Gister hebben we ons voorgenomen het vandaag rustig aan te doen. Maar het zal wel aan het tijdsverschil met Utah liggen: vanochtend om half acht (terwijl onze interne klok zei: half negen) zijn we dan nu op pad naar de Lodge. Een wandeling van, zoals ik zei 1,2 mijl (enkele rit). Maar met weer geweldige views over de canyon. En zoals we later op de dag tot de conclusie komen is deze kant van de Canyon imposanter dan vanaf de andere kant, zoals we die twee jaar geleden hebben gezien. In de eerste plaats is het aanzienlijk rustiger aan deze kant. Minder commercieel. Maar het lijkt ook wel of je dichter op de Canyon bent en een beter overzicht hebt over het geheel. Ook zie je stukken van de Colorado-rivier in de diepte stromen. Al met al een grotere indruk dan twee jaar geleden. 

 Maar terug naar vanochtend. Een schitterende wandeling, met een paar steile klimmetjes, maar niets vergeleken bij de Mist-trail van vorige week. Dus redelijk relaxt naar de Lodge. Daar kopen we een bakkie leut en lopen nog een klein stukje door naar een uitkijkpunt. Gebouwd op een uitstekende rotspunt, waarop een paar hekken zijn gepaatst. Ondanks mijn hoogtevrees begeef ik me daar toch ook maar op om een paar foto’s te maken. En ik ben blij als later op de dag Marja aangeeft, die geen hoogtevrees heeft, dat zij op sommige plekken er toch ook wel wat moeite mee heeft. Grote dieptes met alleen maar een hekje ertussen.

Op de terugweg van de Lodge proberen we eerst een foto te maken van een vliegensvlugge chipmunk (je weet wel Knabbel en Babbel). dus dat valt niet mee. Maar Marja slaagt erin de little bugger vast te leggen, ook al is het wat in de schaduw. Maar goed dit is maar “weer” eens een chipmunk. Verderop zien we ineens een eekhoorn die we nog niet eerder gezien hebben. Een donkergrijs lichaampje met een grote witte pluimstaart. Ook dit beest springt van tak tot tak en is nauwelijks te volgen. We staan bijna zelf ook als een eekhoorn heen en weer te springen om hem goed in beeld te brengen. Maar uiteindelijk lukt dat toch wonderwel. Dus weer een nieuw species toegevoegd aan ons lijstje. Misschien hebben we wel een nieuwe soort ontdekt.

Als we terug zijn bij de camper doen we de slide-out naar binnen en maken ons op voor een ritje langs een paar geweldige uitkijkpunten over de canyon: Cape Royal en Imperial. Als we de weg inslaan die ons daar zal brengen staat er dat het een bochtige smalle weg is en dat wordt aanbevolen niet met voertuigen langer dan 30 feet daarover te rijden. Gelukkig is onze camper maar 28 feet. Dus dat moet lukken. En gaandeweg komen we tot de conclusie dat we (ahum) wel erger gewend zijn aan bochtige weggetjes. De weg naar Oatman in onze eerste trip was veel spannender (misschien ook omdat het de eerste keer was) en de, zoals ik die noemde, 1000-bochten weg van vorig jaar was wat bochten betreft vele malen bochtiger dan deze. Toen volgden de bochten elkaar direct op, dus als je uit een bocht naar links kwam moest je gelijk weer de bocht naar rechts indraaien en zo maar door.

De weg van vandaag had af en toe een paar stukjes met wat bochten achter elkaar, maar er zaten ook redelijk rechte stukken tussen. 

 Op de viewpoints hebben we weer ettelijke foto’s geschoten. Sommige ook weer van die viewpoints op van die uitstekende rotsen. Toen we later vanaf een afstandje terug keken naar één van die viewpoints, waar je over een soort rotsbrug naar toe moest, zag je dat “ooit” deze rotsbrug gaat instorten. Dat moet een keer gebeuren. Je zag aan een kant al grote scheuren in dei rotsen zitten. Maar dat zal nog wel een tijdje duren voordat het zover is.

Als we alle punten bezocht hebben gaan we terug naar de camping. Een rit overigens ook niet zonder emoties. Want die squirrels zijn af en toe echt levensmoe en bezorgen je regelmatig hartverzakkingen. Op één moment kwam er namelijk een de weg oprennen en dreigde zomaar onder onze wielen te lopen. Remmen ging niet meer, daar was hij te dicht voor bij ons. Wat ik nog wel zag was dat hij in het midden van de weg zich bliksemsnel omdraaide …. pffff …. zich bliksemsnel weer omdraaide (dus weer de verkeerde kant op draaide: aaaaaahhhhh) en uiteindelijk nog een keer omdraaide en maar weer terugschoot naar waar hij vandaan kwam (diepe zucht van opluchting). Dus gelukkig niet geraakt. Ik zou daar moeite mee hebben, want het zijn zulke aandoenlijke beestjes. Overigens toen er van de week een wesp op de camper meereed op de arm van de buitenspiegel en hij zich krampachtig probeerde vast te houden en zijn (of haar) vleugeltjes alle kanten uit klapperde had ik ook al de neiging om even wat langzamer te gaan rijden of helemaal te stoppen zodat ie kon wegvliegen. Maar dat was niet meer nodig toen ie zich niet meer kon vasthouden. Stomme wesp.

Ff later vloog er ook nog zijn kleine lummel vlak voor ons langs de weg over. Je vraagt je toch af wat ze nou toch zoeken aan de andere kant van de weg. Ze hebben aan de kant waar ze zitten en gigantisch bos ter beschikking. Waarom dan naar dat gigantische bos aan de andere kant van de weg. Blijf toch zitten waar je zit.