15000 km schadevrij – Elks in the morning – ontbijt met donuts

Net weer ff te laat op (half zeven of zo, jaah das te laat) en ook geen Elks of Muledeer in onze achtertuin bij de campground. En daar hadden we deze plek nu juist voor uitgekozen omdat ie zo geschikt leek om wildlife te zien. Maar we besluiten toch met de camper naar een paar plekken te rijden waar we ze nog wel kunnen zien. Als we dan de campground afrijden, zien we ineens een heleboel mensen rondom hun tenten staan. En verdomd, daar staan gewoon Elks midden tussen de tenten. In de B-loop. Dus als we hier nog een keer terugkomen dan gaan we in die loop staan. Zul je zien dat ze dan wel op de weide komen waar we nu bij staan.

We rijden verder naar de Bear-lake road, waar ook nog een paar Elks staan. Maar hier gebeurt niets spectaculairs. Daarom keren we de camper en rijden naar Estes Park, waar we bij de McDonalds een ontbijtje pakken en Marja nog wat kan uploaden met de Hot-Spot. Een Starbucksje verder besluiten we langs de North-Entrance het park weer binnen te rijden. Daarvoor stoppen we ook nog even bij het Fall river visitor center (met souvenirwinkel er naast). Daar hangen een paar mooie vesten, maar die kosten ook wel aardig wat. Zo’n $ 160 en dat is met de huidige koers toch nog een aardig bedrag. Bovendien vraagt Marja zich af of dit een vest is dat je thuis ook nog wel zal dragen.

We rijden op de ingang van het park af en dan moet je tussen een paar (soort van) tothuisjes door. Daar moet je je pas laten zien en dan mag je door. Bij het aanrijden moet je heel goed oppassen dat je met je spiegel of de cap-over niet tegen zeg maar de dakgoot van zo’n huisje aanrijdt. Dat gaat goed. Ik toon onze pas en we kunnen doorrijden. En dan horen we ineens een schurend en bonkend geluid. Ik zit zo op het huisje aan mijn kant te letten, dat ik even het huisje aan de rechterkant uit het oog verloren ben. Om het linkerhuisje niet te raken, heb ik net even teveel naar rechts gestuurd. Snel de camper aan de kant en kijken wat er geraakt is. Blijkt de stang van het zonnescherm te zijn, die net een hoek van het huisje heeft geraakt. We gaan gelijk poetsen om te zien of we het bruin dat er op zit kunnen wegpoetsen. Voor een groot deel lukt dat, maar er zit ook een deukje en wat krassen in en op die stang. Die huisjes stonden ook wel erg dicht bij elkaar. Nou ja maar zien wat ze daar bij het afleveren van zeggen.

De middag doen we ff niets behalve kijken of het scherm nog verdere schade heeft opgelopen. Dat valt gelukkig mee. Tegen de avond willen we toch nog even kijken of er beneden in de Valley misschien nog wat te beleven valt. Net buiten de campground is het al weer een drukte van jewelste. Dus de camper ook maar weer aan de kant gezet (dan hebben we nog geen kilometer gereden). En daar blijkt een bull-fight aan de gang te zijn. Een goeie plek zoeken om te filmen en een paar actiefoto’s te maken. In de hectiek draait Marja het indrukken van de knop op haar cam-corder om. Dus als ze denkt dat ze staat te filmen staat ie uit en andersom. Gevolg dat de mooie beelden die ze zag op het schermpje helaas niet worden opgeslagen. En uiteindelijk heeft ze een twee seconden beeld van dit gevecht. Jammer maar niks aan te doen. Ik zie ondanks de drukte nog kans op een paar mooie plaatjes te maken. Marja heeft aardig de ziekte in. Het zou ook wel een erg mooi filmpje geweest zijn.

’s-Avonds maar weer een steakje op de barbecue gelegd met een lekker bbq-salade erbij. Als we zitten te wachten tot de kooltjes heet genoeg zijn (het is inmiddels al vrijwel helemaal donker) hoort Marja geluiden van de weide afkomen. Het klinkt als geweien die tegen elkaar aantikken, maar ook als dieren die staan te grazen. We kunnen alleen niets zien. En omdat een van de rangers bij onze aankomst gisteren heeft gewaarschuwd voor “increased bear-activity” vragen we ons af of we daar misschien mee te maken hebben. Toch een beetje een vreemd gevoel. Maar als er dan een auto passeert die met zijn lichten even over de weide schijnt zien we dat we ons geen zorgen hoeven te maken: het is maar een kudde mule-deer.

Overigens hebben we deze middag aan het eind ons derde buitje van deze vakantie, met zelfs een heuse donderslag er bij. Maar dat is ook al weer snel voorbij en mag eigenlijk het predikaat bui niet hebben.

