San Francisco-day. Een dag van een klein beetje herkenning. Tenslotte hebben we hier aan het begin van onze trip (en dat is al heel lang geleden) ook al een dag rondgelopen.
Vanaf de campground stukje lopen naar het metro-station waarmee we naar Powell-street rijden. Daar kost het ons moeite ons te oriënteren, zelfs met een kaartje. Plotseling ontdekken we dat we bijna pal bij ons hotel voor de laatste twee dagen zijn uitgekomen. Dus lopen we even naar binnen om te vragen hoe vroeg we in onze kamer kunnen morgen en zo niet, of ze dan onze bagage even kunnen opslaan. Geen probleem zegt de dame achter de balie, die ik eerst nog even verkeerd begrijp (misschien word ik toch al wel een beetje doof, of lag het aan haar accent?).
3-daagse pas
Bij het visitor-center van de Muni hebben we een driedaagse pas gekocht. Daar kun je in alle metro’s, bussen, trams en zelfs de cable-car. 18 dollar kosten die passen en das echt geen geld. Als goede toeristen gaan we in de rij staan om in de cable-car te kunnen komen.
We komen terecht in de car die langs Lombard-street rijdt en die moet je toch ook gezien hebben als je in San Francisco bent geweest. Zoals we wel vaker meegemaakt hebben is er ook net één of twee busladingen mensen uitgelaten. Dus het duurt even voordat we aan onze foto’s toekomen.
Fishermans Warf
Fishermans Warf is onze volgende stop. Dat is niet zo ver lopen van Lombard street. Op een kruispunt staat een forse motoragent het verkeer te regelen. We vragen ons af wat er aan de hand is. Dan scheurt er een andere agent op motor over het kruispunt. Nog steeds geen idee wat er gaande is. Tot er een soort sleep aan komt rijden, waarbij een brandweerwagen wordt gesleept. Als die voorbijrijdt zien we dat daar mensen in zitten. Vreemd denken we nog, mensen in een brandweerwagen die gesleept wordt. Maar dan zien we de wagen die sleept pas goed en dan blijkt dat er filmopnamen worden gemaakt. Nu zijn we natuurlijk benieuwd voor welke film dit is. Die gaan we dan zeker zien (misschien staan we er zelfs op). En dit is al de derde keer dat we dit zien gebeuren. In Valley of fire waren ze met filmopnamen bezig en ook in Sea-world werd er volop met camera-apparatuur gesleept.
Na dit enerverende intermezzo lopen we verder naar de pieren. Onderweg kopen we nog wat souvenirs en nog een stuk of wat magneetjes (die deur kan straks niet meer open van het gewicht aan magneetjes dat daar aan hangt).
Daar gaan we ook lunchen. Marja wil graag de clam-chowder uitproberen. Ik hou me veiligheidshalve aan een zalm-burgertje.
Zeeleeuwen
We gaan uiteraard ook nog even bij de zeeleeuwen kijken en verbazen ons er weer over dat die beesten allemaal op het zelfde plankier willen liggen. Daarbij lopen (? Noem je dat zo) ze gewoon over die andere zeeleeuwen heen die al op zo’n plankier liggen. En dat terwijl op andere vlotten er nog voldoende plekken vrij zijn. Maar zelfs daar zie je soms een paar zeeleeuwen vechten. Waarschijnlijk om te bepalen wie de baas is op dat vlot.
Daarna nemen we de Cable-car weer terug naar het centrum. Deze keer zitten we op de bankjes waarop je een soort van aan de buitenkant zit. En koud dat dat was. De wind blaast daar namelijk dwars door heen. Ik heb zelfs op een gegeven moment mijn vest maar aangetrokken. En Marja besluit ter plekke dat ze een lange broek wil kopen. Die heeft ’s-ochtends optimistisch een korte broek aangetrokken. Wat op zich niet zo gek is want het is best wel lekker weer. Maar uit de zon en in de wind, dan wordt het toch wel wat frisjes.
Dus even bij Macy’s langs. Daar vindt ze een leuke levi’s spijkerbroek.
Trouwens een vreemde zaak dat Macy’s. Je vindt er afdelingen met dure kleren, maar ook afdelingen met normale prijzen.
Naar de camping
Omdat we de camper nog moeten opruimen en de koffers alvast moeten inpakken pakken we daarna weer de metro terug naar de camping. Tenminste de straat waaraan de camping ligt.
Een toch wat bijzondere rit. We stappen bij Powell-street weer op en dan vormen de passagiers een zeer gemêleerd gezelschap van allerlei rassen door elkaar. Het lijkt alleen of bij elke halte er blanken uitstappen en er alleen maar donker gekleurde mensen instappen. En als je op het laatst nog de enige twee blanken in zo’n metro bent, die duidelijk ook nog eens toeristen zijn dan geeft dat toch een wat benauwend gevoel. En het zijn ongetwijfeld allemaal gewone nette mensen.
Bij de camper teruggekomen beginnen we al snel met het beetje treurige inpakken van de koffers. Morgenochtend vroeg moeten we de camper nog even soppen en dan kan ie terug naar Road Bear. En dan hebben we nog bijna twee dagen en nachten in dat luxe hotel in San Francisco. Als het morgen mooi weer is willen we nog een keertje gaan fietsen. Toch een leuke manier om de omgeving een beetje te bekijken.
En wie weet hebben we dan nog een leuk eindverslagje voor jullie klaarliggen.
