Vanochtend ben ik om 6 uur op. En toch nog niet gewonnen van Marja. Die is minstens een half uur eerder op (en een paar keer vannacht). We willen vroeg gaan rijden. Dus snel douchen, broodje klaar maken èn opeten. En dan is het toch nog 8 uur voordat we rijden.
Nederland
De Tom-Tom stuurt ons vervolgens langs een andere route naar de Peak-to-Peak Highway dan we willen, maar dat maakt niet uit. Het begint al weer warm te worden en de omgeving is mooi dus vooruit maar. Natuurlijk willen we bij het naambordje van het plaatsje Nederland een foto maken (wie doet dat niet?). Maar eerst zien we in een flits het bordje “Leyden” voorbijkomen en dan missen we ook het bord aan onze kant van Nederland. Maar elke plaats heeft op zijn minst aan twee kanten een naambordje dus daar stoppen we even voor het verplichte plaatje.
Daarna komen we in de streek waar vorige week nog bosbranden waren en een aantal huizen in vlammen zijn opgegaan.
Bosbrand
Soms ruik je inderdaad een brandlucht maar we hebben verder niets gezien van de verbrande bossen.
Onderweg passeren we een paar auto’s die flink roken, maar dan zien we ineens ook flink wat rook op een plek waar geen (rokende) auto rijdt. Dus we vragen ons af of daar misschien weer een nieuwe bosbrand aan het beginnen is. We zijn er alleen te snel weer voorbij om het goed te kunnen zien. Dus we hopen er maar het beste van.
Moraine park campground
Verder richting onze campground van vandaag: Moraine Park. Deze hebben we van huis uit gereserveerd. En das maar goed ook.
We worden weer door zeer vriendelijke parkrangers wegwijs gemaakt en rijden naar onze plek. En wat een plek. Met uitzicht over een vallei: een plaatje. En daar moeten jullie maar naar kijken, want het valt moeilijk te beschrijven. En als het gaat om de #1 campground van Colorado: wat mij betreft wint Moraine Park het van de campground in Golden (die op zijn pamflet zelf zegt de #1 te zijn). Het is maar net of je waarde hecht aan een zwembad op de campground of niet
Last van de hoogte
We beginnen ook te merken dat we voortdurend op hoogte bezig zijn. Want Moraine Park ligt op ongeveer 2000 m (en misschien zelfs nog hoger). ’s-Middags rijden we (met de Shuttle-bus) naar Bear Lake, dat op 3000 meter ligt. En als we dan van Bear Lake (wat een schilderachtig meertje is dat zeg) ook nog naar Nymf Lake lopen krijgen we allebei toch wel een beetje hoofdpijn.
Marja zelfs zo erg dat ze daar de rest van de dag en de nacht last van houdt. Ondanks dat we onder weg naar boven langs een aardig steil pad “gered” worden door een sympathieke wat oudere Amerikaan, retired air-force piloot, die een praatje met ons begint, zodat we even op adem kunnen komen. De charmeur zegt, als we hem later bij Nymf-lake zien, tegen Marja dat we best nog naar het volgende meertje kunnen lopen: want ze behoort toch nog tot de sweet-sixteen. We zien er toch maar vanaf.
Onderweg naar Bear Lake zien we trouwens onze eerste Elk (een man met een geweldig gewei) liggen en op de terugweg nog een hele kudde onder aan de weg. Alleen de shuttle stopt natuurlijk niet voor het maken van foto’s, wat vele anderen wel even doen.
Elk stew
Terug op de Campground maken we een praatje met onze buurman (ook al retired). Hij vraagt ons opeens wat we eten vanavond. We vertellen hem dat we van plan waren steak te eten, maar dat we die eerst nog moeten ontdooien. Dan vraagt hij ons of we misschien een beetje Elk-stew lusten en legt uit wat er, behalve Elk-vlees, verder allemaal nog inzit. Nou daar zeggen we geen nee tegen. En een half uurtje later komt hij inderdaad aan met een schaaltje met een overheerlijke stew, dat we met smaak leegeten. Als we het schaaltje (schoongewassen) terugbrengen vertelt hij ons nog dat hij de Elk zelf een tijdje geleden al heeft geschoten en zelf heeft geslacht en dat hij nu de laatste restjes aan het opmaken is. We bedanken hem voor het heerlijke maaltje en krijgen ook zijn blessings nog mee.
Elks
Daarna gaan we op zoek naar meer Elks. We dalen een trapje af naar de vallei en lopen een eindje de weg af. Jammer genoeg zien we geen Elks. Omdat we willen voorkomen dat de hoofdpijn door de inspanning weer erger wordt besluiten we terug te gaan naar de campground. En dan zien we ineens aan de andere kant van de weg dan waar we steeds hebben uitgekeken naar de Elks, vijf ervan. Drie grote vrouwtjes en een paar jongen. Vlak voor ons steken ze de weg over en beginnen ze aan de andere kant van de weg te grazen. Uiteraard schieten we er allebei de nodige plaatjes van.
Het enige jammere is dat er geen mannetje bij loopt. Maar ja je kunt niet alles hebben. Bovendien als die er wel bij had gelopen was het misschien lastiger geweest er langs te komen, want die jongens zijn nogal bezitterig op hun kudde.
Windvlagen
Overigens beginnen we ook te begrijpen waarom het hier zo lastig is om bosbranden te blussen. Maar regelmatig waaien er geweldige windvlagen (gusts noemen ze die) over het woud en de vallei. Maar dat zijn windvlagen van (bijna) stormkracht. Je hoort ze eigenlijk in de verte al aankomen als een aanstormende trein die vervolgens lans je heen raast. Je kunt je goed voorstellen wat dat doet met een bosbrand.
Vroeg naar bed
Als we terug zijn bij onze RV besluit Marja al vrij snel naar bed te gaan. Ik blijf nog even op en probeer wat in mijn boek te lezen. Maar tevergeefs, mijn ogen vallen dicht en om 9 uur besluit ik ook maar in bed te kruipen.
