Heb ik het trouwens al eens over de wegen gehad? Niet echt he. Maar bij deze dan. Soms zijn er hele stukken weg, waar zowel dwars als in de lengterichting van die zwarte (slingerende) strepen lopen. En het voelt aan of deze bovenop de weg liggen. Lekkkkeeerrrr rrrijdddennnn hoorrrrrr. En we vroegen ons al af of ze hier echt spleten in de weg opvullen, maar konden ons dat niet goed voorstellen. Vandaag hebben we het bewijs gekregen. Op een stuk zijn inderdaad een aantal wegwerkers bezig met teer spleten op te vullen, met de aparte patronen als gevolg. Dat terwijl vóór dit stuk de weg op zich niet zo slecht is. Marja zegt nog: ze maken het er alleen maar slechter door. Het met elkaar praten in de camper is dan ook bijna niet meer mogelijk, door het gerammel dat dat gehots en gebots veroorzaakt.

Onderweg naar en in Amboy zien we ook nog – zeg maar – het andere Amerika. Lange wegen met daarlangs op heel veel plekken toch wel bouwvallen van huizen. Veel daarvan staan ook leeg. Misschien dat dit in de vakantie-periode anders is. Opvallend zijn ook de soms langere rijen brievenbussen die langs de weg staan, waarvan de huizen ver weg van de hoofdweg staan. Overigens staan die dan langs straten die bijvoorbeeld Clinton-avenue heten (of zoiets). En als je dan in het voorbijrijden opzij kijkt is het gewoon een zandweg. Op het moment dat ik dat zeg zien we ook een bordje staan dat de lading beter dekt: Sandy road

Elke hoek die we omgaan betekent overigens dat we weer een even lange weg voor ons hebben liggen. En dit keer niet ‘winding’ maar gewoon rechtuit tot de volgende hoek.

Op een gegeven moment komen we weer bij wegwerkzaamheden. Ditmaal niet het opvullen van spleten, maar het opnieuw asfalteren (tenminste daar lijkt het een beetje op) van de weg. Dit gebeurt op een weg die dwars door Lake Bristol gaat. Hoe kan dat dan zul je denken. Nou Lake Bristol is één van de vele meren in dat gebied die droog staan. En dan zie je ineens dat daar veel zout in het water of de grond zit. Zout dat kennelijk door de Chloride.comp wordt gewonnen. Dat zien we tenminste ergens langs die weg op een bord staan

Na een laatste bocht naar links volgt er dan nog één rechte weg richting Joshua Tree National Park. Marja zit klaar met de camera omdat we deze keer het bord van het park niet willen missen. En het lukt ons inderdaad, hoewel we op een bepaald moment denken dat we het tóch nog gemist hebben.

Spin

Tot vandaag: want in Joshua Trees rijden we op weg naar Jumbo Rock waar een camping ligt, waar we willen kijken voor een plek (daarover zo meer). Met een gezapig gangetje volgen we de bochten in de weg. Plotseling zie ik iets voor me op de weg bewegen, ik geef een ruk aan het stuur en ontwijk het wezen op het nippertje. Ik roep op hetzelfde moment: SPIN. Marja verstaat eerst spiegel en kijkt of ze zoiets op de weg ziet liggen. Niet natuurlijk. Tot ik nog een keer SPIN roep. Dan zegt Marja, he wat een spin, een grote? Jaaa, zeg ik. Nou stop dan, roept Marja. Dan zijn we natuurlijk te laat. Marja springt uit de auto en loopt/rent een eind terug om te kijken of ze de spin nog ziet. Ik rij intussen de camper een stuk achteruit en stap ook uit om een oogje te helpen. Maar helaas, we vinden het beest niet terug. Onverrichter zake stappen we weer in en rijden weer weg. Ik heb nog geen drie meter gereden of Marja roept: daar gaatie, daar gaatie!!! Gelukkig komt er op dat moment geen ander verkeer aan, zodat ik de camper half over de weg kan stoppen om Marja te laten uitstappen. Die rent onmiddellijk naar de plek waar ze de spin gezien heeft (thuis rent ze gillend de deur uit als er een spin van een centimeter groot wordt gespot). Ik kom er even later ook bij als ik de camper even fatsoenlijk langs de kant heb gezet. En ja hoor, een Tarantula. Werkelijk ongelooflijk. En het lijkt wel of ze zo groot ook minder eng zijn: ze lijken niet zo snel (alhoewel we dat niet zeker weten) en het enige dat hij (of was het een zij) leek te willen was terug naar zijn of haar holletje.