Zoals bijna elke dag willen we vroeg rijden, omdat we dan de meeste kans hebben om wild te zien. Vandaag lukt dat ook. En wat voor een “wild”. De eerste mis ik maar net, maar het is te laat om te stoppen. Bij de tweede kan ik stoppen. Marja springt uit de auto, maar kan niet snel genoeg scherp stellen voordat er auto’s van de andere kant komen. En dan is het te laat: het “wild” wordt door een tegemoetkomende auto geplet. Bij de derde lukt het wel: de tarantula is al bijna aan de kant van de weg als we hem spotten. Opnieuw springt Marja uit de auto en maakt een paar aardige foto’s van dit toch wel bijzondere beestje.

Als we verder rijden zien we nog wel een stuk of vijf van die beestjes over de weg schuifelen. Tja, migration-time zoals een Amerikaan laatst tegen ons zei. Maar niet zo slim om dan in een redelijk sloom tempo de weg over te steken. Maar ja, als dat op je weg ligt?!

Vandaag komen we ook weer over de Rio Grande Gorge Bridge. Die trilbrug, waar we nu alleen maar overheen hoeven te rijden. Aan de andere kant stoppen we bij het recreatie-area van de brug. Daar kunnen we een stukje van een trail aflopen en zo een betere shot van de brug maken. En het toeval wil, dat er achter de brug ook nog een aantal ballonnen de lucht in gaan. Dus die kunnen dan tegelijk op de foto.

Verder richting Great Sand Dunes national park, want daar rijden we vandaag naar toe. En als ze hier zeggen Great Sand Dunes dan zijn het dat ook. Als we in de buurt komen, zien we ze al van een afstand van zo’n 20 mijl liggen. Leunend tegen de bergen daar achter. Op die afstand heb je nog geen idee hoe hoog die dingen zijn. Maar hoe dichter bij we komen, hoe meer dat begrip begint te dagen.

Eerst even bij het visitor-centre langs en dan op weg naar de camping. Het is weer een first come first service campground, dus je moet wel zorgen dat je een plekje hebt. Dat lukt. En dan wordt de strijd aangegaan met de duinen. We rijden naar het parkeerterrein daar vlak bij en ik trek mijn wandelschoenen aan. Marja loopt op haar slippers.

Maar voordat je bij die duinen kunt komen, moet je eerst nog een brede zandvlakte over, waar ook nog eens een - nu droge - rivierbedding in ligt. Dit levert Marja wat probleempjes op. Er liggen nl. heel veel stenen en steentjes op dat stuk. En met slippers lopen in dat zand is niet lekker, maar zonder slippers lopen al helemaal niet.

Het hoogste duin waar wij tegen aan kijken (er ligt een nog hogere daar achter) is al 198 m hoog. 198 meter. Ja dat is een partij hoog. En als je dan bedenkt dat we toch al op een hoogte van boven de 2000 m zitten, dan kun je je voorstellen dat zo’n klim, op zo’n hoogte niet meevalt. We komen dan ook niet verder dan 1/3 van de hoogte schat ik in als we het opgeven en besluiten terug te gaan. Moet wel geweldig zijn om op die top te staan en de omgeving te bekijken. Maar ja je kunt niet alles hebben.

Doet me gelijk denken aan onze duinen, die soms misschien wel 20 meter hoog steken en dan al indrukwekkend leken. Deze zijn dus 10 x zo hoog.

Volgens de folder wordt dit zand uit de bergen meegevoerd met het ijs-smeltwater via die rivier waar ik het over had. En als deze dan in de droge tijd droog valt, wordt dat zand vervolgens door de wind weer teruggeblazen en hebben ze in de loop der tijd deze geweldige zandduinen gevormd. Bizar.

Dat we zo hoog zitten doet ons ineens realiseren waarom de wolken hier af en toe zo laag lijken te hangen. Als in Nederland de wolken zeg op 2000 meter hangen, dan hangen ze ook op 2000 meter en soms net iets meer als je in een diepe polder zit. Hier zit je zelf al op 2000 meter. Dus als de wolken hier op 2000 meter hangen zit je er midden in.

Tegen de avond lopen we nog een stuk van de Dune-overlook-trail om te kijken of we mooie foto’s van de zonsondergang kunnen maken. Wel een beetje eng, want het is hier black-bear country. Dus we lopen wel een beetje meer om ons heen te kijken dan anders. Intussen heeft Marja een stok gevonden en loop ik met een steen in mijn hand. Gelukkig lopen we geen beer tegen het lijf. Wel zien we twee herten tussen de bosjes staan grazen, die overigens weer snel verdwenen zijn.

We lopen deze trail niet uit en keren om. We zijn overigens een beetje te vroeg voor de zonsondergang, dus lopen we vanaf de campground nog een stukje richting de Dunes.

Het wordt alleen geen spectaculaire ondergang, ook al door wat bewolking die de zon eerder laat verdwijnen dan eigenlijk de bedoeling was.

Terug bij de camper maar weer eens een steak op het vuur en daarna nog een kampvuurtje gestookt. De sterrenhemel is ook weer heel indrukwekkend.

Storend is wel een beetje dat een eind verderop kennelijk weer een klas schoolkinderen kampeert, die Do-re-mi uit de Sound of Music (grrrrrrrrrrrrrrr) luidkeels met elkaar en hun begeleiders zitten te zingen. Dat is al de tweede keer op zo’n natuurcamping dat we dit hebben. In Black Canyon of the Gunnison State Park gebeurde het ons ook al, dat er een schoolbus met gillende kinderen werd losgelaten.

Vandaag weer vroeg op stok, omdat we morgen zeker vroeg op pad willen om zo de meeste kans op het zien van wildlife te hebben.

’s-Nachts worden we (helaas) niet wakker gemaakt door een rond de camper snuffelende beer. De score voor bear-sightings: nog steeds 0.