Om de kans te grijpen dat we misschien nog zo’n bullfight kunnen filmen sta ik vanochtend al om half zes naast het bed. Marja slaapt nog. Ik kijk even naar buiten en zie dat het nog niet licht begin te worden, dus besluit ik nog even onder de warme dekens te kruipen. Maar echt slapen doe ik niet meer. Om vijf voor zes kruip ik er daarom maar uit. Marja vraagt wat ik doe. Nou, gister had je gezegd dat je er vandaag vroeg uitwilde om vroeg naar “beneden” te lopen om te zien of we nog wat kunnen filmen. Oh is dat zo.

Om half zeven lopen we, gewapend met de cam-corder op statief en de fotocamera het stukje naar de plek waar gister dat gevecht plaatsvond. Nog geen leven. Een eindje verder zien we een bull met een stuk of acht vrouwtjes aan de kant van de weg staan. In eerste instantie durven we niet goed door te lopen. Hij doet nl/ erg zijn best om zijn harem bij elkaar te houden. Maar als hij wil oversteken blijven een paar van de vrouwtjes achter. Dus weer terug naar die kant en dan blijven er aan de andere kant weer een paar staan. Het stel loopt vervolgens een heuveltje op en wij kunnen weer verder. Al snel begint het weer aardig druk te worden. Dan hebben we het over even na zevenen volgens mij. En er lopen jongens tussen met kanonnen van lenzen, gecamoufleerd en al, dat wil je niet weten. Er komen ook steeds auto’s bij. En als we een beetje dat heuveltje gerond hebben zien we dat de Elk en zijn harem waarschijnlijk daar de weg wil oversteken naar de grote weide daarachter. Maar al die mensen met hun camera’s en al die auto’s blokkeren eigenlijk zijn pad. Dan lopen er twee vrouwtjes toch naar de andere kant van de weg en hij er achteraan. Maar dan blijven er weer een paar dames achter. En de terugweg is zo langzamerhand helemaal afgesneden voor hem. Uiteindelijk heeft ie dan nog twee van de vrouwtjes bij zich in de buurt. Of hij zijn harem later weer compleet kan maken weten we niet. Maar ik heb bijna een beetje medelijden met hem, dat al die mensen hem in de weg staan om een goeie bull te zijn. Ze zouden wijzer moeten zijn.

Voordat we alles installeren lopen we eerst naar de stable vlak naast de campground, want we willen vandaag gaan paardrijden. Tenminste Marja gaat paardrijden en ik ga proberen er niet af te vallen. Het is voor mij de eerste keer, terwijl Marja (wel al weer wat tijd geleden) 30 jaar heeft paardgereden. We spreken af voor ‘s-middags één uur.

Daarna weer terug naar de campground, camper installeren, een paar wassen draaien (dat moet ook gebeuren) en ons weer eens lekker opfrissen en aankleden voor de rit van vanmiddag.

Om ongeveer half een melden we ons bij de stable. We moeten een paar verklaringen ondertekenen over hoe goed we zijn, dat we geen helm willen dragen e.d. Dan is het tijd om de paarden te zadelen. De jongens en meiden die dat doen nemen er hun tijd voor. We horen laater van onze gids, een meisje van 18, dat ze 90 uur in de week werkt. Dus we kunnen ons daar iets bij voorstellen.

Eerst gaat de groep die een 3-uurs rit gaat maken van start en dan zijn wij aan de beurt. Als de paarden gezadeld zijn ben ik als eerste aan de beurt om het paard dat ze voor me hebben uitgekozen te bestijgen. Daarvoor wordt er een klein opstapje naast het paard gezet, waar gelukkig iedereen gebruik van maakt, krijg je het advies om het paard bij de manen te pakken, een voet in de linkerstijgbeugel en je rechterbeen erover heen zwaaien. Eigenlijk net als bij fietsen alleen net ietsjes anders.

Na dit intermezzo rijden we Hierna rijden we naar Safeway (een soort Walmart) en kopen een paar lekkere donuts en een koffie bij Starbucks. Af en toe best een lekker ontbijtje. Als we onze eerste donut (ja we hebben er een paar meer gekocht) genuttigd hebben en de koffie op is rijden we toch maar naar de campground. Daar worden we door een man in een golfkart naar onze plek gereden. Maar die blijkt toch wel erg krap te zijn. Dus hij roept over de walkie-talkie het “front-office” op en geeft dit door. Dan krijgen we een andere plek toegewezen. Als er geen andere campers staan best een aardige plek. Maar het blijkt een campground te zijn, waar alles wel heel erg op elkaar wordt gestopt. Nou is het maar voor één nacht, dus is het voor ons geen probleem. Maar je zou hier niet langer moeten staan.

