We zijn gister vroeg naar bed gegaan. Moe, maar ook omdat we vandaag vroeg opmoeten. Ongeveer half zeven komt de zon op en dan moeten we aan de Rim staan.

Ik word wakker en schuif het gordijntje omhoog: nee het is nog donker dus nog geen tijd om op te staan. Hoe laat is het eigenlijk? Even kijken. Wat, twee uur pas. Nou dan nog maar even de ogen dicht.

Ik ben weer wakker. Hoe laat is het nu? Kwart voor drie. Nou dat schiet ook niet op.

En zo word ik nog een paar keer wakker, tot ik om kwart over vijf (jawel) besluit het bed uit te gaan. Dit tot grote verbazing van Marja: Wat ga jij nou doen? Mijn bed uit. Maar het is nog erg vroeg. Ja maar we moeten nog een half uur lopen, ons aankleden, kopje thee drinken enzo.

Nou dan komt Marja er ook maar uit. En tegen zessen gaan we op pad. Het is nog donker en we weten niet precies hoe het pad naar de Rim loopt. Is het daar? Nee, stukkie terug. Dan maar langs die kant.

Uiteindelijk zijn we toch nog een kwartier te vroeg en moeten we wachten.

Veel wind

Intussen blijkt dat de weersverwachtingen, die de ranger ons gister meegaf kloppen: veel wind. En met dat wachten krijgen we het toch wel een beetje koud.

Maar dan gaat toch de zon op (ja hehe) en langzaamaan komen alle rotsen, van het eerste witte puntje links van ons, tot de verste lagen aan de ‘overkant’ door de zon gekleurd. Marja schiet de ene na de andere foto, die jullie weer in het album kunnen bekijken.

Het moet me van het hart dat het op zich erg mooi is, maar dat het me geen: “wow wat schitterend” ontlokt.

Maar omdat het lijkt dat de wind steeds harder gaat waaien besluiten we na ongeveer een kwartier naar de camper terug te gaan en op de terugweg nog even wat voor het ontbijt in te slaan. Helaas, we staan daar om tien over zeven en ze gaan pas om 8 uur open. Nou ja dat komt later wel dan.

Die wind gaat ons verder op de dag overigens nog parten spelen.

Last van inspanningen

Terug in de camper bekijken we de route die we met de shuttle-bus kunnen afleggen om bij een paar souvenir-winkels te komen en om de shuttle naar Hermist rest van de te kunnen nemen.

In de shops vinden we niets van onze gading, dus gaan we naar de bushalte. Daar besluiten we om door te lopen naar de eerstvolgende stop. Een kleine twee kilometer. Maar als we een eindje op weg zijn merken we beiden dat we toch wel last hebben van de inspanningen van de laatste tijd. En vooral van het kanoën waarschijnlijk, waarbij je met je opgetrokken knieën toch in een wat vreemde verkrampte houding zit. En dat wreekt zich nu.

We besluiten terug te keren en toch nog maar even naar de eerste view te rijden voor die leuke t-shirts waar ik het in het verslag van gister over had.

Alvast richting route 66

Onderweg merken we aan de Camper dat de wind nog steeds toeneemt. En we rijden daar op een aardige hoogte van rond de 2000 meter. Dus we krijgen af en toe aardige zwiepen. Ook bij de winkeltjes neemt de wind nog steeds in kracht toe.

En als we dan wat dingetjes gekocht hebben (de Stetson die we allebei erg mooi vinden, maar die ik toch niet meer zal dragen als we terug zijn in Nederland, laat ik toch maar liggen) stappen we in de camper voor de terugrit naar de camping en mogelijk toch nog een rit naar de canyon met de shuttle. De wind blaast ons echter nog steeds af en toe flink om de camper. We worden er allebei flink onrustig van.

Zodanig zelfs dat we uiteindelijk besluiten de Canyon achter ons te laten en alvast een stuk in de richting van Route 66 en Needles te rijden. Dat scheelt morgen weer.

Vlakte op 1800 m

Eerst nog even de stoeltjes op de campplaats ophalen en dan kunnen we op weg. Jammer van de Canyon, maar we denken dat we een aardige indruk hebben van hoe de Canyon er uit ziet. En als we er nog een keer naar terug gaan willen we hem van ‘binnenin’ bekijken, door een trail of iets dergelijks.

Op weg naar Williams rijden we over een vlakte, die nog steeds op een hoogte van ongeveer 1800 m ligt en de wind heeft hier vrij spel. Daarom pas ik mijn snelheid aan met als gevolg dat ik af en toe een aardige staart aan auto’s achter me heb hangen. Maar ik trek me daar met die harde wind niets van aan. Dat liever dan op zijn kant langs de weg liggen. Op een of twee plekken kan ik even aan de kant om weer een aantal auto’s te laten passeren.

Morgen naar Needles

Gelukkig is het niet zo ver naar Williams en daar aangekomen zoekt Marja in de gids en de Tom-Tom een campground, die snel gevonden is. En daar staan we nu. Bijna klaar om naar bed te gaan (acht uur: tja het was ook wel erg vroeg vanochtend).

Morgen dus op weg naar Needles waarbij we naar alle waarschijnlijkheid een groot stuk van Route 66 zullen meepakken.

Of we dat ook op die manier zullen uitvoeren horen jullie morgen wel weer.