terwijl we nog niet getankt hebben. Dan - nadat we zijn gekeerd - stoppen we bij een tankstation met computerproblemen. Die kan ons dus niet helpen. Maar vlakbij is nog een ander tankstation en uiteindelijk zijn we daardoor nog goedkoper uit ook.
Dan rijden we de grote weg op en dan volgt een oneindige weg, misschien wel 150 mijlen vrijwel recht toe recht aan, tot net voorbij Truth or consequenses. Ja zo heet dat plaatsje nou eenmaal. Een snelweg waar wel groene streepjes naast staan (scenic moet dat betekenen), maar wij zien niet in wat er zo scenic is aan deze weg. Gelukkig hebben we besloten niet linea recta naar Las Cruses te rijden, maar heeft Marja een scenic byway gevonden en een campground in het City of Rocks state park.
12 ft en 6 inches
Als we de grote weg afrijden en op de scenic byway komen staat er direct al een bordje dat we onderweg een brug tegen komen die maar 12 feet en 6 inches hoog is. Onze camper is 12 feet. Dus dat moet lukken, met een speling van 15 centimer. Maar ja je weet het maar nooit.
Maar voordat we daar komen wordt de omgeving heel anders dan we langs de freeway hebben gezien. De weg waar we nu op rijden mag inderdaad de titel van scenic byway dragen. Wat een mooie weg is dit weer. Tom is het er niet zo mee eens en wil ons steeds laten keren. Hij wil ons zelfs een paar keer gewoon het veld in sturen om ons maar te kunnen laten omdraaien. Dat doen we natuurlijk niet. Daar hebben we nu juist voor gekozen.
Op een gegeven moment komen we bij de brug aan die al was aangekondigd. En daar staat op dat de doorgang 12 feet en 8 inches is. Nou dat scheelt weer vijf centimeter. Dus dat is een pak van ons hart. Je zal maar moeten terugrijden!
Dan blijkt een stukje verderop dat er nog een tweede, vrijwel identieke brug is van dezelfde afmetingen bovendien. Dus ook hier geen problemen.
1000 bochten weg
En dan zijn we bijna aangekomen bij de weg die ik al de 1000-bochten weg ben gaan noemen. Wat een schitterende weg is dat, maar wat een gedraai. De bochten volgen elkaar zo snel op (links-rechts, links-rechts, links-rechts) dat er af en toe zelfs geen recht stuk tussen zit. Ik ben dus vrijwel constant aan het stuur aan het draaien. Bijna fitness.
Af en toe willen we ook een mooi plekje opzoeken om mooie plaatjes te schieten. Dat valt alleen niet altijd mee, omdat er nou eenmaal langs dit soort wegen niet veel ruimte is voor parkeerplaatsen. Maar een paar keer is het toch aardig gelukt.
En dan opeens - ik zie het eerst niet want ik draai weer net een bocht in naar links, dus ik moet opletten of er geen tegenliggers aankomen - een hert. Aan onze kant van de weg, waar het eigenlijk geen ruimte heeft om weg te komen. Marja roept: hert, hert, herrrrt. Ik vol in de remmen, want meteen begint dat dier met drie hupjes met alle vier de poten tegelijk de lucht in te proberen weg te komen. Dan volgt een kort drafje naar de overkant van de weg en het bos in. Marja had jammer genoeg niet genoeg tijd om de camera te pakken en een mooie foto te maken.
Maar gelukkig zat de motorrijder ver genoeg achter me toen ik zo hard moest remmen. Maar ja we hadden al genoeg dooie beesten gezien vandaag, Dus ik wil er zeker niet eentje op mijn geweten krijgen. We hebben zeker zo’n 4 tot 5 dooie coyotes langs de weg zien liggen. Echt jammer. Een levende hebben we helaas nog niet gezien.
Intussen slingert de weg vrolijk verder de berg op en er weer af.
Gieren
En dan komen we in het gebied van de gigantische yuca’s en de gieren. De gieren? Ja, de gieren. We zien namelijk onderweg heel veel roofvogels in cirkels rondzweven. Bij een soort vuilinisbelt waren het er misschien wel een stuk of zes, zeven tegelijk. En op een gegeven moment ziet Marja een vogel in een boom zitten. Ik stop zo’n beetje midden op de weg (gelukkig was het niet zo druk) en zij maakt een foto. Blijkt dat ze een gier heeft gefotografeerd. Echt wel bijzonder. Dus die hebben we ook weer aan onze galerij wild-life kunnen toevoegen: een gier. Later vandaag zal daar nog bij komen de blauwkoppige sprinkhaan, een forse jongen dat kan ik je verzekeren.
Ook de yuca’s zijn forse jongens (of meiden, dat weet ik niet), die allemaal met gigantische uitlopers kennelijk in bloei staan. Die willen we eigenlijk ook nog wel op de foto zetten. Maar of zit er net op de goeie momenten een auto achter ons, of de zon is net even weg achter een wolk. Dus dat lukt niet helemaal.
City of rocks state park
Dan zijn we zo langzamerhand - het is een lange rijdag geworden - aangekomen bij de zijweg naar de campground. Eerst twijfelen we nog even of er in dit State-park wel een campground is, maar dan zien we in de verte een paar campers staan. En de plek waarnaar het park genoemd is: City of Rocks. Ook weer een bizarre plek. Midden in een omgeving, met yuca’s, lang gras en nog wat meer groen spul, zie je ineens een verzameling rotsen, rotsblokken bij elkaar liggen waarvan je je afvraagt waar die ineens vandaan zijn gekomen. Echt een bijzondere plek om te camperen.
Vooral ook omdat we onze beste vriendjes van vorig jaar: de kolibri’s weer terugzien. Wat een geweldige beestjes zijn dat toch. Het lijken af en toe wel straaljagers zoals ze door de lucht scheren. Omdat hun vleugeltjes zo snel gaan lijken het wel vleugels van een vliegtuigje.
Miljarden sterrenen huilende coyotes
En wat deze plek verder zo bijzonder maakt, laat de avond zien. Als de zon onder begint te gaan zien we de eerste sterren. Maar wat we zien als de zon helemaal onder is en de maan nog niet op, tart echt elke verbeelding. Dat kun je iemand niet vertellen, dat moet je gezien hebben. De Melkweg waar wij deel van uit maken, vlak boven ons. Een ongrijpbare hoeveelheid van sterren, die grote indruk op ons maakt. Wat stellen wij dan eigenlijk nog voor.
Een aardige bijkomstigheid is dat we worden getrakteerd op een concert van coyotes in de omgeving. Links, rechts, voor ons: we horen ze overal om ons heen.
In de tussentijd hebben we ook heel veel moeite moeten doen om zo’n kant en klaar zakje kooltjes aan het gloeien te krijgen voor onze steak van vandaag. Uiteindelijk na een kwartliter firestarter, aanmaakhoutjes en een paar van onze eigen briquetten lukt het dan toch om onze steak gaar te krijgen.
Daarna genieten we nog even van de stilte op de campground, alhoewel er eentje is die daar kennelijk niet zo’n behoefte aan heeft, want die heeft zijn airco nog staan loeien. Jammer. Maar het maakt de stilte er nauwelijks minder om, met al het getjirp (of hoe noem je dat?) van al die krekels.
Dan is het weer tijd voor het verslag van vandaag en bedtijd.
En morgen willen we echt vroeg wegrijden, dan zien we misschien ook eens een keer een coyote of een hert of zo
