Gooseneck en Monument Valley |Camperreis zuidwest Amerika

Monument Valley: dat is het doel voor vandaag. Zoals ik gister al zei de plek waar Marja wil gaan paardrijden.

Maar voordat het zover is moeten we eerst nog uit Bluff vertrekken. Als het aan Marja had gelegen waren we waarschijnlijk om 5 uur al van de Cadillac campground vertrokken. Ik denk dat het een uur of drie was dat ze zich over mee heen boog om te kijken hoe laat het was. Alleen had ik mijn horloge en mijn telefoon niet naast het bed liggen. En het was nog pikdonker: dus het zal nog wel vroeg zijn.

Gelukkig slapen we allebei nog een paar uurtjes. Maar om een uur of half zes, zes uur houdt ze het niet meer uit en stapt ze het bed uit. Ik blijf nog even liggen.

Marja maakt intussen nog wat foto’s (dan is het al wel wat lichter hoor) van de zonsopgang, de camping en de life-stock op de camping.

Richting Monument valley

En om een uur of negen vertrekken we dan eindelijk richting Monument Valley.

Zoals jullie uit de foto’s van de afgelopen dagen hebben kunnen zien komt er op veel plekken in deze omgeving rood als belangrijkste kleur naar voren. Maar Monument Valley wint het daarin van alle andere plekken. Hoe verder we richting de Valley rijden hoe roder het wordt.

Gooseneck state park

Onderweg komen we daarbij langs de Mexican Hat en doen we ook nog even Goose Neck State park aan. Een werkelijk weer zeer bijzondere plek. Met ook weer akelige “drop-offs” van wel 1000 feet (300 meter). Wat een putten zeg. Maar wat een spectaculair uitzicht ook.

Als in een film

En dan komen we langzamerhand in de buurt van Monument Valley. En elk hellinkje dat je oprijdt verwacht je de wereldberoemde aanblik van die lange dalende weg te zullen zien met in de verte die grote klompen rode rots. Maar het duurt toch iets langer dan we dachten. De spanning stijgt. En dan: dan is het zover. We rijden de laatste helling voor de Valley op en als ons blikveld langzaam boven die laatste helling uitkomt zien we die beroemde aanblik langzaam voor ons verschijnen. Wow: indrukwekkend om het zelf te zien. En ook merkwaardig, omdat het soms zo onwerkelijk is daar ook echt te rijden. Je kunt het je soms gewoon niet voorstellen en soms lijkt het wel een decor uit een film waar je in rijdt.

Een miljoen maal gefotografeerd

Maar ook al is deze aanblik waarschijnlijk al 1 miljoen maal gefotografeerd, wij maken dan toch maar de 1 miljoenste en eerste foto van dit imposante schouwspel.

Alleen: wat raar, ze staan er anders op dan op al die foto’s die we er al van gezien hebben. Klopt dit wel. Ze staan veel te dicht op elkaar. Komen we misschien van de verkeerde kant. Nee toch niet, of wel. Hoe het ook zij: we hebben onze foto’s en rijden richting onze camping.

Paardrijden?

Nadat we onze plek hebben geïnspecteerd (wat een grote mieren zitten daar zeg), rijden we naar het visitor-centre van het Navajo-park, om te horen hoe we het paardrijden kunnen regelen. Dat blijkt toch wat minder makkelijk dan gedacht. Daarvoor moet je namelijk eerst een eind de vallei in en – zoals ik later hoor van een Navajo – kost het ook nog aardig wat. Zeker als ze na het eerste uur voor elk half uur of twintig minuten er nog een flinke schep bovenop doen. Daarbij wil Marja persé eerst de paarden met eigen ogen aanschouwen, voordat ze beslist of we erop gaan rijden. Wat te doen?

Guided tour

We kijken eens rond en zien dan een flink aantal jeeps staan, waarin je overdekt met een man of acht à tien rondgereden kan worden.

Dat lijkt ons nou net helemaal niks. Maar als we over het parkeerterrein lopen worden we aangesproken door een Navajo die ons iets vertelt over de “guided tours” en wat het kost. Ik zeg tegen hem dat we niet zo houden van zo’n jeep waarin je met een aantal wildvreemden wordt rondgecrosst. No problem: we kunnen voor vrijwel hetzelfde geld ook een privat tour krijgen.

Grand tour

Nou omdat het paardrijden niet door zal gaan doen we dat dan maar in plaats daarvan. Een wat oudere Navajo, die dit werk al 14 jaar doet vertelt hij, zal onze gids zijn. En in een F-150, 4x4 worden we daarna in 2½ uur in de grand-tour langs een flink aantal bezienswaardigheden gereden. Ik denk dat de foto’s weer voor zichzelf spreken als ik zeg dat Monument Valley voorlopig toch wel de meeste indruk op ons maakt. Ik hoop tenminste dat dit uit de foto’s een beetje naar voren komt. Want eigenlijk moet je het met eigen ogen aanschouwen om de grootsheid van dit alles te kunnen ervaren. Met aan de ene kant geweldige vlakten, waarin dan vervolgens grote rode rotspartijen willekeurig lijken te zijn neergezet. Waarin je ook ziet dat er toch regelmatig grote stukken van die rotsen naar beneden komen. Een van de gidsen vertelt me nog dat nog geen 2 maanden geleden er zo’n 10.000 pound rots naar beneden is komen tuimelen (nou weet ik nog steeds niet hoeveel een pound weegt, wat af en toe ook rare situaties oplevert als je in de supermarkt om een ounce vleeswaren vraagt. Dus ik laat ze nu maar gewoon een paar bundeltjes in een zakje stoppen en zeg dan wel wanneer het genoeg is).

Adembenemend

Maar back to business. Waar had ik het over: Monument Valley. Een zeer indrukwekkende omgeving. Stoffig en warm ook: maar vooral toch adembenemend.

En dan te bedenken dat er nog Navajo’s zijn die in de Valley wonen, zonder electriciteit, zonder water. Je kunt het je bijna niet voorstellen.

In en uit de vriezer

Als we uitgekeken zijn in de Valley (als dat al mogelijk is, want volgens mij raak je daar nooit uitgekeken) gaan we nog even wat boodschappen doen. Vlees om te barbecuen. Vlees dat drie keer in de vriezer belandt, omdat we daar eigenlijk geen zin in hebben en omdat de grill van de bbq er niet zo smakelijk uitziet. Maar toch ook weer in de koelkast, omdat het de vorige keer toch wel lekker was. Maar uiteindelijk toch maar weer in de vriezer. Want we gaan toch maar wat eten in een restaurant dat uitkijkt op Monument Valley. En dat geeft nog eens een extra dimensie aan de Valley. Want als we daar zitten valt de avond en zakt de zon langzaam achter de rotsen. Alleen die grote rotspartijen in de Valley blijven heel lang nog een soort van nagloeien. Alsof ze de hele dag de zon hebben geabsorbeerd en daar nog een beetje van afstaan, zo vlak voor het donker. Ook dit levert weer schitterende plaatjes op (alleen helaas niet op foto, want we hadden de camera niet mee!!).

Meest indrukwekkend

En ik denk dat Monument Valley, zeker voor Marja maar toch ook voor mij, een goede gooi doet naar de meest indrukwekkende omgeving die we tot nu toe hebben gezien.

Kijken of Grand Canyon daar tegenop kan. Maar dat komt pas over een paar dagen. Eerst gaan we de komende twee dagen in Page een klein beetje tot rust komen en misschien gewoon effe lekker op het strand aan Lake Powell liggen. Maar daarover kunnen jullie in het verslag van morgen/overmorgen alles lezen.