Gelukkig: de tweede kennismaking met Highway 1 verloopt een stuk beter dan de eerste. Ook al is het weer geen groot stuk dat we er over heen rijden. Het begint er op te lijken. Het is in ieder geval een stuk rustiger dan gisteren. En we begrijpen ook niet waar al die auto’s gister naar toe gingen.
Vanochtend waren we ook weer wat vroeger op. Marja heeft weer een paar shots van de zonsopgang en natuurlijk wilde ze mij ook weer laten meegenieten. Dus om een uur of 7 werd er op mijn slaapkamerraam getikt en moest ik even meekijken naar de mooie luchten. Toegegeven: het zijn dan ook altijd geweldige zonsopkomsten. En de foto’s daarvan doen het ook erg goed.
Boodschappen
Resultaat van dit alles is, dat we zo rond acht uur de campground in Malibu beach afrijden en rechtsaf Highway 1 opslaan. Eerste stop die is ingevoerd in de TomTom: Starbucks. Want zonder een lekkere bak koffie gaat het niet. En alleen bij Starbucks maken ze in Amerika lekkere koffie (of we moeten het zelf zetten in de camper). Gelukkig ligt die al vroeg op onze route. En daar zit waarempel ook toevallig een supermarkt. En we hebben nog wel wat boodschapjes nodig.
Nadat ik eerst de inrit naar het parkeerterrein weer voorbijschiet (tja die dingen hebben nu eenmaal een lange remweg) vinden we een plekje. Bij het boodschappen doen zien we dat je met een Value-card (Bonuskaart van AH) korting kan krijgen. Dus regelen we er een. Maar dan blijkt dat de supermarkt hoort bij de Safeways. Nou ja, dan maar twee kaarten. Misschien kan ik daar ook een set van gaan sparen, net als van de magneten.
Santa Barbara
Dan maar weer verder Highway 1 af richting Santa Barbara. Want daar willen we de pier even bekijken.
Als je door deze omgeving rijdt realiseer je je ineens, dat hier veel filmsterren wonen. Of in ieder geval een huis hebben staan. Dus zit je plotseling om je heen te kijken! Wie rijdt daar in die cabrio? Is dat een bekende? En wie heeft deze groene bak buiten gezet? Brad Pitt? (yeah right).
Dus in St Barbara de pier opgezocht (met die TomTom gaat dat allemaal heel gladjes). Gelukkig hier geen parkeerterreinen met van die haken om je banden lek te prikken. Wel voldoende ruimte. Maar als we dan de camper hebben neergezet komt er een mannetje op ons afgelopen (het lijkt wel alsof ze heel veel seniors hier dat soort baantjes hebben gegeven, om ze nog een beetje bezig te houden) die vertelt dat we met onze RV op de speciaal tussen de gele strepen aangegeven vakken moeten staan en dat we dan 6 (ipv 3 dollar voor een gewone auto) moeten betalen. Nou ja, eerlijk is eerlijk. We nemen ook twee plekken in. En Aldi bij de RoadBear had al tegen ons gezegd dat als we ergens parkeren met parkeermeters, we alle meters van de ingenomen plekken moeten vullen.
Bijzonder betaalsysteem
Het betaalsysteem is overigens wel bijzonder hier. In een grote kast zitten bij de nummers van de parkeervakken kleine gleufjes. Je moet dan dollarbiljetten driemaal dubbelvouwen en in dat gleufje duwen. En als je het laatste biljet er in hebt gestopt moet je dat met een soort steekijzertje nog even verder naar binnen duwen. Gelukkig had ik een vijf-dollar biljet, anders ben je een half uur bezig met het drievoudig dubbelvouwen van 6 losse ééndollar-biljetten.
De pier
We lopen de pier even over (daar kunnen zelfs auto’s rijden en parkeren) en schieten wat foto’s van pelikanen (die zullen we vandaag nog een aantal keren op de foto zetten) en zeehonden (proberen we tenminste). Daar blijkt ook dat het nog steeds lekker warm is. Volgens ons een graad of 28.
Solvang
Na de pier wijken we van onze route af om langs het plaatsje Solvang te rijden. Daar zit die paardenfluisteraar Monty Roberts waar we, als het kan, langs willen rijden. Maar eerst bezoeken we het plaatsje Solvang zelf even. Een bijzonder plaatsje (ik durf het geen dorp te noemen, hoewel het daar op lijkt. Maar voor hetzelfde geld is het een stad met 100.000 inwoners). Het is kennelijk ooit gesticht door Denen. Dat zie je ook terug in de namen van restaurants en hotels en van wat ze daar serveren (Smoregaardbraten of zoiets), maar ook Copenhagen zien we een paar keer terug.
De Hollandse bakker, waarvan Marja dacht dat die daar ook moet zitten, kunnen we niet vinden. Dan maar terug naar de camper en voor onszelf een broodje smeren. En wat drinken. Want hier lijkt het nog wel heter dan in St. Barbara.
