Trail Ridge Road vs Moki Dug way | van San Fransisco naar Denver

Ik heb toch geschreven dat de Moki Dug way de spannendste weg was die we tot nu toe gereden hebben. Ik kom daar toch een beetje op terug. Maar dat later.

Vandaag rijden we van Steamboat springs naar het Rocky Mountain National Park. We gaan 2 nachten staan op het Moraine Park campground, waar we vorig jaar ook een nacht hebben gestaan.

De weg die we rijden is jammer genoeg een beetje druk. Ik moet regelmatig even aan de kant om een rijtje snellere auto’s even te laten passeren. Daar hebben ze hier de turn-outs voor. En vandaag voor het eerst meegemaakt dat een Amerikaan dan toch wat geirriteerd raakt als hij achter een langzamer voertuig komt te rijden. Meestal gaat men er gemoedelijk een eindje achter rijden en wacht men rustig af tot er mogelijkheid tot passeren is of dat je aan de kant gaat. Maar goed: de weg van vandaag voert ons langs de schitterende herfstkleuren van de Rocky Mountains. Bijna letterlijk om stil van te worden en moeilijk om te beschrijven. Al die kleuren die op je af komen, van groen, donkergroen, geel, donkergeel, geel-rood, lichtgeel en meertjes er tussen door. Je moet het gezien hebben.

Onderweg zijn we ook nog steeds op zoek naar een pompstation die ook propane voor ons heeft. De koelkast en de verwarming draaien namelijk op gas en die tank is nu nog maar half vol. Nou hebben we niet zoveel dagen meer (terwijl ik naar de hoge tonen van een Elk zit te luisteren), maar het zou toch vervelend zijn als je zonder kwam te zitten. Maar het zit niet mee. Bij de campground waar we vanochtend wegreden hadden ze het wel, maar was er niemand die met het tanken kon helpen (want dat mag je niet zelf) en bij een ander tankstation waren ze “out of”. Morgen maar even in Estes Park kijken.

En dan komen we bij de Trail Ridge Road. De weg die tot 3700 meter hoog gaat. Het eerste stuk valt nog wel mee, nog niet zo stijl en aan weerszijden nog redelijk vlak. Maar hoger zijn er stukken waar voor de winter al stokken langs de weg staan om aan te geven waar de weg is als er veel sneeuw ligt. En die stokken komen soms boven de camper uit. Maar dat zijn ook stukken, waar je aan de rechterkant van de camper langs hellingen naar beneden kijkt, die nog net niet loodrecht zijn, maar toch zo steil dat als je daar afrijdt je wel een paar keer over de kop zal gaan. Niet goed voor je. En, anders dan bij de Moki Dug way staan hier alleen maar die palen (5-6cm doorsnee) langs de weg. Nou die houden je echt niet tegen. Je probeert dus zover mogelijk naar het midden te rijden en zover mogelijk van het randje. Maar omdat het nogal druk is (en dat is een understatement) valt dat niet altijd mee.

En wat ook anders is, is dat de Moki Dug way maar een mijl of 5 is. Deze Trail Ridge Road is misschien wel 30-40 mijl lang. Er komt dan ook best wel een gevoel van opluchting als je in de gaten krijgt dat je weer een beetje “onderaan” bent aangekomen.

Zoals ik net al zei was het nogal druk. Nou, het was bijzonder druk daar op die Trail Ridge Road. Het was af en toe bijna filerijden. En de parkeerplekken en bij het visitor-center stond het werkelijk barstens vol. Echt niet normaal.

Maar wat helemaal bizar is, is wat we zagen toen we aan de kant van onze campground beneden aankwamen. Daar zitten namelijk die Elks die elk (:)) jaar daar in de bronsttijd hun strijd komen uitvechten voor de vrouwtjes. En het was op deze zondag kennelijk Elk-kijk-dag. Want op een bepaalde plek waren een aantal Elks gespot en daar stond het werkelijk stampend vol.

En ondanks de waarschuwingen om wildlife niet te benaderen, waren er heel veel mensen het veld in gelopen om dichter bij te komen. Nou zijn die Elks kennelijk wel wat gewend, want die trokken zich echt nergens iets van aan. Ook al worden ze aan alle kanten door mensen omringd, ze blijven gewoon doorgaan waar ze mee bezig zijn. Maar we konden er dus op een bepaald moment gewoon even niet door.

Ik hoop dat het de komende dagen toch wel een beetje rustiger wordt, want op deze manier is wildlife spotten niet echt leuk meer. Dan wordt het bijna een soort open zoo-gebeuren.

Vanavond maar weer eens een steak gebbqued met wat baked beans erbij. Lekker hoor. En daarna weer ff lekker fikkie gestookt. Maar het begint hier toch aardig af te koelen. Dus toen het vuurtje een beetje laag begon te worden, toch maar snel geblust en naar binnen, waar de temperatuur aangenamer is. En voor vannacht de heater maar aangezet, want stel je voor dat het gaat vriezen.

Overigens dachten we dat onze plek een geweldige plek was om Elks te zien. Aan een weide waarop je zou mogen verwachten dat een kudde Elks zich tegoed zou doen aan het gras daar. Welgeteld twee Elks hebben we gezien. En dat waren dan twee jonge mannetjes, die uit de groep zijn geknikkerd en het zelf moeten zien te rooien. Wel klinken steeds de kreten van de grote jongens vanaf de andere kant van de campground. En we horen ook coyotes huilen. Nu nog het gegrom van een beer erbij en het plaatje is compleet.

Misschien dat we morgen bij het wakker worden een kudde voor onze camper zien grazen.

Morgen dus even naar Estes Park en dan nog een paar dagen en dan zit het er weer op.

Maar voor die tijd nog een paar dagverslagen.