Vooraf: de zwarte rook die we gister zagen was toch een houseboat, waarop een ontploffing had plaatsgevonden. 6 Gewonden volgens het artikeldat Marja op internet vondt.

Tijdverschil

De dag begint met de verwarring waar ik het gister over had: de tijdsverschillen zo vlak op een grens.

Op zich geen nieuws over het begin van de dag: Marja is vroeg op. Half zeven zegt ze tegen me als ze uit bed kruipt en zich aankleedt. En een uurtje later vindt ze het welletjes en krabt ze aan het raampje van de slaapkamer, zodat ik wakker wordt. Half acht zegt ze, je hebt nu lang genoeg gelegen.

Ik het bed uit en ook aankleden. Als ik dan een half uur later op mijn horloge kijk (gister een uur teruggezet vanwege Arizonatijd) is het nog maar zeven uur. Neuuu zegt Marja dat kan niet, kijk maar op onze telefoons (die op de heenweg automatisch de juiste tijd aannamen). En inderdaad die geven acht uur aan. Dus hoe laat is het nu?

Daar komen we pas echt achter als we weer een uur later bij het kantoortje voor het huren van de kajak staan. De juiste tijd is op dat moment: ja hoor kwart over acht en geen kwart over negen. Met andere woorden: we staan daar om kwart over acht om een bootje te huren. Nou ja hebben we in ieder geval lekker de tijd om te peddelen. Betekent wel dat ik vandaag om half zeven op was en Marja zelfs om half zes. En ze ziet er nog steeds fris uit, hoe doet ze dat toch?

Peddelen

Affijn, als alle officiële zaken geregeld zijn, lopen we naar beneden om onze kajak op te halen. We krijgen nog een reddingsvest mee (anders mag je daar niet eens vertrekken) en stappen wat onhandig in de kajak. Maar als we eenmaal zitten gaat het goed. We peddelen er lekker op los en besluiten langs de oever een stukje op te varen. Het is toch wel een erg groot en diep lake, met af en toe snelle boten die voorbij razen en aardige golven veroorzaken.

Zwemmen

Dan zien we een leuke, bijna idyllische inham waar we invaren en de kano het strandje opvaren. We stappen uit (nou ja stappen) en kijken wat rond. Het water is toch nog wel frisjes. Maar Marja waagt het erop en doet een paar slagen. Dat zijn gelijk met nog een paar foto’s met zwemmende Marja’s en één zwemmende Ko de enige foto’s die we vandaag hebben gemaakt. We hebben – vanwege het water natuurlijk – alleen maar het kleine cameratje (wat staat dat raar, net of je het over een ratje hebt) meegenomen.

De oversteek

Na een tijdje klauteren we weer in de kajak en zetten weer af. Dat kost enige moeite, want ik zit achterin (ruim 100 kilo) en de boot ligt nog half op het zand (wel in het water hoor, maar ondiep). Met een hoop gewrik en geduw met de peddel krijgen we de boot eindelijk los. We kunnen weer.

We besluiten dan de oversteek te wagen en peddelen alsof ons leven ervan afhangt. Aan de overkant aangekomen (de eerste tekenen van spierverstijving in de bovenarmen beginnen zich al aan te dienen) zijn we gelijk de weg een beetje kwijt. Is Ice-Cream-Canyon nu naar links of naar rechts? We besluiten dat ie naar rechts is en koersen die kant uit.

Afwijking

De kajak lijkt overigens een afwijking naar links te hebben. Marja moppert dat ze denkt dat ik nl. naar links stuur als zij naar rechts stuurt. Als we de kajak even laten uitdrijven blijkt echter dat ie vanzelf naar links stuurt. Weten we ook weer, kunnen we rekening mee houden.

Varen tussen de boomtoppen

Het is af en toe wel een beetje vreemde gewaarwording als je daar rondvaart. Lake Powell is natuurlijk ontstaan door de dam die daar gebouwd is en het gebied is daarna in feite gewoon onder water gezet. Met als gevolg dat je nu af en toe over bomen of tussen de toppen van bomen vaart die onder water staan. Beetje spooky. Doet me denken aan die scene in The Lord of the Rings waar Frodo in dat moeras in het water valt met al die geesten die daar ronddobberen.

Aan land

Dan vinden we toch the Ice-Cream-Canyon (denken we) en varen deze een stukje in. Daar gaan we ook weer even aan land, eten daar een broodje, drinken wat en zonnen nog wat. Ook ik ontkom er niet nu niet aan ook even een duik in het toch wel koude water te nemen. Anders zouden we alleen foto’s van een zwemmende Marja hebben.

Doodstil

Als we daarna nog een stukje verder varen komen we ook nog in een heel smal deel (helaas geen foto kunnen maken), waar het echt weer eens doodstil is. Zo stil dat het op je oren drukt. Dit stuk loopt echter dood dus we moeten terug en besluiten dan de oversteek terug te wagen.

Rotsig stukje

Het is inmiddels ietsjes drukker geworden en er staat ook wat meer wind. Dus het peddelen tegen wind in en tegen de golven van een aantal boten in vraagt het laatste van onze krachten.

We gaan dan nog weer even op zoek naar het idyllische plekje van vanochtend, maar we kunnen het niet meer vinden. We landen daarom maar op een rotsig stukje om ons laatste broodje te eten en nog wat te drinken. Van zo’n (in-)spannende oversteek krijg je toch wel honger en dorst.

Droogte probleem

Om een uur of twee brengen we de kano weer terug en lopen “moe maar voldaan” terug naar de camper. Het is vandaag overigens weer geweldig weer, met een strakblauwe lucht, geen wolkjes en een temperatuur van toch wel weer tegen de 30 graden Celcius. Dus echt genieten weer op deze rustdag.

Omdat er ook nog gewerkt moet worden, lopen we daarna nog naar de laundry voor een paar wassen. In de store vindt Marja eindelijk haar vest (met Lake-Powell) erop. Samen met een doos hout (voor in Grand Canyon, kan het nog even drogen) en een ijskast-magneetje van hier komen we daarna weer terug bij de camper, waar ik dit verslag schrijf en we voorbereidingen gaan treffen voor weer een heerlijke barbecue-steak en een mooi kampvuurtje.

Morgen op weg naar Grand Canyon. Kijken of dat echt het mooiste wordt van wat we zullen zien, na al het moois dat we al gezien hebben.