Vannacht is de temperatuur aardig gedaald en als we vanochtend opstaan staat er een straffe koude bries. Ondanks het vroege zonnetje is het dus toch wel fris. Daarom snel alles losgekoppeld en op weg naar Dennies voor weer een lekker Amerikaans ontbijtje. Toch wel opvallend iets dat ontbijt in Amerika. Het is nu natuurlijk wel zaterdag (wat? Zaterdag al weer?) en daarom misschien extra druk. Maar ontbijten is hier iets wat ook heel veel buitenshuis gebeurt. Kom daar in Nederland eens om.
Albuquerque
Na het ontbijt de grote weg (freeway) op richting Albuquerque. Opvallend is dit keer het grote aantal vrachtwagens dat ons tegemoet komt, maar ook passeert. Want ondanks dat ik er voor mijn doen een aardig gangetje in heb van wel 60-65 mile vliegen die grote jongens me met een noodgang voorbij. En het maakt ze niet uit wat ze er achter hebben hangen. Op een gegeven moment moest ik nog een aardig eind voor Albuquerque een supertransport met een begeleidingsauto voorop passeren. En daar moest ik ook nog flink gas voor geven. Maar toen ik bij Albuquerque de grote weg afging ging dat transport me zomaar weer voorbij.
In Albuquerque (wat een naam zeg: ik kort het hierna wel af tot Alb) aangekomen gaan we op zoek naar de camping die Marja thuis al had uitgezocht: El Rancho. Na een korte omweg (Tom was weer eens niet helemaal duidelijk in zijn aanwijzingen) reden we om ongeveer 10 voor 11 de campground op. Wij richting office om te kijken of er nog een plekje is. Gesloten, ondanks dat er op een kaart achter het raam staat dat ze van 8 tot 12 open zouden moeten zijn.
Gelukkig weet Marja raad: een paar mijl verderop is een KOA-campground. Dus ingestapt maar weer en naar de KOA. Daar liep alles op rolletjes en worden we door een waarschijnlijk gepensioneerde meneer in een golf-karretje naar onze plek gereden.
Als ik daar de ijskast wil bijvullen met o.a. blikjes frisdrank, valt er een blikje op de grond, barst open en begint alle kanten op te sprietsen. Gevolg: plakkerige benen, plakkerige kleren en slippers. Dus maar snel even douchen.
Sandia Peak Tramway
Daarna gaan we naar de langste kabelbaan van de wereld: de Sandia Peak Tramway. Waarom die Amerikanen dat een tramway noemen is mij een raadsel, maar Allah. En die tramway brengs ons in een klein kwartier van ongeveer 6700 feet (ca. 2100 meter) naar bijna 11.000 feet (dus 3300 meter). En als je dan bedenkt dat je daar op de hoogste top in de buurt staat en dus aan alle kanten uit kunt kijken kun je je voorstellen wat een uitzicht of liever uitzichten dat geeft. Na een klein uurtje staan we weer beneden. Onderweg naar beneden overpeinzen we dat het toch wel gaaf zou zijn om de trail vanaf de top naar beneden eens een keer te doen. Dat kost je dan wel zo’n vier tot vijf uur (en in mijn geval misschien wel zes uur), maar het lijkt me een geweldige hike. Als we met de “train” naar beneden gaan zien we toevallig ook een paar mensen langs dat pad naar beneden lopen.
Terug naar het centrum en op zoek naar Old Town Alb. Onderweg valt het ons op dat als je hier met de fiets bent en verder wil met de bus, je je fiets op een fietsenrek voorop mee kunt nemen. Wat een service zeg. Zie dat in Holland nog niet gebeuren.
Old Town Albuquerque
Old Town Alb is trouwens nog een aardig eindje rijden. We komen ook nog langs het fairterrein, waar het razend druk is. Natuurlijk zit ik in de verkeerde baan en moet ik zien een baantje op te schuiven. Maar dan blijkt maar weer eens hoe gedisciplineerd men hier in Amerika rijdt. Want op het moment dat we bij het stoplicht wegrijden doe ik mijn richtingaanwijzer uit naar links en word ik zonder enig probleem er tussen gelaten. Ook dat zie ik in Nederland niet gebeuren. Daar duwt men het gaatje het liefst zo snel mogelijk dicht. Zo vragen we ons ook af of de regel met het stoppen bij kruisingen met stopborden in Nederland ook zou werken: wie het eerst bij de kruising aankomt en stopt ook weer als eerste mag doorrijden. Of het nou rechtdoorgaand, afslaand verkeer of wat ook is. Ik heb er een hard hoofd in.
Intussen is het trouwens aardig druk geworden op Central Avenue richting Old Town. Maar uiteindelijk weten we een plekje te vinden voor de camper. We betalen voor twee plekken omdat er geen RV-plekken zijn. Later zien we dat er aan de andere kant van Old Town Alb een speciaal parkeerterrein voor RV’s is. Dat stond helaas niet aangegeven. Maar het gaat allemaal goed.
Midden in Old Town staat een soort muziektent en daar is het aardig druk. Blijkt dat Navajo en Zuni-indianen daar een pow wow houden. Met een hoop gezang en drums. Geeft toch wel een wat bijzonder gevoel die muziek en dat gezang en te weten dat je hier een volk bezig ziet dat heel dicht bij de natuur staat. Opmerkelijk vind ìk dan ook dat deze mensen zich kennelijk toch in grote aantallen tot het christelijke geloof hebben gericht. Maar goed, dat is natuurlijk ieders recht.
Een eigen pony
Nadat we nog even een beetje hebben rondgesnuffeld en een schitterend beschilderd paardje uit de serie TRAIL OF PAINTED PONIES hebben gekocht, gaan we weer terug naar de camper en op weg naar de KOA (zoals wij zeggen de KOWA. De amerikanen spreken dat uit als Kee Oo Ee).
Marja maakt nog een paar foto’s van dat mooie paardje, terwijl ik een broodje met pastrami en kaas voor ons allebei klaar maak (ieder een broodje dus).
En daarna moet ik natuurlijk nog even vastleggen wat we vandaag gedaan hebben. Bij deze dus. Nu nog een paar bladzijden lezen en dan maar weer slapen, want we willen morgen vroeg gaan rijden: als alles goed gaat voor zevenen op pad.