Stijl en mooi
Wat ik nog vergeet te zeggen is dat als je van de kustweg afwijkt en een klein stukje het binnenland in rijdt, de omgeving heel snel verandert. En dan ten goede. Want ook hier is het weer erg mooi. En ook weer stijl. Dus ik heb af en toe weer een aardige sliert achter me hangen. Die probeer je dan af te schudden door van die turn-outs te gebruiken. Alleen weet je nooit hoe die er precies uitzien. Soms is dat een soort geasfalteerde uitwijkstrook, maar soms ook gewoon een plek waar wat ruimte is om je RV neer te zetten (of vergissen we ons nu schromelijk). Gevolg is dat we vandaag een keer hadden dat ik een plek zag waar ik zo’n 15 auto’s van me kon afschudden (oke ik rijd niet altijd zo hard, maar ik ben ook op vakantie he). Dus met ware doodsverachting razen we op het plekje af, gaan vol in de remmen (het stof waait op) en………….. dan zie ik dat twee meter verder zo’n geasfalteerde uitwijkstrook begint. Oke we moeten nog wel wat leren. Maar die auto’s ben ik in ieder geval kwijt aan mijn staart. Overigens heb je na twee minuten al weer een nieuwe staart. Waar die af en toe zo snel vandaan komen?
Als we Solvang (dat was dat Deense plaatsje, waar ik het een tijdje geleden over had), uitrijden komen we al snel bij de ranch van Monty Roberts. Maar de hekken zijn dicht, dus bezoekers worden kennelijk niet meer verwacht. Jammer. Ik had dat wel eens willen bekijken. Want er liggen daar een aantal best grote ranches, met van die mooie witte hekken langs de weiden en de toegangsritten. Zoals je af en toe in die films of series ziet.
Pismo Beach
Dus zetten we met de snelste route koers naar Pismo Beach, onze eindbestemming van vandaag. Dan zijn we netjes op tijd op de campground en kunnen we ook nog even tot rust komen.
Want ook al maken we in feite maar zelden echt lange rijdagen. We beginnen het inmiddels allebei toch wel te voelen. Met name bij het uitstappen na een tijdje rijden. Dan zijn we allebei toch een beetje stijfjes. Zou dat met de leeftijd te maken hebben? Bij mij waarschijnlijk wel. Maar Marja, die is nog zo jong. Of zijn het gewoon de weken die al achter ons liggen. Goh wat gaat dat uiteindelijk toch weer snel. En we moeten nu al ernstig ons best doen om te bedenken wat we die eerste week ook al weer gedaan hebben.
De snelste route naar Pismo Beach leidt ons weer via highway en freeway naar onze plaats van bestemming. Overigens is het rijden over die wegen, even los van al het gehobbel en gebobbel, meestal geen probleem. Dat systeem dat die Amerikanen hebben bedacht met het “keep your lane” is zo gek nog niet. Het geeft op zijn minst een rustiger beeld van het verkeer, waarbij al die auto’s allemaal netjes gewoon in hun baan blijven. Je ziet maar zelden dat een auto van baan verwisselt. En meestal ben ik dat ook zelf nog. Dat zit er nu eenmaal ingebakken dat je weer naar de meest rechtse baan moet als je bijvoorbeeld iemand gepasseerd hebt. Nou overkomt mij dat niet zo vaak (ik rijd immers niet zo hard, zoals ik net schreef), dus meestal zit ik al in die meest rechtse baan.
Wat weer niet altijd even handig is, omdat ze daar (en soms op het laatste nippertje) de afrit van de freeway van maken. Dan staat er ineens op één van die borden, dat het “exit only” is. En dan moet je toch weer naar links. Soms als je net had besloten weer naar rechts te gaan.
Bijna in een state park
Zo belanden we na Solvang nog bijna in een State Park. Ik denk nl. dat er een bordje staat voor een turn-out (weer een staart van 500m), maar dan blijkt dat het een afrit is. En dan ook nog zo een waarop staat: Right lane must turn right. Nou oké dan, dan maar even naar rechts en draaien en gelijk de weg weer op. Kost ongeveer anderhalve minuut.
Bij de camping aangekomen besluiten we nog even het strand op te gaan. Onze RV staat op nog geen 20 meter van een strandovergang (lijkt Nederland wel). We lopen nog even naar de zee om te kijken of een duik in de Pacific er nog inzit (voor de foto!). Maar als we het water over onze voeten laten stromen is al snel duidelijk dat we dat wel kunnen vergeten. Dat is nog kouder dan het water in Lake Powell. En dat was al koud genoeg van zichzelf.
Pelikanen
Dus vandaag geen foto’s van zwemmende Marja’s of Ko’s.
Wel veel van Pelikanen. Das nl. een tick van mij met die vogels. Ik vind het schitterend als die beesten op misschien niet meer dan 10 cm over het water scheren. En ik wist dat ze dat soms met een heel stel tegelijk doen. En daar heb ik zo tegen de avond geprobeerd een leuke foto van te maken. Dat zien jullie terug in de foto’s. En dat terwijl we er ook nog aardig wat hebben “weggegooid”.
Tot slot hebben we nog wat mooie (soms zelfs schitterende) foto’s gemaakt van de zonsondergang (al zeggen we het zelf) en zijn daarna teruggegaan naar de camper. We moeten tenslotte ook nog wat eten en nog een stukje werken