Gelukkig zijn het hele rustige paarden. Dus het gaat “perfect”. Daarna is het wachten op de anderen, voordat we op weg gaan. Marja komt direct achter de gids te rijden en ik daarachter. De rest volgt. Al gauw zijn onze gids, Brandy (of Brendy, dat kon ik niet horen), en Marja druk met elkaar in gesprek. Ja wat wil je, twee meiden die gek zijn op paarden en er veel van afweten.

Het is even wennen hoe je moet zitten, maar het went eigenlijk al snel. Het pad dat we volgen is aardig steil, rotsig en bochtig. Maar de paarden weten hun weg te vinden, dus we hoeven ze niet veel te sturen. Af en toe, als ze een beetje wegglijden over de rotsen, of een diepere stap moeten doen is het wel even oppassen. Maar op een gegeven moment begin ik me al een aardige cowboy te voelen. Teugel in een hand, andere hand op de dij en rijden maar. Ik realiseer me natuurlijk dat wat we doen nog niks met paardrijden te maken heeft. Alhoewel een eindje verderop wordt het interessant. We zijn al aan de terugweg bezig naar beneden als Marja ineens- denkt ze – een rode kat ziet. Maar bij de receptie van de campground lag een foto van een bobcat die een keer op de campground was gesignaleerd. Is het dat dan misschien. Maar dan ziet ze ineens de kwastjes op zijn (wat even later een haar blijkt te zijn) oren. Dus is het een lynx. Marja stopt haar paard. Ze weet hoe dat moet, wurmt haar camera uit haar tas en probeert een paar foto;s te maken. Dan ineens zien we drie koppies van jonge lynxjes boven een rots uitsteken. Geweldig gewoon. Marja heeft er een paar leuke foto’s van kunnen maken.

Brandy (of Brendy) vindt het ook geweldig, kijkt op haar horloge (hoe lang hebben we nog) en vraagt dan ineens aan de groep of we ze van dichter bij willen bekijken. Natuurlijk wil iedereen dat. Maar we realiseren ons niet dat ze daarmee bedoelt, dat we van het pad afgaan, eerst een steile helling moeten afdalen om dan aan de andere kant weer een redelijk steile helling moesten beklimmen. Toen begon het ineens wel op paardrijden te lijken. Moest je bij het afdalen zwaar achterover hangen en bij het beklimmen voorover in de beugels en het paard aanmoedigen om door te gaan. Net echt. Boven aangekomen hebben we inderdaad nog een paar glimpsen van de beestjes opgevangen en heeft Marja nog een paar foto’s kunnen maken. Dat valt natuurlijk zittend op een paard niet echt mee. Na dit avontuur dalen we af naar de weg en begeven ons terug naar de stable.

Dit was echt genieten en we zullen zeker de volgende keer dat we in Amerika zijn weer ergens gaan paardrijden. Want dat is best wel bijzonder.

De rest van de dag valt bij dit paardrijden natuurlijk in het niet. We gaan ‘s-avonds in Estes Park wat eten, komen dan in onze 4e bui terecht, met wat stormachtige wind erbij. Maar ook deze bui is weer zo voorbij. Voordat we in een restaurantje belanden lopen we nog een zaakje binnen waar ze ook van die Painted-Pony paardjes verkopen. En daar staan wel weer een paar mooie exemplaren tussen. We besluiten er nog eentje te kopen.

Bij het restaurantje aangekomen dat we op het oog hadden, zien we dat het er binnen aardig uitziet. Dus stappen we naar binnen. Je wordt dan vervolgens door in dit geval een dame naar je plek gebracht. Dus wij verwachten dat ze direct na de ingang naar rechts zou gaan. Maar ze loopt een heel eind voor ons uit en we komen op een soort binnenplaats, waar ook wat tafeltjes staan. Het zal toch niet waar zijn. Nee gelukkig, ze loopt door een volgende ruimte in. Maar dan wordt het alleen maar erger. Dit lijkt een soort kantine met van die tafeltjes die je bij ons soms in cafetaria of friettenten aantreft. De dame die ons daar wilde neerplanten ziet aan onze reactie dat we daar niet gelukkig mee zijn en ik zeg tegen haar of het ook mogelijk is aan de voorkant, waar we onze keuze op bepaald hebben, een plek te krijgen.

Maar natuurlijk kan dat (??). Vraag je je toch af waarom ze je uberhaupt eerst daar naartoe brengen. Misschien was het aan ons te zien dat we touristen waren en dachten ze ons daar te kunnen droppen. Daar kwamen ze toch bedrogen uit.

Het eten was verder redelijk, overigens zonder tot amerikaanse proporties te komen, maar het was goed te eten.

Terug op de campground hebben we nog een toetje genomen (ijs). De ijskast moet zo langzamerhand ook leeg. En nu zit ik aan wat één van de laatste stukjes van deze vakantie wordt te schrijven. Nog een paar dagen en dan zit het er weer op.