Pikes Peak en Garden of the Gods | Colorado en New Mexico

Vandaag “beklimmen” we Pike’s Peak. Natuurlijk niet letterlijk, maar met een Zwitserse tandradtrein: the COG-railway. Waar die letters voor staan moet ik nog even opzoeken.

De eerste trein vertrekt om 10 voor half 10, dus we kunnen het iets rustiger aandoen dan gister. Maar desondanks en ook al is het maar een klein stukje, rijden we de camper om ongeveer half negen de campground af.

Op de wachtlijst

Als we een ticket willen nemen krijgen we te horen, dat de eerste trein vol zit. We kunnen wel op de wachtlijst gezet worden of de trein van 12 uur nemen. Nou we wachten wel een 20 minuten tot 10 over negen, want dan wordt bekeken of we nog mee kunnen. Intussen horen we dat er in de trein ook een schoolklas zal meerijden: nee he, het zal toch niet waar zijn, wéér een schoolklas. Het lijkt wel of we het aantrekken. Dus we overwegen even om toch maar de trein van 12 uur te nemen, maar doen dat uiteindelijk toch maar niet. Het weer op dat moment is werkelijk schitterend.

We hebben nummer 391. Om 10 over negen precies worden twee nummers omgeroepen, 388 en 389. Shit, zou het dan toch nog mislukken. Maar gelukkig snel daarna worden 390 en 391 omgeroepen. Dus wij snel naar binnen en ons kaartje gekocht en naar de trein.

Op naar de top

We hebben ook nog eens plaatsen naast elkaar en komen te zitten tegenover een stel uit Kansas. Hij vertelt later dat hij iets heeft met die machines die Slurpy-ijsdrankjes maken.Het is een geweldige rit naar boven, waar de uitzichten steeds indrukwekkender worden. Wat wil je ook, als je op weg bent naar een top die op 14.000 en nog wat feet ligt. Dat is 4303 meter. En we dachten dat de Trail-Ridge-Road al hoog was. “Helaas” zitten we aan de “verkeerde” kant van de trein. De mooiste uitzichten zijn aan de andere kant van de trein. Wat ons wel verbaast is de hoeveelheid rotsen en rotsblokken die we zien en ook de omvang van sommige van die blokken. En dat die niet veel vaker naar beneden komen. Want ze liggen er af en toe bij, dat je denkt: die kan zo naar beneden komen.

Weinig zuurstof

De top maakt overigens alles goed wat de uitzichten betreft. Als we uitstappen is er nog een stralende zon, weinig wind en is de temperatuur nog redelijk. Het is wel goed dat Marja uiteindelijk toch maar een lange broek aan gedaan heeft. Die wilde eerst gewoon in korte broek. We maken weer wat schitterende uitzichtfoto’s en een paar panorama-opnamen, nadat we eerst een donut en een paar stukken fudge (jeetje wat is dat spul zoet en machtig) hebben gekocht. Marja heeft overigens nergens last van, maar ik merk dat ik daar bovenop toch wel even rustig aan moet doen. Je kunt goed merken dat je hier wat minder zuurstof naar binnen krijgt. Het zijn dus niet alleen de uitzichten die adembenemend zijn. Niet voor niets gaat de trein na een uur al weer op weg naar beneden, om te voorkomen dat mensen er echt last van gaan krijgen.We zitten weer aan dezelfde kant. Jammer denken we eerst.

Big horn sheep

Maar dan komt het moment van de dag. De machinist maant iedereen tot stilte, zodat we de Big Horn niet weg zullen jagen. En dan zien we hem staan. Majestueus torent hij op de rotsen boven de trein uit en hij kijkt ernaar alsof hij wil zeggen: DIT IS MIJN TERREIN, WIL JE MAKEN DAT JE WEGKOMT. En Marja, die aan het raam zit, kan een paar schitterende opnamen van hem (want dat is het) maken. Geweldig, zo mooi als hij er op staat.

De rit naar beneden duurt langer dan die naar boven, ondanks dat de dame aan de microfoon had gezegd, dat we met 135 mijl/uur naar beneden zouden gaan. Maar in feite gaan we langzamer naar beneden dan naar boven. Sommige stukken zijn overigens zo steil (25%), dat soms het voorste stuk (of achterste: al naar gelang je naar boven of naar beneden rijdt) drie verdiepingen hoger of lager is dan het achterste (of het voorste).

Daarom mochten we ook niet in het middenpad staan en moesten we alles goed vasthouden.

Overigens komt ons een trein tegemoet, waarin in beide wagons schoolkinderen zitten. Dus wat dat aangaat valt het nog wel mee in onze trein. Daar is maar één wagon bezet door (drukke) schoolkinderen.

Beneden aangekomen koop ik nog wat leuks voor de meiden en gaan we naar de camper.

Marja heeft een Starbucks gevonden (dus even koffie halen) en we hebben nog een paar kleine boodschapjes (bij de Safeway) nodig. Ik zie daar ook ineens een doos met een Snuggie staan. Je weet wel, zo’n fleese-deken met mouwen en zakken (As seen on tv staat er op de doos).

Garden of gods

Daarna gaan we naar de Garden of Gods. Een brokje natuur dat eigendom is van de stad (niet van de staat of van de state dus). Als we het visitor-centre inlopen wordt er net omgeroepen, dat er om twee uur een soort guided tour zal worden gegeven. Dus wij snel ons magneetje gekocht (voor op de ijskast) en vervolgens naar de aangegeven plek.

Daar komt uiteindelijk een man, die ons vraagt of wij er zijn voor de guided tour. Wij beamen dat uiteraard. Blijken we de enige twee te zijn.

Nou das ook weer eens iets anders denken we: een privé tour. Wat denk je, een eindje verderop spreekt een man onze gids aan of hij de guided tour geeft en sluiten ze zich bij ons aan: met twee “schatten” van kinderen. Ik zei al: wij trekken dat aan op de een of andere manier.

Onze gids vertelt overigens interessante dingen over de rotspartijen die we voor ons zien. Volgens zijn verhaal en dat komt van geologen zouden de rotsen zo’n 60.000.000 jaar nog platgelegen hebben en toen rechtop zijn gedrukt door opwaartse druk vanuit de bodem.Het zijn ook wel aparte rotspartijen waar we tegen aan kijken.

Als de rondtour is afgelopen lopen we op ons zelf terug naar de camper en zien dan, verscholen in de bosjes, ook weer een paar herten. Bijzonder, want in feite lopen we gewoon in een soort stadspark (een redelijk groot park, maar toch). En dat is goed te merken ook, want het is aardig druk op deze door de weekse dag.

Onze gids vertelt ons dat we, als we hadden geweten waar te kijken, vanaf Pike’s Peak the Garden of Gods hadden kunnen zien liggen. Hij geeft ons ook nog een paar tips voor nog een paar leuke foto’s. Eén met een overlook over het park en de rotspartijen en één een stukje verderop van the Balanced Rock.

Ook bij zo’n rots vraag je je af: hoe blijft het staan? Amazing.

Als we dat allemaal gezien hebben gaan we weer terug naar de campground. Volgens de gps-tracker zijn we dan toch al weer 7,5 uur weggeweest. Dus het dagje weer wel. Marja stuurt me weer vakkundig ons plekje in en dat is deze keer, met een gigantische boom vlak voor onze spot, minder eenvoudig dan het lijkt. Maar het lukt.

En dan is het tijd voor de afronding. Foto’s op de site zetten, het verslag schrijven, eten koken (vanavond zalm met rijst) en daarna nog even rustig zitten met een boekje of zo. En dan op tijd weer naar bed.