We kunnen vandaag weer redelijk rustig aan doen. Er wordt nog een dag niet gereden met de camper. De Zoo van San Diego staat op het programma. Dus de verwachtingen zijn hoog gespannen. Er wordt immers van deze dierentuin gezegd dat het de mooiste van de wereld is.
Openbaar vervoer
We storten ons weer met doodsverachting in het openbaar vervoer. Gelukkig valt het vandaag mee en hoeven we niet zo heel veel haltes. Maar omdat je niet goed weet waar je moet zijn is het toch wel weer spannend. Want de aankondiging van de haltes door de chauffeur zijn niet altijd even duidelijk te verstaan. Moeten we er hier al uit, ik kom al overeind, nee toch niet. Zitten maar weer. Gelukkig zijn er een paar dames die kennelijk ook naar de Zoo gaan en die aan de chauffeur vragen wanneer ze er uit moeten. Ik hoor één van hen zeggen: We’re not there yet. Dus weer een beetje gerustgesteld.
Uiteindelijk stappen we nog een halte te vroeg uit en moeten we nog een stukje lopen. Maar het is weer goed weer. Er is geen mist meer, dus Marja heeft vanochtend de verkeerde broek aangetrokken, omdat ze dat wel verwacht had.
De dierentuin
Als we eenmaal in de dierentuin zijn zien we als eerste de flamingo’s. Oke daar maken we geen foto’s van. Die hebben we gister in Seaworld al gezien en op de digitale plaat vastgelegd. Verder maar. Naar de aapjes.
En dan begint al een vaag gevoel aan ons te knagen. De dierentuin is inderdaad erg mooi aangelegd. Daarbij is uiteraard dankbaar gebruik gemaakt van de ligging op glooiend terrein. Maar de verblijven waarin bijvoorbeeld de apen zitten ogen niet echt veel ruimer en gevarieerder dan een aantal dierentuinen in Nederland. Misschien is de dierentuin in Emmen, qua verblijven voor de dieren nog wel mooier.
En de dieren zijn hier vaak net zo aap-atisch als in andere dierentuinen.
Verder maar weer. Een hippo. Nee daar kunnen we geen foto van maken, omdat het glas waarachter hij in het water zit, teveel het licht breekt en bovendien nogal vies of bekrast is. Dat worden dus geen mooie foto’s.
Dan maar door naar de Okapi’s en de …. duikers. Dat laatste deel van de naam heb ik onthouden omdat het zo Nederlands klonk. Het eerste deel ben ik al weer vergeten. Maar misschien staat dat nog wel op de foto van de beestjes.
Een Amerikaanse vrouw wilde weten of één van die duikertjes het jong was van één van die Okapi’s. Dit terwijl redelijk duidelijk was dat deze dieren toch wel wat van elkaar verschillen. Ze had waarschijnlijk nog nooit eerder vreemde dieren gezien.
We schieten nog wat plaatjes van een soort varken en van een paar zwarte beren (dit laatste ter compensatie van het ontbreken van beren in Yosemite).
Leeuwen hebben we gister in Seaworld uiteraard niet gezien. Maar in de Zoo zien we ze ook niet. Die liggen ergens diep achterin hun verblijf te pitten. We vangen niet eens een glimp van ze op.
Al met al toch best wel een beetje teleurstellend. Met als gevolg dat we na een paar foto’s van de rug van twee pandaberen (ze vinden het te druk) besluiten het park na amper 2, 2½ uur weer te verlaten.
USS-Midway
De bus terug naar de stad. Bij de bushalte gekomen zien we een plakkaat op de bushalte hangen dat deze halte tijdelijk is vervallen in verband met een of ander evenement. Als we drie haltes verder zijn gelopen zien we op zo’n zelfde plakkaat dat dat geldt vanaf half zeven ’s-avonds. “Gelukkig” is ons nog geen bus gepasseerd dus zullen we er geen gemist hebben.
Als we dan toch de bus te pakken hebben gaan we weer down-town waar we ons richting de USS-Midway (een als museum ingericht vliegdekschip) begeven. Marja wil wel eens zo’n schip zien, omdat haar vader jarenlang op een tanker heeft gevaren en ze nieuwsgierig is of zo’n vliegdekschip er ongeveer net zo uit ziet. We krijgen een audio-tour-apparaatje mee, zodat we kunnen horen wat alles is op zo’n schip. Maar ook hier krijgen we een gevoel van: is allemaal wel indrukwekkend, maar we maken liever foto’s van tarantula’s. Dus van dit schip geen foto’s. Intussen beginnen we te voelen (fysiek dan) dat we al aardig wat kilometers in de benen hebben. Zowel in de camper als te voet. En in die Midway zitten wel erg veel trappen. Dus die benen beginnen aardig te protesteren.
Er snel van af dus. Moeten we wel de uitgang vinden. Als je hem niet zoekt loop je ervan zelf naar toe en als je er naar toe wil vind je hem niet.
Gaslamp Quarter
Maar we komen er af. En dan willen we nog even het Gaslamp Quarter aandoen. Eigenlijk zou je dat ’s-avonds moeten doen, als al die Gaslamps branden. Maar ja dat duurt nog zo lang.
We lopen het kwartier in en bezoeken een paar winkeltjes. Marja koopt nog een paar dingetjes voor haar jongens
Omdat we ook al wat trek gekregen hebben lopen we weer terug naar het begin van de straat, waar een goed en bekend restaurant moet zitten. We kijken even snel (en dus niet goed) op het menu dat buiten de deur hangt en lopen naar binnen om te vragen of de keuken al open is. Helaas is dat zo, want als we eenmaal zitten blijkt de kaart toch wel wat prijziger te zijn dan we hadden gedacht. Maar omdat we al zitten en op vakantie zijn besluiten we gewoon maar wat te bestellen.
Een zalm en wat crab-cakes zwaarder en wat dollars lichter (dat viel achteraf ook nog wel mee, zeker als je meetelt dat je bij die Amerikanen refills krijgt in die halve-liter glazen) zetten we ons op pad terug naar de camper. Daarbij komen we langs het PetCo-honkbalstadion, dat op een bijzondere manier midden in de stad is gelegen. Met één min of meer open zijde.
De refills zijn er oorzaak van dat we het laatste stuk naar de campground allebei moeten knijpen en we halen het op het nippertje. Wat een opluchting.
We zijn blij dat we even kunnen zitten. Wat doen onze voeten en benen zeer.
We missen de rust
We komen ook tot de conclusie dat het leuk was op deze manier San Diego een beetje te hebben kunnen verkennen. Maar we missen de rust en de (soms volledige) stilte van de afgelopen drie weken nu al. Je zou er aan kunnen wennen (of toch niet?).
Nog een week te gaan (morgen over een week al weer op het vliegtuig). En dat moet een week worden waarin we wat kunnen relaxen van de inspannende afgelopen drie weken. Een week waarin we hopelijk toch nog wel een paar hoogtepunten (bijvoorbeeld bij het whale-watchen) krijgen.
Morgen richting Malibu (langs La Jolla). Bekende namen, dus we zijn benieuwd hoe we die plaatsen gaan beleven. We laten het jullie via beeld en woord gewoon weer weten.
Veel lees- en kijkplezier (hopen we).
